Συμβίωση ή ανταγωνισμός;

[Physalia]

(Δεν κολλάει πουθενά αλλά έχει σχέση με τα πάντα! :crazy:)


Ίσως κάποιοι από εσάς έχετε ήδη ακούσει για τη Θεωρία της Γαίας. Το θέμα είναι μάλλον πολύπλοκο, θα χρειαζόταν ολόκληρη διατριβή για μια απλή παρουσίαση της πολυσυζητημένης αυτής θεωρίας -αλλά εν συντομία:

Διαμορφώθηκε αρχικά κατά τη δεκαετία του ’60 από τον James Lovelock, Χημικό της Ατμόσφαιρας, ο οποίος εργαζόταν στη NASA. Ο Lovelock υποστήριξε ότι ο πλανήτης γη αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και αυτορυθμιζόμενο σύστημα, το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά όπως ένας οποιοσδήποτε μεμονωμένος οργανισμός. Ονόμασε τον οργανισμό αυτόν Γαία, από την αρχαιoελληνική μυθική θεότητα.
Θερμή υποστηρίκτρια της άποψης και της θεωρίας αυτής υπήρξε στη συνέχεια και η περίφημη μικροβιολόγος Lynn Margulis. Μαζί, συνέγραψαν αρκετές δημοσιεύσεις και βιβλία προκειμένου να υποστηρίξουν επιστημονικά την άποψή τους (π.χ. 1, 2).

Είναι προφανές ότι οι πρώτες αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα υπήρξαν μάλλον απαξιωτικές. Οι εισηγητές της Θεωρίας της Γαίας αντιμετωπίστηκαν στην καλύτερη σαν γραφικοί, στη χειρότερη σαν νεοπαγανιστές και New Agers.
Από τότε, η Θεωρία της Γαίας έχει υποστεί επανειλημμένους πειραματικούς ελέγχους ώστε να αναγνωρίζεται πλέον σαν μια έγκυρη επιστημονική υπόθεση (3, 4). Η αλήθεια είναι ότι σήμερα θα τη συναντήσετε περισσότερο με το όνομα Επιστήμη του Γήινου Συστήματος (Earth System Science) καθώς η σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα θέλησε –για ευνόητους λόγους- να αποτινάξει τη.... μυστικιστική χροιά του αρχικού ονόματος.

Ιδωμένη από την απόσταση των μέσων αντιλήψεων, μια θεωρία που υποστηρίζει ότι το εν πολλοίς εκλεκτό ανθρώπινο είδος δεν αποτελεί παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα ενός τεράστιου οργανισμού, κάθε άλλο παρά εύπεπτη ή ευπρόσδεκτη μπορεί να είναι. Καθώς βέβαια οι γνώσεις μας για τον πλανήτη επεκτείνονται και εμβαθύνουν, τα πράγματα παύουν να φαίνονται τόσο παράλογα. Η ιδέα των υπερ-οργανισμών (http://en.wikipedia.org/wiki/Superorganism) (καμία σχέση με τον σούπερμαν) είναι πλέον απολύτως αποδεκτή... πώς θα μπορούσε άλλωστε κανείς να ερμηνεύσει τη δομή μιας κοινωνίας μυρμηγκιών ή μελισσών όπου το κάθε άτομο λειτουργεί ουσιαστικά σαν όργανο ενός μεγαλύτερου συνόλου, έξω και πέρα από το οποίο είναι απλά αδύνατον να υπάρξει; Πώς να κατατάξει κανείς οργανισμούς όπως τα Σιφωνοφόρα (http://www.siphonophores.org/SiphOrganization.php) η δομή των οποίων αποτελείται από άλλοτε μεμονωμένους οργανισμούς που αφότου αποφάσισαν να συνασπιστούν, κυριολεκτικά κυρίευσαν τους ωκεανούς;
Οντότητες που ξεπερνούν αφάνταστα τη σφαίρα της περιορισμένης λογικής μας και μάς αναγκάζουν να αναθεωρήσουμε την έννοια του ατόμου.... Τι είναι άτομο τελικά;

