Από το άρθρο που παρέθεσε ο συνάδελφος:
Τον Μάη του 1985, έξι μήνες πριν από τον φόνο του 16χρονου παιδιού, ο Μάνος Χατζιδάκις, γνωστός για τις δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του, είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό «Τέταρτο» με τον τίτλο «Μια μοβ σκιά Μαϊου» ένα συγκλονιστικό, προφητικό κείμενο. Εκεί υπογράμμιζε ότι αρνείται να δει τον εχθρό στο πρόσωπο των «παιδιών των Εξαρχείων», ένα από τα οποία ήταν και ο Μιχ. Καλτεζάς, και έγραφε για την Αστυνομία πως έφτασε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Εννοιες ιερές που έγιναν πανάθλιες απ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν»
Και οι άνθρωποι με τα καμένα μαγαζια και με τα καμένα αυτοκίνητα είναι θύματα όπως θύμα μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς που εργάζεται, μένει στο κέντρο και βλέπει το αμάξι του σπασμένο κτλ. Αν και δεν θεωρώ τα μαγαζια του Κολωνακίου και της Βουκουρεστίου ως μαγαζιά του λαού που θα καταστραφούν (ας μην επεκταθώ και γίνω κακός των αδίκων αλλα και των δικαίων μεταξύ των) λυπάμαι για την ζημιά τους, ειλικρινά. Μην ξεχνάμε ότι η αδικία και η οργή δεν γέμισε τις φλέβες των ανθρώπων σε μια νύχτα. Κάθε μέρα για πολλά χρόνια τώρα η κοινωνική αδικία, η αστυνομική βία και αυθαιρεσία ιδιαίτερα ενάντια στους πιο αδύναμους της κοινωνίας (παιδιά, φοιτητές, άποροι) οργιάζει με ζαρντινιέρες, τυχαιες εκπρυσοκροτήσεις, εξωστρακίσεις, τυχαίες πτώσεις από μπαλκόνια κα. Η ατιμωρησία επίσης (ιδού η τελευταία φορά που υποσχέθηκαν να τιμωρηθούν αυστηρότατα οι δράστες
http://www.tvxs.gr/v1143). Εμείς (μαζί με εσάς και εγώ φυσικά) ίσως να είμασταν μια μέρα συνένοχοι κοιτώντας αλλού, μη αντιδρώντας ή συνενώντας στην βία. Το ποτήρι είχε γεμίσει απλά ήρθε η σταγόνα που το ξεχείλισε, η σταγόνα από το αίμα του Αλέξη
Πως να το κάνουμε... δεν θα πω σε κανέναν μπράβο που καιει ακόμα και έναν κάδο με σκουπίδια, αλλά δεν θα συγκρίνω την ζωή ενός παιδιού με σκουπιδοτενεκέδες.