neokles
25-02-11, 18:06
Ήταν Ιούνιος του 2005 όταν πήρα το βάπτισμα του.. ύδατος. Από τότε έχουν περάσει κοντά 6 χρόνια.
Στο πέρασμα των χρόνων έχω γνωρίσει κόσμο, μέρη, μια άλλη Αθήνα, έναν άλλο κόσμο.
Σε αυτό το διάστημα έχω γνωρίσει πολλούς που σταμάτησαν τις καταδύσεις για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Δεν κρύβω ότι μέσα μου φοβάμαι ότι μπορεί να έρθει μια στιγμή που δεν θα θέλω να καταδυθώ ξανά. Που ο υποβρύχιος κόσμος δεν θα με συγκινεί όπως τώρα.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι τουλάχιστον τα τελευταία 2,5 χρόνια, που πλέον το καταδυτικό μου περιβάλλον είναι κυρίως επαγγελματικό, δεν υπήρξαν στιγμές που είχα κατάδυση και πήγαινα με μισή καρδιά. Λίγο το πρωινό ξύπνημα λίγο το άγχος, η ευθύνη, οι περιορισμοί στην προσωπική ζωή και ότι άλλο συνεπάγεται να είσαι μέλος μιας επαγγελματικής καταδυτικής ομάδας, όλα συντελούν ώστε ασυναίσθητα το μυαλό να συνδέσει το αγαπημένο χόμπι με κάτι που θα ήθελε να αποφύγει.
Κι όμως, κάθε φορά που μπαίνω στην αγκαλιά Της όλα "ξεπλένονται", όλα βρίσκουν το σωστό τους βάρος. Σε κάθε βουτιά θα μου κλείσει το μάτι, θα μου τραγουδήσει ένα αγαπημένο κομμάτι. Μια εικόνα κάτω από το νερό θα με κάνει να φύγω από την πραγματικότητα για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και να γυρίσω ανανεωμένος. Το τεράστιο χαμόγελο ενός ξένου δίπλα μου που έμαθε από μένα την κατάδυση είναι η καλλίτερη πληρωμή για όλα όσα με έκαναν να πηγαίνω "με μισή καρδιά" στο νερό. Κάθε βράδυ στην επιστροφή, με το άζωτο και την κούραση σε κάθε μου κύτταρο, αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός από ποτέ.
Κοιτώντας πίσω βλέπω τα λίγα πράγματα που έχω κάνει σαν δύτης, τους ανθρώπους που γνώρισα, τις περιπέτειες και τα άπειρα ηλιοβασιλέματα παρέα με φίλους. Τα ταξίδια, τα... ξίδια, τις "στάσεις αποσυμπίεσης" σε ένα ταβερνάκι, όλα αυτά με την μυρωδιά της θάλασσας. Κουβέντες και ανάλυση επι παντός αντικειμένου (στα οποία σαν γνήσιοι Έλληνες είμαστε άριστοι γνώστες:p ) καζούρα, σχέδια που υλοποιήθηκαν, ιδέες που δεν προχώρησαν, όνειρα που ξεχάστηκαν. Όλα μου δίνουν ενα ζεστό συναίσθημα και ίσως να είναι αυτά τελικά μου ψάχνω να ξαναζήσω κάθε φορά που γυρίζω την μίζα για να ξεκινήσω την επόμενη εξόρμηση.
Έξω ρίχνει τουλούμια, είμαι στο γραφείο και έχω "δραπετεύσει" για άλλη μια φορά. Την Κυριακή θα βουτήξω με έναν καινούργιο φίλο και ίσως να πετύχω κάποιον από σας.
Ήθελα να σας πω ευχαριστώ για όσα ζήσαμε παρέα και εύχομαι να περάσουμε άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Πάντα με υγεία.
Καλές βουτιές!
Νεοκλής
Στο πέρασμα των χρόνων έχω γνωρίσει κόσμο, μέρη, μια άλλη Αθήνα, έναν άλλο κόσμο.
Σε αυτό το διάστημα έχω γνωρίσει πολλούς που σταμάτησαν τις καταδύσεις για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Δεν κρύβω ότι μέσα μου φοβάμαι ότι μπορεί να έρθει μια στιγμή που δεν θα θέλω να καταδυθώ ξανά. Που ο υποβρύχιος κόσμος δεν θα με συγκινεί όπως τώρα.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι τουλάχιστον τα τελευταία 2,5 χρόνια, που πλέον το καταδυτικό μου περιβάλλον είναι κυρίως επαγγελματικό, δεν υπήρξαν στιγμές που είχα κατάδυση και πήγαινα με μισή καρδιά. Λίγο το πρωινό ξύπνημα λίγο το άγχος, η ευθύνη, οι περιορισμοί στην προσωπική ζωή και ότι άλλο συνεπάγεται να είσαι μέλος μιας επαγγελματικής καταδυτικής ομάδας, όλα συντελούν ώστε ασυναίσθητα το μυαλό να συνδέσει το αγαπημένο χόμπι με κάτι που θα ήθελε να αποφύγει.
Κι όμως, κάθε φορά που μπαίνω στην αγκαλιά Της όλα "ξεπλένονται", όλα βρίσκουν το σωστό τους βάρος. Σε κάθε βουτιά θα μου κλείσει το μάτι, θα μου τραγουδήσει ένα αγαπημένο κομμάτι. Μια εικόνα κάτω από το νερό θα με κάνει να φύγω από την πραγματικότητα για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και να γυρίσω ανανεωμένος. Το τεράστιο χαμόγελο ενός ξένου δίπλα μου που έμαθε από μένα την κατάδυση είναι η καλλίτερη πληρωμή για όλα όσα με έκαναν να πηγαίνω "με μισή καρδιά" στο νερό. Κάθε βράδυ στην επιστροφή, με το άζωτο και την κούραση σε κάθε μου κύτταρο, αισθάνομαι περισσότερο ζωντανός από ποτέ.
Κοιτώντας πίσω βλέπω τα λίγα πράγματα που έχω κάνει σαν δύτης, τους ανθρώπους που γνώρισα, τις περιπέτειες και τα άπειρα ηλιοβασιλέματα παρέα με φίλους. Τα ταξίδια, τα... ξίδια, τις "στάσεις αποσυμπίεσης" σε ένα ταβερνάκι, όλα αυτά με την μυρωδιά της θάλασσας. Κουβέντες και ανάλυση επι παντός αντικειμένου (στα οποία σαν γνήσιοι Έλληνες είμαστε άριστοι γνώστες:p ) καζούρα, σχέδια που υλοποιήθηκαν, ιδέες που δεν προχώρησαν, όνειρα που ξεχάστηκαν. Όλα μου δίνουν ενα ζεστό συναίσθημα και ίσως να είναι αυτά τελικά μου ψάχνω να ξαναζήσω κάθε φορά που γυρίζω την μίζα για να ξεκινήσω την επόμενη εξόρμηση.
Έξω ρίχνει τουλούμια, είμαι στο γραφείο και έχω "δραπετεύσει" για άλλη μια φορά. Την Κυριακή θα βουτήξω με έναν καινούργιο φίλο και ίσως να πετύχω κάποιον από σας.
Ήθελα να σας πω ευχαριστώ για όσα ζήσαμε παρέα και εύχομαι να περάσουμε άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Πάντα με υγεία.
Καλές βουτιές!
Νεοκλής