Η θεωρία της ενδοσυμβίωσης (http://en.wikipedia.org/wiki/Endosymbiotic_theory), πάνω στην οποία βασίστηκε αρχικά και η θεωρία της Γαίας, υποστηρίζει ότι τα πρώτα κύτταρα εξελίχθηκαν μέσω της συνεργασίας ανεξάρτητων έμβιων όντων. Έτσι, τα πρώτα αερόβια κύτταρα, φέρεται να σχηματίστηκαν όταν -πριν από δισεκατομμύρια χρόνια- οι προκαρυώτες (πρωτόγονες και αναερόβιες μορφές κυττάρων) ενσωμάτωσαν κατά τύχη αερόβια προκαρυωτικά κύτταρα (βακτήρια; ): τα τελευταία ενσωματώθηκαν σαν εξειδικευμένα όργανα του κυττάρου-ξενιστή, τα σημερινά μιτοχόνδρια, που έκτοτε επωμίστηκαν τον ρόλο της αναπνοής των αερόβιων κυττάρων. Με τον ίδιο τρόπο συνέχισαν να ενσωματώνονται μαστιγοφόρα κύτταρα (δίνοντας τα πρώτα κύτταρα με εξειδικευμένα όργανα κίνησης), φωτοαυτότροφα κύτταρα (δίνοντας τα πρώτα εξειδικευμένα όργανα φωτοσύνθεσης, τους χλωροπλάστες) κλπ κλπ.

Δεν χρειάζεται να προχωρήσω με αυτές τις λεπτομέρειες....
Το κύριο χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι στηρίζει τη θεωρία της εξέλιξης πολύ περισσότερο στη συμβίωση και πολύ λιγότερο στον ανταγωνισμό ο οποίος προβάλλεται ιδιαίτερα από τη γνωστή Δαρβινική Θεωρία. Παρακολουθώντας όλα αυτά τα ντοκιμαντέρ όπου ο γατόπαρδος ξεσκίζει τις σάρκες της αντιλόπης, δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τα συμβιωτικά θεμέλια αυτής της αιματηρής σχέσης. Το πολυπροβαλλόμενο παράδειγμα θηρευτή-θηράματος, εύκολα μας αποπροσανατολίζει.
Και όμως, οι αρχαίοι λαοί καταλάβαιναν πολύ περισσότερα (και ακόμα δεν μπορώ να διανοηθώ πώς είναι αυτό δυνατόν)... κάποια ινδιάνικη φυλή (και συγχωρήστε με που δε θα θυμηθώ παραπάνω πληροφορίες γι’αυτή) πίστευε ότι ο λύκος είναι η άλλη πλευρά του πρόβατου. Δύο ισότιμα απαραίτητες εκφάνσεις του ίδιου οργανισμού -χωρίς οποιαδήποτε από τις δύο, η άλλη δεν μπορεί να υπάρξει.
Παράλογο;
Θα επιχειρήσω να το ερμηνεύσω όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι:
Υπό τις φυσιολογικές συνθήκες ενός υγιούς οικοσυστήματος, ο λύκος επιτίθεται μόνο στα αδύναμα, ασθενή ή γέρικα άτομα ενός πληθυσμού προβάτων. Με τον τρόπο αυτό –αν και φαινομενικά βλάπτει τα άτομα- συντηρεί την ευημερία του είδους απομακρύνοντας τα λιγότερο υγιή και λιγότερο παραγωγικά άτομα/γονίδιά του. Κρατάει έτσι το κοπάδι σε μια συνεχή εξελικτική πορεία που καλυτερεύει μακροπρόθεσμα τις επιμέρους ιδιότητες των ατόμων. Παράλληλα, ο λύκος είναι ο ρυθμιστής του πληθυσμού, προστατεύοντάς τον από τον ίδιο του τον εαυτό: Αν δεν υπάρχει κανείς να καταναλώσει τα πρόβατα, τα πρόβατα θα αυξηθούν σε τέτοιο βαθμό που θα εξαντλήσουν τα τροφικά αποθέματα της περιοχής τους με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να λιμοκτονήσουν....

Τα παράσιτα είναι επίσης ένα μελανό σημείο που φαινομενικά δεν μπορεί να ερμηνευθεί βάσει της θεωρίας της συμβίωσης. Ίσως όμως να είναι ακόμα νωρίς. Πολλές σχέσεις που έως σήμερα θεωρούνταν παρασιτικές, αποκαλύπτεται σταδιακά ότι είναι μάλλον σχέσεις αμοιβαιότητας. Απλά ο τρόπος που τα θεωρούμενα παράσιτα ευνοούν έναν οργανισμό, δεν μάς ήταν πάντοτε απόλυτα προφανής.
Όταν η μαμά μου διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο του μαστού, άκουσα με απίστευτη έκπληξη τη γιατρό να της λέει ότι είναι πολύ τυχερή διότι χτυπήθηκε από την «πλέον φιλική μορφή καρκίνου» εξηγώντας ότι -στο βαθμό φυσικά που μπορούμε πλέον να τον αντιμετωπίσουμε- ο καρκίνος αυτός πρέπει απλά να εκλαμβάνεται σαν ένα μήνυμα του «ασθενούς» οργανισμού προς τη συνείδησή του ότι είναι καιρός να αλλάξει τρόπο και στάση ζωής.....

