[apeiranthos]

Μια απάντηση που θα μπορούσε να καλύψει την απάντησή σου Μαρία
αλλά να ληφθεί και από τον κάθε έναν που θα τύχει να διαβάσει όσα
γράφονται σε ‘τούτο το θέμα του ιστοτόπου, ως απόλυτη, ή ως κανόνας
δεν υπάρχει.

Γενικά όμως όπως πολύ σωστά τόνισε και ο seafarer, όλοι οι οργανισμοί
ρητά απαγορεύουν την επανασυμπίεση στο νερό σε κάθε περίπτωση.
(Για καταδύσεις αναψυχής)

Ναι. Με βάσει τα δεδομένα που μας κάνεις γνωστά, «το άριστο» και πλέον ασφαλές είναι :
ο δύτης να μην καταδυθεί ξανά για τις επόμενες 48 ώρες
να του χορηγηθεί Ιατρικό οξυγόνο
να πίνει αρκετό νερό
να διατηρηθεί σε καλή θερμοκρασία
να μην πλυθεί με πολύ ζεστό νερό
να αποφύγει κάθε έντονη δραστηριότητα
και να μεταφερθεί στον πλησιέστερο θάλαμο επανασυμπίεσης.
Εκεί ας κρίνουν τα δεδομένα κι ας αποφασίσουν οι περισσότερο
ειδικοί από εμάς για το αν χρειάζεται ή όχι επανασυμπίεση.

Προσωπικά τώρα αν μου συνέβαινε στη Νάξο πιθανόν θα έκανα ότι έκανες εσύ, ή ο fin,
αλλά μοναχά αν ο χρόνος της κατάδυσής μου ήταν αρκετά πριν από την ώρα 0.
Αν ήταν και σε ρηχότερα νερά, ίσως και να μην βούταγα ξανά.
Οπωσδήποτε όμως θα τηρούσα όλα τα προαναφερόμενα, εκτός ίσως το να πάω στο θάλαμο.

Αν τώρα συνέβαινε σε κατάδυση με αποσυμπιέσεις οπωσδήποτε θα δοκίμαζα την
ανταπόκριση της DAN για τη μεταφορά στο θάλαμο.

Περιστατικά τώρα μου έχουν συμβεί δυο φορές σε καταδύσεις αναψυχής, στα 7
χρόνια που εργάζομαι σε καταδυτικά κέντρα.
Μια φορά στην Κέρκυρα (2001) όπου μια κυρία 50 ετών περίπου (Open water)
στα πρώτα 5 λεπτά της κατάδυσης έφυγε πύραυλος για την επιφάνεια από τα 18μ. βάθος.
Γιατί;
Έκανε μεγάλες παύσεις στο ρυθμό αναπνοής της, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε υπερκαπνία,
λαχάνιασμα, αίσθημα ασφυξίας, ταχυκαρδία που έδωσαν τη θέση τους
στον πανικό και η γυναίκα εκτοξεύθηκε προς την επιφάνεια, για να ….σωθεί.
Παρόμοιο έχω την εντύπωση ότι είναι και το περιστατικό σου Michalis + τη νάρκωση.
Την έφτασα αφού εκείνη είχε φτάσει πλέον στην επιφάνεια και περίμενα να τη δω
αιμόφυρτη γιατί πίστευα ότι θα είχε κάποια μορφή υπερδιάτασης.
Για καλή της τύχη (και καλή μου) δεν έπαθε τίποτα γρήγορα ήρθε κοντά το
φουσκωτό όπου και μπήκε μέσα. Άρχισε αμέσως αναπνοές από φιάλη Ιατρικού οξυγόνου.
Μέχρι να ανέβουν και οι υπόλοιποι της ομάδας και να επιστρέψουμε στη
βάση του καταδυτικού, είχε ηρεμήσει απόλυτα και εγώ είχα βγάλει αρκετές από
τις άσπρες τρίχες που ακόμα με συντροφεύουν.
Ο διευθυντής του καταδυτικού κέντρου είπε ότι επικοινώνησε με το
θάλαμο αποσυμπίεσης και του είπαν ότι δεν χρειάζονταν διακομιδή.

