Επίκαιρο παραμυθάκι

[Big-Blue]

OTAN NOMIZOYME OTI ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ

"Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη
γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.

Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το
σοκ
που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:...

"Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν
βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η
ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να
προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον
κώδωνα
του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και η αγελάδα απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε,
αλλά
εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια
διπλωματίτσα
στην κοιλιά μου!

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και

απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της
ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η
ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει
τι
συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστικε από την ουρά

ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.

Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης
έσφαξε
την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό
δίνουμε κοτόσουπες!

Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι
γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.

Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το
24ωρο.

Για να τους ταϊσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι
!

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!

Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την
αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την
αγελάδα του......

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με
πάρα
πολύ μεγάλη θλίψη.......

Γι αυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό
πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσάς δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως
όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε
κίνδυνο!

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που το λένε ζωή! Ας έχουμε ανοιχτά
τα
μάτια και τ' αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο
ένας στον άλλο.

Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες
ίνες
του ίδιου υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να
σχιστεί όλο το ύφασμα.... "

[geogeo]

Γεια σου ρε 'Λια :)

[apeiranthos]

Γειά χαρά κι από του λόγου μου
μα να συμπληρώσω
πως "τα σκυλιά του πολέμου"
μπορει να μοιαζουν
μα δεν είναι όλα ίδια.
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/bOpkRBp7o1s&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/bOpkRBp7o1s&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>

[georgiapap]

Αυτό το παραμυθάκι μου θύμισε ένα άλλο παραμυθάκι για ελαφρώς διαφορετικό θέμα:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κόκκινη κοτούλα. Ζούσε σ’ ένα ωραίο αγρόκτημα και έτρωγε την τροφή που της έδιναν. Μια μέρα η κόκκινη κοτούλα βρήκε ένα σπειρί σιτάρι. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να το φυτέψει, για να ‘χει να τρώει περισσότερο.
«Ποιος θα με βοηθήσει να φυτέψω αυτό το σπειρί σιταριού;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», απάντησε η πάπια, «αλλά μπορώ να σου πουλήσω μερικά σπειριά καφέ. Μπορείς να φυτέψεις αυτά αντί για το σιτάρι και να πάρεις πολλά χρήματα». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «αλλά θα σου αγοράσω τον καφέ, όταν θα τον μαζέψεις». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου δανείσω τα χρήματα που θα χρειαστείς, για να αρχίσεις».
Έτσι η κόκκινη κοτούλα φύτεψε καφέ αντί για σιτάρι. «Ποιος θα με βοηθήσει να καλλιεργήσω αυτόν τον καφέ;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», είπε η πάπια, «αλλά θα σου πουλήσω λίπασμα, για να σε βοηθήσω να αναπτυχθεί». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «αλλά θα σου πουλήσω εντομοκτόνα για να αποφύγεις τις αρρώστιες». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου δανείσω χρήματα, για να αγοράσεις το λίπασμα και τα εντομοκτόνα που χρειάζεσαι».
Έτσι η κόκκινη κοτούλα δούλεψε πολύ καιρό σκληρά. Έριξε λίπασμα και εντομοκτόνο στα φυτά του καφέ. Αν και αυτό στοίχιζε πολύ περισσότερο από την καλλιέργεια του σιταριού, ωστόσο σκεφτόταν τα χρήματα που θα ‘βγαζε. Τέλος, η εποχή της συγκομιδής έφτασε.
«Ποιος θα με βοηθήσει να πουλήσω τον καφέ μου;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», είπε η πάπια, «αλλά θα χρειαστείς το εργοστάσιό μου, για να καβουρδίσεις και να συσκευάσεις τον καφέ σου». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, όλος ο κόσμος παράγει καφέ σήμερα, και οι τιμές είναι πολύ χαμηλές». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά τώρα πρέπει να μου πληρώσεις τα χρέη σου».
Η μικρή κόκκινη κοτούλα κατάλαβε τότε ότι είχε κάνει λάθος φυτεύοντας καφέ αντί για σιτάρι, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο είχε χρεωθεί και δεν είχε να φάει τίποτε.
«Ποιος θα μου βρει κάτι να φάω;» είπε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», απάντησε η πάπια, «γιατί δεν έχεις χρήματα να με πληρώσεις». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «γιατί δεν υπάρχει φαγητό για όλους, αφού όλος ο κόσμος φύτεψε καφέ».
«Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου πάρω τη γη σου σε αντάλλαγμα για τα χρήματα που μου οφείλεις και θα σου επιτρέψω ίσως να μείνεις και να εργάζεσαι για μένα».