Ο λόγος που τα αναφέρω όλα αυτά είναι γιατί πιστεύω ότι η θεωρία της Συμβίωσης και η συγγενική της θεωρία της Γαίας, μπορεί να είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος θεώρησης της ίδιας της ζωής. Αν καταφέρναμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο αλληλένδετα είναι τα πάντα, πόσο αλληλεξαρτώμενοι είμαστε με αυτό που ακόμα αποκαλούμε γελοιωδώς «περιβάλλον», ίσως η πορεία του ανθρώπινου είδους να μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι αξιοθαύμαστο.
Πολύ πιθανό να σας ακούγονται ρομαντικά και ανόητα όλα αυτά. Αλλά όπως λέει και η Δρ. Ε. Σαχτούρη (http://www.sahtouris.com/INFO/) (5):

«Η υπόθεση και σήμερα Θεωρία της Γαίας των Τζέιμς Λάβλοκ και Λιν Μάργκουλις – η θεωρία ότι ο πλανητης μας και τα πλάσματά του αποτελούν ένα ενιαίο και αυτορυθμιζόμενο σύστημα που στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο έμβιο ον, ένας οργανισμός –είναι η έννοια της φυσικής πραγματικότητας στην οποία βασίζεται η φιλοσοφία μου. Πολύ απλά, μου φαίνεται πιο λογική σε όλα τα επίπεδα –το διαισθητικό, το βιωματικό, το επιστημονικό, το φιλοσοφικό, ακόμα και το αισθητικό και το ηθικό- απ’ ό, τι κάθε άλλη θεωρία που γνωρίζω. Και στην πορεία αυτού του έργου κατέληξα να πιστεύω ότι αυτή η θεωρία έχει βαθιά και ζωτική σημασία για ολόκληρη την ανθρωπότητα»


1. Lovelock, J. E. (1972), Gaia as seen through the atmosphere, Atmospheric Environment, Elsevier Science, 6, 579-80, 1972.
2. Lovelock, J. E. and Margulis, L. (1974), Atmospheric homeostasis by and for the biosphere: the gaia hypothesis, Tellus: A Bimonthly Journal of Geophysics, Swedish Geophysical Society , v. 26, n. 1, 2-10, 1974.
3. Schwartzman, David (2002) "Life, Temperature, and the Earth: The Self-Organizing Biosphere" (Columbia University Press, ISBN 0231102135 (http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Special:Booksources&isbn=0231102135))
4. Turney, Jim (2003). "Lovelock & Gaia. Signs of Life". (Icon Books UK, Cambridge. ISBN 1-84046-458-5 (http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Special:Booksources&isbn=1840464585).)
5. Ε. Sahtouris, 1999. Earthdance: Living Systems in Evolution. Published online (http://www.ratical.org/LifeWeb/Erthdnce/)με την αφιέρωση της συγγραφέως To my planet and its people.

Στα Ελληνικά: Ε. Σαχτουρη, 1999. ΓΑΙΑ: Το ανθρωπινο ταξίδι από το χάος στον κόσμο, Εκδόσεις Νέα Σύνορα, Λιβάνη (αλλά συνεχώς εξαντλημένο:angyr:!)



Δείτε και άλλα sites
http://www.thymos.com/science/endosymb.html
http://www.physics4u.gr/news/2000/scnews107.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Gaia_hypothesis#_note-2
http://en.wikipedia.org/wiki/Gaia_philosophy
http://www.gaiatheory.org/
http://www.accessexcellence.org/AE/AEPC/WWC/1991/gaia.html
http://www.gaianet.fsbusiness.co.uk/gaiatheory.html
http://web.mit.edu/newsoffice/2004/yeast.html

καθώς και άπειρα ακόμα με ένα απλό google search.

Ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ κι ακόμα περισσότερο ελπίζω να ακούσω τις απόψεις σας πάνω σε αυτές τις ιδέες....

[fin]

Ευτυχως που στην ιστορια της επιστημης υπαρχουν και τετοια "προηγουμενα" που βοηθουν τον ευρυτερο προβληματισμο των νεων επιστημονων να ξεπερασουν ψευτο-ακαδημαικα στεγανα και να επανεκτιμησουν παλιοτερες η ακομα και θεμελιωσουν νεες ιδεες.
Πολυς κοσμος ιδιαιτερα εκεινη την εποχη αμφισβητησεων ειχε τολμησει να δημοσιευσει ευθραυστες θεωριες. Ζουμε πλεον τη δεκαετια που το οικολογικο μας "στριμωγμα" μας σε συνδιασμο με την ανακαλυψη ανεξερευνητων επιστημονικων περιοχων, εχουν αρχισει επιτελους να μετατρεπουν τον ιδιοκτητη - διαχειριστη - τεχνοκρατη επιστημονα σε επιφυλακτικο - αμυνομενο - κατηγορουμενο μαρτυρα υπερασπισης ενος οικο(ν-λ)ομικου εγκληματος χωρις πτωμα.
Αυτο που παντα θα με ενοχλει ομως, ειναι οτι η (οση) κατανοηση της φυσης, η (οση) κατανοηση της ζωης και η (οση) κατανοηση του ανθρωπου δε θα ειναι ποτε αρκετες να επηρεασουν θετικα τις πραξεις των πρωτογονα απληστων "ανεπτυγμενων κοινωνιων" μας.