Η δεύτερη φορά ήταν πέρυσι, όπου Advanced δύτης με άριστη φυσική κατάσταση
γυμνασμένο κορμί με καμμιά 40ριά καταδύσεις στο ημερολόγιό του,
και η πιο πρόσφατη κατάδυση του στα 35μ και βγάλε, 2 εβδομάδες πριν έρθει να βουτήξει με εμάς.
Πάμε για κατάδυση γνωριμίας στα 17-18μ. και κατά την επιστροφή σε βάθος 11-12 μέτρα,
στο 45ο λεπτό της κατάδυσης μένει με σχεδόν 20 bar.
Όλοι οι υπόλοιποι (4 ακόμη) είχαν 70bar τουλάχιστον.
Θέλαμε ακόμη 5-6 λεπτά να φτάσουμε στο ρεμέτζο της βάρκας.
Τον κάλεσα λοιπόν κοντά μου και σκέφτηκα ότι επειδή είχε λίγο κύμα στην επιφάνεια και
θα έπρεπε να κάνει χειρισμούς και να έχει αέρα για να φουσκώσει το ρυθμιστή πλευστότητας του στην επιφάνεια,
καλύτερο θα ήταν να κάνουμε βοηθητική αναπνοή από το εφεδρικό μου 2ο στάδιο και αργά – αργά
να αρχίσουμε ανάδυση με ταυτόχρονη πορεία προς τη βάρκα.
Έτσι θα του έμεναν αυτά τα 20 bar για το φούσκωμα του ρυθμιστή και τους χειρισμούς στην επιφάνεια.
Του δείχνω λοιπόν το μανόμετρό μου για να δει ότι έχω αρκετό αέρα και του κάνω σήμα να πάρει το εφεδρικό.
ΟΚ ?
ΟΚ ανταποκρίθηκε.
Αμ δε ….
Πάει να το βάλει στο στόμα όπου με δυσκολία τα κατάφερε και μου έδωσε την εντύπωση
–γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν φορούσε μασέλα - ότι προσπαθούσε να μην του μπούν νερά μέσα στο στόμα!!!
Τα κατάφερε αλλά είχε εκπνεύσει πριν βγάλει το δικό του από το στόμα, για να πάρει το δικό μου,
έτσι έπρεπε να πατήσει το κουμπάκι του 2ου σταδίου μου, για να καθαρίσει ο ρυθμιστής από τα νερά.
Αν και δεν έχω περίεργης κατασκευής 2ο στάδιο -ένα Calypso είναι- στάθηκε αδύνατο να το βρεί με την πρώτη.
Άρχισε να εκδηλώνει πανικό. Αφού τα κατάφερε με τη δεύτερη, προφανώς ήπιε νερά
και το πέταξε από το στόμα του, ενώ άρχισε να αναδύεται.
Τον έπιασα από τους μεσαίους ιμάντες του ρυθμιστή πλευστότητας
ανακόπτωντας την ταχύτητά του
κι ενώ έπιασα το δικό του 2ο στάδιο, του το πρότεινα.
Το έβαλε στο στόμα, στάθηκε όμως πάλι αδύνατον να το καθαρίσει από τα
νερά. Το ξανάφτυσε, και…. τέρμα τα γκάζια για επάνω. Εγώ πλέον έχω βγάλει το
δικό μου από το στόμα γιατί προς στιγμή πίστεψα ότι όλα τα δεύτερα στάδια είχαν πρόβλημα
και με προτεταμένο το χέρι προς το στόμα του έγινα κι εγώ πύραυλος μαζί του ως την επιφάνεια.
Ευτυχώς δεν είχε καμμία συμπτωματολογία υπερδιάτασης ή νόσου.
Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής ανέπνεε από το Ιατρικό οξυγόνο που είχαμε στη βάρκα.
Όταν φτάσαμε στο καταδυτικό συνέχισε από την άλλη φιάλη που είχαμε εκεί,
πήραμε τηλέφωνο και ενημερώσαμε το θάλαμο.
Μας πρότειναν να τον παραπέμψουμε.
Ο δύτης έφυγε να πάει να ενημερώσει τη γυναίκα του αλλά δεν ξαναγύρισε.

Τις επόμενες ημέρες παρακολουθούσα τα δελτία ειδήσεων. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτε.

Αυτές οι εμπειρίες, όταν φτάνουμε να αντιληφθούμε τους λόγους που οδήγησαν
στην εκδήλωση του επικίνδυνου περιστατικού τότε πράγματι μας βοηθούν να
προοδεύουμε σαν άτομα αλλά και σαν παρέα.
Μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αλλά και από τα λάθη των άλλων.
Καλή Πρωτομαγιά.