Aν δεν υπάρχει κάποιο άλλο είδος που να του μοιάζει τρομερά, τότε ο αστερίας που είδαμε είναι όντως η Λουιδία. Ήταν ακριβώς έτσι και νομίζω πως τώρα είναι κατανοητό γιατί στην αρχή τον πέρασα για ψεύτικο.
Στην αφή από το πάνω μέρος ήταν ελαφρώς σαγρέ, ενώ από κάτω πέρα από τα κλασικά μικροσκοπικά ποδαράκια που έχει για την κίνηση, είχε και κάτι πολύ μεγαλύτερα, διάφανα, που μοιάζαν με πλοκάμια από καλαμάρι. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο εμένα αυτά μου προξένησαν φόβο, δεν θα τα άγγιζα δηλαδή με τίποτα. Τον βρήκαμε ακίνητο κι άρχισε να κινείται μόνο όταν παραγίναμε ενοχλητικοί, χωρίς όμως ιδιαίτερες βιασύνες, σε σχέση με άλλους δηλαδή ήταν εξαιρετικά νωχελικός.
Μαρία σε ευχαριστώ, λίγο ακόμα και θα με βγάζαν παραμυθά.
Μιχάλη δεν πειράζει... θα περιμένω, ώσπου να θυμηθείς θα περιμένω