[fivos]

Μαρία, πολύ ενδιαφέρουσα η θεωρία που μας παρέθεσες και μου θυμίζει ένα καλό βιβλίο του βιολόγου/γιατρού Κονραντ Λορεντς:
Κονραντ Λορεντς: Η πίσω όψη του καθρέφτη (http://www.thymari.gr/katalogos/symperifora/symperif_ko.htm)

Προσπάθησα να το βρω για να σου παραθέσω κάποιο απόσπασμα αλλά κάπου έχει εξαφανιστεί στη βιβλιοθήκη μου, οπότε αντιγράφω δυο λόγια από το link που έδωσα παραπάνω:

Η Διαδικασία Απόκτησης της Αντιληπτικής Ικανότητας και τα Αίτια της Παθολογικής Συμπεριφοράς του Σύγχρονου Ανθρώπου.


Ο νομπελίστας Κόνραντ Λόρεντς, περιγράφοντας, με πολυάριθμα παραδείγματα, τη φυλογενετική εξέλιξη της γνώσης, θίγει τη μεγάλη διαμάχη της δυτικής φιλοσοφίας ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Και εξιστορεί, βήμα προς βήμα, τη μακρόχρονη και επίμονη πορεία των ανθρωποειδών προγόνων μας, προς την απόκτηση του αντιληπτικού μας μηχανισμού.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
(...)
Αυτο που παντα θα με ενοχλει ομως, ειναι οτι η (οση) κατανοηση της φυσης, η (οση) κατανοηση της ζωης και η (οση) κατανοηση του ανθρωπου δε θα ειναι ποτε αρκετες να επηρεασουν θετικα τις πραξεις των πρωτογονα απληστων "ανεπτυγμενων κοινωνιων" μας.

Ίσως τελικά έχουμε υπερεκτιμήσει την αντιληπτική μας ικανότητα -ως άτομα- και την δυνατότητα πραγματικής και μακροπρόθεσμης προσαρμογής μας -ως κοινωνία- σε αυτό που ονομάζουμε περιβάλλον.

Οι βασικοί μας ζωώδεις μηχανισμοί αντίληψης και επιβίωσης, διαμορφωμένοι μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης αποτελούν έναν θεμελιώδη μηχανισμό που μας ωθεί αυθόρμητα στην αναζήτηση μιας ατομικής -κυρίως σωματικής- ευδαιμονίας, περιορισμένης τοπικά και χρονικά:
-> Ξαπλώνω στην παραλία και πετάω τα σκουπίδια μου - η ζημιά που κάνω είναι αόρατη και μακρινή.
-> Ανοίγω το air-condition και απολαμβάνω τη δροσιά του - η υπερθέρμανση του πλανήτη θα γίνει σημαντική όταν εγώ θα έχω πεθάνει

Η γνώση που παρέχει η επιστήμη από την άλλη -αν υποθέσουμε ότι υπάρχει στους καιρούς μας καθαρή επιστήμη που δεν χρηματοδοτείται από αμφίβολες πηγές- αποτελεί μόνο μια στοιχειώδη έκλαμψη συνειδητοποίησης σε ένα μικρό αριθμό εγκεφάλων που δύσκολα μπορεί να αλλάξει σε συλλογικό επίπεδο την καθημερινή μας συμπεριφορά ή τουλάχιστον αυτό γίνεται πολύ αργά σε σχέση με την ανάπτυξη των πρωτογονα απληστων "ανεπτυγμενων κοινωνιων" μας, τόσο αργά που δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία καταστροφής.

Προφανώς -ως είδος- δεν είμασταν ποτέ προγραμματισμένοι για μακροπρόθεσμο προγραμματισμό. Είμαστε ανθρωποειδείς πίθηκοι που για πολλά εκατομύρια χρόνια αποτελούσαμε ένα μικρό τμήμα του όλου και ξαφνικά -τα τελευταία 1000 χρόνια ίσως και λιγότερο- αποκτήσαμε την τεχνολογική εξουσία να καταστρέψουμε το μέλλον του πλανήτη ή τουλάχιστον το μέλλον όπως το φανταζόμαστε σήμερα - γιατί πιστεύω ζωή θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς.