(Unicef 1990, Τα Δικαιώματα των Παιδιών του Κόσμου)

[fivos]

Γειά σου βρε Ηλία :thumbup:
Ωραίο το θέμα με τα παραμύθια που άνοιξες...
ήθελα να σου γράψω κι εγώ ένα αλλά δεν είχα χρόνο αυτές τις μέρες,

Από μια αγαπημένη μου συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη (http://www.rhodes.aegean.gr/atlas/writers/pampudi.htm#%CE%BA%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82):

"15 1/2 κάπως περίεργα παραμύθια"

http://www.rhodes.aegean.gr/atlas/writers/pampudi_files/image068.jpg
Εκδόσεις Πατάκη

(υπήρχε νομίζω παλιοτερα κι από εκδόσεις Κέδρος,
αλλά εξαντλήθηκε και δεν ξαναβγήκε)

να λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό παραμύθι απ' αυτό το βιβλίο:


Ο Βασιλιάς, το φίδι και το ποντίκι

Μια φορά, ήταν ένας Βασιλιάς που κυβερνούσε σοφά και δίκαια, ολομόναχος, τον εαυτό του. Το παλάτι του βρισκόταν σ’ ένα τελείως άγνωστο μέρος, όπου δεν πλησίαζε κανένας. Τα μόνα ζωντανά πλάσματα στην περιοχή ήταν ένα φίδι και ένα ποντίκι. Και τα δυο τους είχαν μια θλιβερή ιστορία: Το φίδι, ήταν κάποτε ένα ποντικάκι, αλλά κάποιος κακός μάγος το καταράστηκε να γίνει φίδι. Το ποντίκι πάλι, κάποτε ήταν ένα όμορφο φιδάκι, αλλά μια κακή μάγισσα το καταράστηκε να γίνει ποντίκι. Έτσι έφυγαν και τα δυο μακριά απ’ τις χώρες τους και κατέφυγαν σ’ αυτό το τελείως άγνωστο μέρος για να κρύψουν την ντροπή για την κατάντια τους, κι εκεί συναντήθηκαν κι έγιναν φίλοι.

Ο Βασιλιάς όμως δεν τα είχε συναντήσει ποτέ, γιατί ήταν πολυάσχολος και δεν του έμενε καθόλου καιρός για γνωριμίες.

Κάθε πρωί ξυπνούσε, φορούσε στα γρήγορα μια στολή Σαλπιγκτή, ανέβαινε τρέχοντας στον ψηλότερο πυργίσκο του παλατιού του και σάλπιζε εγερτήριο.

Αμέσως μετά κατέβαινε τρέχοντας, φορούσε στα γρήγορα μια στολή Αρχιθαλαμηπόλου, έβγαινε απ’ το δωμάτιό του, χτυπούσε με ευγένεια και ξανάμπαινε μέσα.

Χωρίς να χάνει καιρό, φορούσε στα γρήγορα τα βασιλικά του ρούχα, και κατέβαινε με αργό, επιβλητικό βήμα στην τραπεζαρία.

Εκεί φορούσε στα γρήγορα μια στολή Αρχιμάγειρα, κι ετοίμαζε ένα γερό πρόγευμα: Γάλα, καφέ, πορτοκαλάδα, φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα, κι αυγά με μπέικον.

Μετά, φορούσε στα γρήγορα μια στολή Αρχισερβιτόρου και σερβίριζε με σεβασμό το πρόγευμα στο μεγάλο τραπέζι.

Αμέσως μετά, φορούσε πάλι γρήγορα τα βασιλικά του ρούχα, κι έτρωγε με την ησυχία του.

Σε μια ώρα περίπου, φορούσε στα γρήγορα μια στολή Αρχιλαντζέρη, μάζευε κι έπλενε τα σερβίτσια, και συγύριζε την κουζίνα και την τραπεζαρία.

Μετά, κατέβαινε τρέχοντας στο παρεκκλήσι του παλατιού, φορούσε στα γρήγορα τα άμφια του Αρχιερέα, και τελούσε την πρωινή δοξολογία. Όταν τέλειωνε κι αυτό, ξαναγδυνόταν και ξαναντυνόταν, και πήγαινε τρέχοντας στους στρατώνες για επιθεώρηση.

