Ήταν πριν περίπου 10 χρόνια που βίωσα μία απώλεια που τότε φάνταζε για μένα τραγική σα θάνατος. Δεν ήταν βέβαια θάνατος, όμως κάτι μέσα μου είχε πεθάνει και τα πάντα είχαν χάσει το νόημα και την αξία τους.
Συνειδητοποιώντας ότι περνούσα μία βαρειά φάση κατάθλιψης, αποφάσισα μόνη μου ότι αυτό που έπρεπε να κάνω, ήταν να κάνω στον εαυτό μου ένα δώρο. Και κατά προτίμηση ένα δώρο μεγάλο, τεράστιο, ασύλληπτο....
Και το πιο αύλληπτο και υπέροχο δώρο που μπόρεσα να σκεφτώ βέβαα, ήταν ένα σχολείο κατάδυσης.
Η κατάδυση ήταν μία επιλογή που για τα δικά μου τότε μέτρα και σταθμά έμοιαζε απόλυτα μακρινή, τόσο από άποψη κόστους όσο και γενικότερης (λανθασμένης) πεποίθησης ότι επρόκειτο για κάτι extreme, κάτι απρόσιτο στους κοινούς θνητούς και παντελώς εξεζητημένο, πεποιθήσεις που κυρίως πήγαζαν από το γεγονός ότι δεν είχα γνωρίσει ποτέ κάποιον που να ασχολείται με τη δραστηριότητα αυτή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ανάποδη εικόνα της ήρεμης επιφάνειας της θάλασσας από τα 3 μέτρα βάθους. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση "ισότιμης πρόσβασης στον Παράδεισο" που ένιωθα αναπνέοντας απέναντι στο χάνο. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα υπεροχής -παντοδυναμίας σχεδόν- που έβγαινε από μέσα μου με ένα ασυγκράτητο -και για τους τριγύρω μου ανεξήγητο- μπουρμπουληθρένιο γέλιο, λες και με γαργαλούσαν όλες οι ευτυχίες του κόσμου.
Είχα ανακαλύψει το πιο δραστικό φάρμακο κατά της κατάθλιψης. Είχα γιατρευτεί.
Ανεζίνα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια που έζησες εσύ.
Αν τα έγραψα όλα αυτά σήμερα ήταν γιατί μου τα έβγαλε αυθόρμητα η λέξη "κίνητρο" στον τίτλο του τόσο δυνατού σου μηνύματος.....
Και πάλι καλωσήρθες στην μεγάλη μας οικογένεια -πόσο δίκιο έχεις