Αν δούμε το θέμα κοσμολογικά (σε μια συμπαντική διάσταση, ίσως και θεολογική) υπάρχει κι η θεωρία πως δεν απαράιτητα κακό να εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος απ' τον πλανήτη:
Είναι μέρος μιας γενικότερης εξελικτικής ισορροπίας που λέει ότι για να ξεπεράσει μια φυλή όντων τα σύνορά της και να αποικίσει π.χ. το διάστημα, θα πρέπει να αναπτύξει κατ' αρχήν έναν "ηθικό πολιτισμό" που μάλιστα θα κινείται με ρυθμούς μεγαλύτερους από τον τεχνολογικό πολιτισμό που θα τείνει να καταστρέψει τον πλανήτη, αλλιώς θα καταστραφεί πριν προλάβει να αναπτύξει τεχνολογία διαστημικών ταξιδιών, κι αυτό τελικά είναι καλό γιατί συμβάλει στην αρμονία του σύμπαντος.

Ίσως πολλά από τα παραπάνω δεν είναι τίποτα παραπάνω από απαισιόδοξα ιδεολογήματα χωρίς άμμεση πρακτική αξία, αλλά τα γράφω γιατί εξακολουθώ να πιστεύω πως μια συνειδητοποίηση σε προσωπικό επίπεδο, μεταφέρεται τελικά στο συλλογικό και προσθέτει ένα λιθαράκι που ίσως κάνει τη διαφορά...

[Physalia]

Ένα ολόφρεσκο αρθράκι στο

Trends in Ecology & Evolution (http://www.sciencedirect.com/science/journal/01695347)
Volume 22, Issue 11 (http://www.sciencedirect.com/science?_ob=PublicationURL&_tockey=%23TOC%236081%232007%23999779988%23674809% 23FLA%23&_cdi=6081&_pubType=J&_auth=y&_acct=C000059662&_version=1&_urlVersion=0&_userid=1270708&md5=7200f08a46275a6ced70cdbd4b4bf318), November 2007, Pages 611-619:

Do evolution and ecology need the Gaia hypothesis?

Andrew Free1 (http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B6VJ1-4PYJP64-1&_user=1270708&_rdoc=1&_fmt=&_orig=search&_sort=d&view=c&_acct=C000059662&_version=1&_urlVersion=0&_userid=1270708&md5=246e2d6729355efa59d9ffd9be1536a7#aff1), 2 (http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B6VJ1-4PYJP64-1&_user=1270708&_rdoc=1&_fmt=&_orig=search&_sort=d&view=c&_acct=C000059662&_version=1&_urlVersion=0&_userid=1270708&md5=246e2d6729355efa59d9ffd9be1536a7#aff2), and Nicholas H. Barton2 (http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B6VJ1-4PYJP64-1&_user=1270708&_rdoc=1&_fmt=&_orig=search&_sort=d&view=c&_acct=C000059662&_version=1&_urlVersion=0&_userid=1270708&md5=246e2d6729355efa59d9ffd9be1536a7#aff2)
1Centre for the Study of Environmental Change and Sustainability, University of Edinburgh, Edinburgh, EH9 3JN, UK
2Institute of Evolutionary Biology, University of Edinburgh, Edinburgh, EH9 3JR, UK

Available online 22 October 2007.

ABSTRACT
Gaia theory, which describes the life–environment system of the Earth as stable and self-regulating, has remained at the fringes of mainstream biological science owing to its historically inadequate definition and apparent incompatibility with individual-level natural selection. The key issue is whether and why the biosphere might tend towards stability and self-regulation. We review the various ways in which these issues have been addressed by evolutionary and ecological theory, and relate these to ‘Gaia theory’. We then ask how this theory extends the perspectives offered by these disciplines, and how it might be tested by novel modelling approaches and laboratory experiments using emergent technologies.



Ώριμο και πολύ νηφάλιο, προτείνει τρόπους πειραματικού ελέγχου της θεωρίας της Γαίας.....
Αν κάποιος θέλει το πλήρες άρθρο pm me!

[apeiranthos]

(Δεν κολλάει πουθενά αλλά έχει σχέση με τα πάντα! :crazy:)...
...Ιδωμένη από την απόσταση των μέσων αντιλήψεων, μια θεωρία που υποστηρίζει ότι το εν πολλοίς εκλεκτό ανθρώπινο είδος δεν αποτελεί παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα ενός τεράστιου οργανισμού,...

...πώς θα μπορούσε άλλωστε κανείς να ερμηνεύσει τη δομή μιας κοινωνίας μυρμηγκιών ή μελισσών όπου το κάθε άτομο λειτουργεί ουσιαστικά σαν όργανο ενός μεγαλύτερου συνόλου, έξω και πέρα από το οποίο είναι απλά αδύνατον να υπάρξει;


Τσιμπούρια σε σκύλο, μήπως ;;;
ή καλύτερα όπως το είχε διατυπώσει ο Stephen Hawking
ακρίδες του διαστήματος.