Εκεί φορούσε γρήγορα γρήγορα τη μεγάλη στρατιωτική του στολή, κι έκανε μια μεγαλοπρεπή παρέλαση.

Αργότερα, κλεινόταν στη βιβλιοθήκη, κι έφτιαχνε νόμους.
Τα βράδια, διοργάνωνε δεξιώσεις, στις οποίες μεταμφιεζόταν κατά σειρά σε Βασίλισσα, σε Κόμη, σε Κόμισσα, σε Πρέσβυ, σε Πρέσβειρα, σε Αρχηγό της αστυνομίας, σε Εθνικό Ποιητή, σε Πρωθυπουργό, σε Διεθνούς φήμης Συνθέτη, και σε πολυάριθμους σερβιτόρους. Πάντα οι δεξιώσεις αυτές είχαν μεγάλη επιτυχία.

Τις Κυριακές, ο Βασιλιάς μεταμφιεζόταν σε Δικαστή, σε κλέφτη, σε απατεώνα, σε δολοφόνο, σε δεσμοφύλακα και σε δήμιο κι έτσι λειτουργούσε και το Δικαστήριο.

Μια Κυριακή απ’ αυτές τις Κυριακές, το φίδι και το ποντίκι βρέθηκαν κατά λάθος στην αίθουσα του Δικαστηρίου. Μόλις τα είδε ο Βασιλιάς, που εκείνη τη στιγμή φορούσε την τήβεννο του Δικαστή, έκανε μεγάλες χαρές:

«Καλώς ήρθατε, καλώς ήρθατε! Ελάτε γρήγορα να σας δικάσω!»
«Μα, δεν κάναμε τίποτα…» είπε το φίδι.
«Ε, και;» είπε ο Βασιλιάς. «Δεν χρειάζεται να ‘χετε κάνει τίποτα! Έτσι συνηθίζεται σ’ όλα τα βασίλεια του κόσμου! Όνομα, ηλικία, επάγγελμα, διεύθυνση; Ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια;»

«Καλέ, αυτός είναι θεόμουρλος!» είπε το ποντίκι.
Ο Βασιλιάς, χωρίς να του δώσει σημασία, προχώρησε στην αγόρευση:
«Κατηγορείσθε… χμ… κατηγορείσθε ότι χμ… παραχαράξατε το εθνικό νόμισμα με αποτέλεσμα χμ… να δημιουργηθεί πληθωρισμός και χμ… να καταστραφούν οικογένειες…»
«Τι σάχλες είναι αυτές;» είπε το φίδι.
«Πάμε να φύγουμε!» είπε το ποντίκι.

«Σας καταδικάζω σε πρόστιμο, σε φυλάκιση, σε βασανιστήρια, σε αποκεφαλισμό!» φώναξε ο Βασιλιάς προσπαθώντας να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον, αυτοί όμως ήταν αποφασισμένοι να φύγουν.
«Αν θέλεις μπαρμπούλη, έλα και συ μαζί μας, να κάνεις μια βόλτα να καθαρίσει το μυαλό σου!» πρότεινε ευγενικά το φίδι καθώς γλιστρούσε έξω από την πόρτα.
«Πως τολμάτε, εσείς ταπεινοί υπήκοοι, να αγνοείτε τη θέλησή Μου, κι επιπλέον να Μου απευθύνετε το λόγο με τόση ασέβεια; Ξεχνάτε πως είμαι Βασιλιάς;» φώναξε έξαλλος ο Βασιλιάς.

Το ποντίκι κοντοστάθηκε στην πόρτα.
«Τι είναι ‘βασιλιάς’;» ρώτησε με αφέλεια.
«Νομίζω πως είναι ένα παλιό ξόρκι, που έχει χάσει σήμερα τη μαγική του δύναμη…», απάντησε το φίδι, που λίγο πολύ, ήξερε από μαγικά.

Ο Βασιλιάς άκουσε αυτή την απάντηση, κι από την έκπληξή του μαρμάρωσε!

Από τη μέρα εκείνη, άρχισαν να συμβαίνουν παρόμοια επεισόδια σε πολλούς άλλους άγνωστους και γνωστούς τόπους.
Γι αυτό, πιθανόν, υπάρχει σήμερα τέτοιο πλήθος μαρμάρινων αγαλμάτων και προτομών.