Λυπάμαι πραγματικά για την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μου τα τελευταία εικοσιτετράωρα, νιώθω οργή για την παντελή απουσία κρατικού μηχανισμού, ντρέπομαι που η έννοια της δημοκρατίας έχει τόσο συγχυστεί με την έννοια της αναρχίας...
Με εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό οι παρατηρήσεις του fin και θα αναφέρω δύο σκέψεις μου:
1) Πριν λίγα χρόνια, δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα (ανήλικα δηλαδή), είχαν εισβάλει στο κτήριο της Νομικής για να κάνουν την ''δικαιολογημένη επανάσταση τους'', πετώντας προκλητικά σε εμάς που ''αδικαιολόγητα'' παρακολουθούσαμε μάθημα, πέτρες και μολότοφ. Μας ανάγκασαν να βγούμε από το κτίριο, ενώ έσπαγαν και καταστρέφανε ότι υπήρχε στα αμφιθέατρα.
Έξω, το κτίριο ήταν περικυκλωμένο από αστυνομικούς, που απλά παρατηρούσαν την Σόλωνος, Ακαδημίας και Σκουφά να διαλύονται...
Νομίζω ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσω την οργή και το μίσος που νιώθω
γι'αυτά τα δεκαπεντάχρονα...(απ’ότι θυμάμαι δεν είχε γίνει κανένα φονικό...απλά ήταν τρόπος έκφρασης τους και πολύ απλά έκαναν χρήση του ''Ασύλου'' που πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι άσυλο για τους περιθωριακούς και όχι για τους φοιτητές!
)
2) Συμφωνώ απόλυτα με τον χαρακτηρισμό του Φοίβου για τα γ@μημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η οικονομική καταστροφή κάποιων ανθρώπων και η ανάγκη επιβίωσης τους γίνεται ξαφνικά τόσο ευτελούς σημασίας…
Βιώνοντας τις τελευταίες μέρες απολύσεις φίλων λόγω της κρίσης και συζητώντας μαζί τους για το πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση, βρίσκω τον εαυτό μου να πενθεί περισσότερο για τις οικογένειες τους, παρά για το δεκαπεντάχρονο.
Βρέθηκε ένας αστυνομικός ο οποίος έκανε αυτό που έκανε (δεν θα μιλήσω για δολοφονία αν δεν ακούσω τα επίσημα πορίσματα της βαλιστικής εξέτασης). Είναι λόγος αυτός να καεί όλη η χώρα; Πιστεύει κάποιος ότι η καταστροφή των οχημάτων, των κτιρίων, των περιουσιών θα φέρει πίσω τον πιτσιρικά;
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που έπεσε θύμα των βανδαλισμών και που να δικαιολογεί την ''παρόρμηση'' των νεαρών αυτών; Γιατί έξω απ’το χορό τραγουδάμε όλοι καλά…
Δεν θα αναλύσω τα χάλια του ανύπαρκτου κράτους, την έλλειψη πολιτικής βούλησης και σθένους για αποφάσεις με το όποιο πολιτικό κόστος.
Νομίζω ότι εκεί είμαστε όλοι ομόφωνοι…