Το 1987 ο πληθυσμός της Γαίας ήταν 5 δισεκατομμύρια και ο
σημερινός ρυθμός αύξησης παγκοσμίως είναι 1 δισεκατομμύριο
κάθε 11 χρόνια.

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΒΕΡΟΥΔΗΣ]

Το 1987 ο πληθυσμός της Γαίας ήταν 5 δισεκατομμύρια και ο
σημερινός ρυθμός αύξησης παγκοσμίως είναι 1 δισεκατομμύριο
κάθε 11 χρόνια.

σε ορθια διποδα υποθετω...γιατι ο πλυθησμος της γαιας αποτελειται και απο αλλα ειδη, ετσι δεν ειναι?

[Physalia]

Το 1987 ο πληθυσμός της Γαίας ήταν 5 δισεκατομμύρια και ο
σημερινός ρυθμός αύξησης παγκοσμίως είναι 1 δισεκατομμύριο
κάθε 11 χρόνια.


Φαντάσου τώρα να επιχειρήσουμε να μετρήσουμε τα βακτήρια ξεκινώντας μόνο από εκείνα που ζουν συμβιωτικά μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Ποιοί είναι οι πολλοί σε αυτό τον κόσμο και ποιοί οι πρωτοεμφανιζόμενοι κομπάρσοι;:crazy:

[apeiranthos]

σε ορθια διποδα υποθετω...γιατι ο πλυθησμος της γαιας αποτελειται και απο αλλα ειδη, ετσι δεν ειναι?

Όρθια δίποδα, ωραίος προσδιορισμός:thumbup:ως προς την εμφάνιση.

[apeiranthos]

Φαντάσου τώρα να επιχειρήσουμε να μετρήσουμε τα βακτήρια ξεκινώντας μόνο από εκείνα που ζουν συμβιωτικά μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Αυτό είναι εύκολο,...
αρκεί να τους ξεχωρίσεις από τα όρθια δίποδα:crazy:

[Physalia]

Το ξετρύπωσε η Μέλη Κωνσταντίνου στο abyss.
Ένα πανέμορφο άρθρο της Olivia Judson στο NYT.
Το θεώρησα σχετικό με το υπάρχον θέμα και γι' αυτό σας το αφήνω εδώ

A Mutual Affair (http://judson.blogs.nytimes.com/2008/04/08/a-mutual-affair/index.html?8ty&emc=ty)

Όχι μόνο το απολαυστικό κείμενο της αρθρογράφου αλλά και πολλά από τα σχόλια των αναγνωστών αξίζουν την προσοχή σας...:)

[sfougarisb]

Διαβάζω εδώ και πολύ καιρό την συγκεκριμένη αρθρογράφο και blogger γιατί είναι "φανατική" Δαρβινική ;) και έχει ένα εξαιρετικό τρόπο να αναλύει και παρουσιάζει θέματα της Εξελικτικής διαδικασίας που είναι δυσνόητα για τους μη-εξειδικευμένους επιστήμονες.

Δεν είχα σκεφτεί να βάλω τα links στο ΤΗΘΥΣ γιατί δεν πίστευα ότι θα υπήρχε ενδιαφέρον. Χαίρομαι αφάνταστα για το ότι ήμουν λάθος. :thumbup:

Ένα από τα καλύτερα πρόσφατα άρθρα είναι αυτό: http://judson.blogs.nytimes.com/2008/03/25/evolving-the-wow-factor/

[Physalia]

Εντάξει, είναι ίσως λίγο πρόχειρη η απόπειρα, όμως ήθελα να σας μεταφράσω ένα έστω άρθρο της - για εκείνους τουλάχιστον που δεν την πολυπαλεύουν με την εξειδικευμένη αγγλική ορολογία (εμού περιλαμβανομένης: χρειάστηκε να ανατρέξω σε διάφορα λεξικά για να καταλήξω σε αυτό το κείμενο).

Κάποια σημεία έχουν παραλειφθεί εσκεμμένα. Το πρωτότυπο άρθρο της Ο. Judson λέγεται "Gene Traffic in the Fast Lane" και θα το βρείτε πλήρες εδώ. (http://judson.blogs.nytimes.com/2006/06/04/gene-trafficking/#more-38)

Θέλω να ελπίζω ότι το έκανα έστω και ελαφρώς πιο προσιτό τώρα.....



