[ΣΤΑΜΟΥΛΗ ΑΝΕΖΙΝΑ]

Καλημέρα απο Σάμο.

Σήμερα αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ενα τραγικό προσωπικό γεγονός.
Γεννηθηκα και μεγάλωσα στη Σάμο, το σπίτι μου σε αποσταση αναπνοής απο την θάλασσα, μόλις 80 μέτρα ωστόσο πάντα είχα ένα φόβο μέ το βάθος, αν και τέλεια κολυμβητρια δέν τολμούσα να πάω βαθιά.
Μέχρι το Μάιο του 2007 ήμουν μητέρα 2 κοριτσιών, 7 και 5. Ολα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2007 οταν μία πολύ σπάνια ασθένεια 'χτυπάει ' τη μεγάλη μου κόρη, μαθήτρια της πρώτης δημοτικού χωρις κανένα προβλημα υγείας νοσεί ξαφνικά, πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχε θεραπεία, πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα, κανένας δεν ηξερε τι το προκάλεσαι.
Μετά απο 2 μήνες μάχης στο Αγ. Σοφία καταληγει στις 21 Μαιου 2007.
Δεν θα σας πώ πως αισθάνεται μια μάνα που χάνει το παιδί της, θα σταθώ στο γεγονός οτι έπρεπε να βρώ τρόπο να σταθώ στα ποδια μου για το καλο του άλλου μου παιδιού που ήδη βίωνε την απουσία της αδελφής της.
Πήγα αμέσως στη δουλειά, ήθελα να απασχολώ το μυαλό μου, εψαχνα τρόπο διαφυγής, κατι να διατηρίσω την ψυχική μου ισσοροπία.
Μία μέρα στο γραφείο συνάδελφοι εβλεπαν βιντεάκι απο την βουτιά που είχαν κάνει, με μαγεψε τόσο πολύ το θέαμα που δεν σκέφτηκα το φόβο μου για το βάθος, ήθελα οποσδήποτε να το κάνω και εγώ. Όλοι γνωρίζεται τα συναισθήματα οταν μπαίνεις στο νερό, Γιά μένα ήταν λύτρωση, για πρώτη φορά μετά το χαμό του παιδιού ενιωθα το κεφάλι μου να αδειάζει, για μένα η καταδυση είναι τρόπος ζωής πια, κοντά σε μένα την αγάπησε και ο συζυγος μου που ερχεται μαζί σε κάθε βουτιά.
Συγνώμη για το ψυχοπλάκωμα θα ήθελα να σας γράψω περισσότερα αλλα ο χρόνος μου στο Δημαρχείο ειναι περιορισμένος.

φιλιά Ανεζίνα.