__________________________________________________ ______________

Λωρίδα Ταχείας Κυκλοφορίας Γονιδίων
της Olivia Judson (εξελικτική βιολόγος, συγγραφέας και αρθρογράφος στη New York Times).
__________________________________________________ _______________________



........................
Επιτρέψτε μου να σας συστήσω τo Ciona savignyi. Είναι μια «φούσκα», ή -κατά την επίσημη ορολογία- ένα ασκίδιο. Ένα ζώο δηλαδή αν και, ως ενήλικο άτομο, δε μοιάζει καθόλου με τέτοιο: προσκολλάται πάνω σε βράχια ή στις βυθισμένες σχισμές μιας αποβάθρας, συλλέγοντας τροφή μέσω ενός σιφωνίου. Αν συναντήσετε ένα Ciona παρεμπιπτόντως – σε μια βουτιά σε ένα λιμάνι για παράδειγμα- κατά πάσα πιθανότητα θα υποθέσετε ότι είναι σφουγγάρι, ή ίσως κάποιο είδος ελαφρώς παλλόμενου μαλακού κοραλλιού.

Στην πραγματικότητα, με την ευρεία έννοια, πρόκειται για έναν από τους πιο στενούς συγγενείς μας: σε σχέση με τους υπόλοιπους συγκατοίκους μας σε αυτό τον πλανήτη, είμαστε συγγενικά (εξελικτικά) πολύ πιο κοντά σε ένα Ciona απ’ ό,τι σε μια δροσόφιλα ας πούμε (σ. Phys: είδος μυγακίου) ή έναν γαιοσκώληκα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αυτή την ομοιότητα όταν έχεις μπροστά σου ένα ενήλικο ασκίδιο.... το νεαρό όμως ασκίδιο μοιάζει με γυρίνο –μεγάλο κεφάλι, μακριά ουρά- και διαθέτει μια υποτυπώδη νευρική χορδή. Όταν εγκαθίσταται κάπου, μεταμορφώνεται σταδιακά προς την ενηλικίωση απορροφώντας την ουρά και αναπλάθοντας το σώμα του.

Υπάρχει όμως κάτι ξεχωριστό στο C. savignyi. Μπορεί να συνθέτει κυτταρίνη, την ίδια ύλη με την οποία τα φυτά χτίζουν το κυτταρικό τους τοίχωμα (και την ίδια που εμείς βρίσκουμε μάλλον αχώνευτη). Τα ζώα κατά κανόνα δεν παράγουν κυτταρίνη. Πράγματι, από όλα τα γνωστά μας ζώα μόνο τα ασκίδια μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αλλά από που πήραν το γονίδιο που τους δίνει αυτή τη δυνατότητα;

Υπάρχουν δυο θεωρίες. Τα ασκίδια είναι πιθανό να εξέλιξαν μόνα τους ένα γονίδιο που συνθέτει την κυτταρίνη: δηλαδή, ένα γονίδιο που ήδη διέθεταν (αλλά δεν μπορούσε) μεταλλάχθηκε σε ένα τροποποιημένο γονίδιο που μπορεί... Ή, θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει αυτό το γονίδιο από κάπου αλλού –από κάποιο βακτήριο, για παράδειγμα. Η υπόθεση δεν έχει κλείσει ακόμα, αλλά τα μέχρι στιγμής δεδομένα υπαινίσσονται το τελευταίο: κάπου στη διαδρομή ένας πρόγονος του C. savignyi "κόλλησε" το γονίδιο αυτό από κάποιο από τα πολυάριθμα βακτήρια που μπορούν να συνθέτουν κυτταρίνη.

Η απόκτηση ενός γονιδίου από κάποιον άλλον -τελείως διαφορετικό- οργανισμό είναι μια διαδικασία γνωστή ως οριζόντια μεταφορά γονιδίων. Εμείς οι άνθρωποι εκτελούμε σκόπιμα αυτή τη διαδικασία όταν παίρνουμε ένα γονίδιο από έναν ιό και το εισάγουμε σε ένα μαρούλι, ή ένα γονίδιο από μια μέδουσα και το εισάγουμε σε ένα κουνέλι, ή και όταν παίρνουμε ένα δικό μας γονίδιο και το εισάγουμε σε κατσίκες ή ποντίκια. [Το εκπληκτικό γεγονός ότι μπορείς να μετακινήσεις ένα γονίδιο ιού σε ένα μαρούλι, ή μιας μέδουσας σε ένα κουνέλι και αυτό να συνεχίζει να λειτουργεί, σπανίως εκτιμάται όσο θα του άξιζε. Ο λόγος που το γονίδιο μιας μέδουσας δουλεύει (σ. Phys: εξακολουθεί δηλαδή να μεταφέρει ενεργή και διαθέσιμη την πληροφορία που το προσδιορίζει) σε ένα κουνέλι, είναι διότι τα κουνέλια και οι μέδουσες, παρά την πολύ μακρινή τους συγγένεια, χρησιμοποιούν τον ίδιο κώδικα για να μεταφράζουν τη γενετική πληροφορία σε πρωτεΐνες].

Γνωρίζουμε εδώ και αιώνες ότι η οριζόντια μεταφορά γονιδίων χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα βακτήρια για την απόκτηση νέων γονιδίων. Πράγματι, ένας από τους λόγους που η ανθεκτικότητα των βακτηρίων στα αντιβιοτικά γίνεται τόσο προβληματική για εμάς είναι γιατί τα γονίδια που την επιτυγχάνουν μεταδίδονται εξ επαφής διαμέσου των πληθυσμών τους ... πολύ αποδοτικότερο από το να περιμένουν -όπως εμείς- ώσπου να τα κληροδοτήσουν στην επόμενη γενιά. Με τον ίδιο τρόπο, γονίδια μπορούν να μεταφέρονται από άτομα ενός είδους σε άτομα ενός άλλου είδους- κι όλα αυτά σε ασύλληπτες ταχύτητες.

Στους ευκαρυώτες –αυτοί περιλαμβάνουν όλους εμάς τα ζώα, τα φυτά, τους μύκητες και διάφορα άλλα πλάσματα που "προστατεύουμε" τα γονίδιά μας μέσα σε μια «εσωτερική τσέπη» των κυττάρων μας που λέγεται πυρήνας- η οριζόντια μεταφορά συμβαίνει πολύ πιο σπάνια. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι σημαντική ωστόσο. Οι μύκητες που ζουν μέσα στο στομάχι των αγελάδων φαίνεται να έχουν πάρει το γονίδιο χώνεψης της κυτταρίνης (πάλι η κυτταρίνη!) από βακτήρια-συγκατοίκους τους στο κοινόβιο "στομάχι αγελάδας". Αλλά και μεταξύ των φυτών, μεμονωμένα γονίδια φαίνεται να μεταφέρονται από το ένα είδος στο άλλο με εκπληκτική ευκολία.

Ακόμη δε γνωρίζουμε πολλά για το πως ακριβώς συμβαίνουν οι μεταφορές αυτές. Πιθανόν να υπάρχουν πολλοί τρόποι. Οι ιοί για παράδειγμα, μπορούν να «εκσφενδονίζουν» τα γονίδια τους από το ένα είδος στο άλλο μέσω ενός απλού φτερνίσματος, φτυσίματος ή άλλων αντίστοιχων εκκενώσεων....Αλλά για μένα, η φίνα πλευρά της οριζόντιας μεταφοράς γονιδίων είναι το ότι όταν ένας οργανισμός αποκτήσει ένα γονίδιο με αυτό τον τρόπο, αποκτάει εν δυνάμει την ικανότητα να φτιάξει μια πρωτεΐνη που δεν μπορούσε να φτιάξει προηγουμένως.

Αυτό είναι θεμελιωδώς διαφορετικό από τις κλασικές μεταλλάξεις που προκύπτουν από σφάλματα κατά την αντιγραφή των γονιδίων, όταν π.χ. ένας από τους κρίκους της γονιδιακής αλυσίδας αντικαθίσταται τυχαία από έναν άλλο. Οι αλλαγές αυτές μόλις που «τσιμπάνε» λίγο αυτό που μια προϋπάρχουσα πρωτεΐνη έκανε ούτως ή άλλως. Με την οριζόντια μεταφορά, αποκτάς ένα ολοκαίνουργιο γονίδιο πάνω που ετοιμαζόσουν να "ρετουσάρεις" ένα παλιότερο – από την άποψη δυνατοτήτων, αντιστοιχεί περίπου στη διαφορά τού να προσθέσεις μια ολόκληρη παράγραφο αντί να αλλάξεις μια από τις υπάρχουσες λέξεις.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πάτε για βουτιά, κρατήστε ένα μάτι ανοιχτό για τα ασκίδια. Κι αν βρείτε ένα, αφιερώστε λίγα δευτερόλεπτα για να αναλογιστείτε πώς αυτό το παράξενο -κι ωστόσο τόσο συγγενικό μας ζώο- κέρδισε την κυτταρίνη του.

[Physalia]

Συνεργαστείτε γιατί χανόμαστε! Τι κοινό έχουν οι ποδηλάτες κούρσας με τους φυλακισμένους και με κάτι ψαράκια που λέγονται γύλοι και παίζουν τον ρόλο σκουπιδιάρη για άλλα, μεγαλύτερα ψάρια; Μα, το δίλημμα της συνεργασίας που απασχολεί εξίσου και τους οργανωμένους σε κοινωνία ανθρώπους.

(Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ) (http://tovima.dolnet.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=24426)


Μαθήματα κοινωνιολογίας και πολιτικής από τους ...γύλους σε αυτό το απολαυστικό και πανέξυπνο άρθρο του Α.ΓΑΛΔΑΔΑ (Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008)! :thumbup: