[Dimitris Galon]

Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να πω ότι γνωρίζω πολύ καλά πως βρίσκομαι σε ένα καταδυτικό φόρουμ του οποίου την θεματική καθημερινότητα αποτελούν οι ρυθμιστές, τα BCD, τα βατραχοπέδιλα και όλα τα συναφή, παρ΄ολ΄αυτά πέρα από τα τεχνολογικά, θεωρητικά και πρακτικά καταδυτικά θέματα υπάρχει και μια εμφανής αισθητική της καθαρής και αρχέγονης εικόνας που διέπει την συμπεριφορά των μελών του φόρουμ, είτε μέσα από τις φωτογραφίες που παραθέτουν, είτε μέσα από τις περιγραφές και το ενδιαφέρον τους για την εξέλιξη των ειδών και την συμβιωτική συμπεριφορά, είτε μέσα από τις ανησυχίες τους για το περιβάλλον και γενικότερα για το γήινο οικοσύστημα και τις αξίες που το διέπουν.
Η αισθητική αυτή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να υπάρχει από μόνη της αλλά προφανώς στηρίζεται στο ήθος, στην συνείδηση και στις ευαισθησίες των μελών του φόρουμ, στοιχεία αναπόσπαστα της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθένα μας. Έτσι αναφερόμενος στις κοινωνικές αναταραχές των τελευταίων ημερών, δεν νοιώθω σαν να βρίσκομαι στο λάθος μέρος μιλώντας την λάθος γλώσσα. Όπως πολύ σωστά ανέφερε κι΄ ο Γκούμας „ας περιμένει ο ρυθμιστής“, είναι ώρα για τα βασικά. Τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά καθορισμένα από τις πρωτογενείς ανθρώπινες ανάγκες, παραμένουν ούτως ή άλλως αναλλοίωτα και εξελίσσονται δυσανάλογα με τους ρυθμούς τις τεχνολογίας.

Αρχικό μήνυμα απο fin

Ταξικη παλη ειναι ενοια επιστημονικη μεν (δογμα ισως τωρα πια) αλλα δεν στηριζεται λογικα.
Οι ανθρωποι γενιουνται με βαρος, υψος, χρωμα, φυλετικη προελευση (επομενως και θρησκ πεποιθησεις) αλλα οχι ταξη. Ειναι μια επικτητη ιδιοτητα και γιαυτο δεν μπορει να αποτελεσει χαρακτηριστικο που οδηγει σε πολεμικη συραξη.

Fin, οι θέσεις που παρέθεσα –αν και πολλές από αυτές με εκφράζουν-, δεν είναι απαραιτήτως θέσεις δικές μου, είναι συμπεράσματα από την προσπάθεια κατανόησης αυτών που γράφεις και αυτών που συμβαίνουν στους δρόμους. Είναι απλά μια διαπίστωση της διαφορετικότητας όχι μόνο των αξιών και των στόχων αλλά και της γλωσσικής έκφρασης των νοημάτων ανάμεσα σ΄ αυτά που γράφεις και σ΄ αυτά που συμβαίνουν ιδωμένα από την δικιά μου πλευρά. Απλώς παρέθεσα έναν πιθανό αντίλογο βρισκόμενος στον ρόλο του advocato diaboli. Για να το κάνω πιο κατανοητό, ένοιωσα ότι η δική σου "μετάφραση" παρέκκλινε από το cantus firmus των οδοφραγμάτων και των μολότοφ.
Τώρα, λόγω πολυπλοκότητας και μειωμένου χρόνου δεν θα αναφερθώ στην ταξική πάλη ούτε σαν δόγμα αλλά ούτε και σαν επίκαιρο επιστημονικό όρο. Μόνο μια μικρή αναφορά και νύξη στο γεγονός ότι η ταξική πάλη δεν διέπεται μόνο από τις σχέσεις παραγωγής, αξίας, υπεραξίας και ελέγχου των εργαλείων αλλά και από τις σχέσεις κατανάλωσης των προϊόντων. Μ΄ αυτό θέλω να τονίσω ότι ακόμα και στην περίπτωση που η κλασική παραγωγή αλλάζει μορφή με την μηχανοποίηση της, καθιστώντας την ανθρώπινη εργατική παραγωγή απαρχαιωμένη, ο καταναλωτικός ρόλος της ανθρώπινης μάζας παραμένει, γιατί αν δεν καταναλώσει δεν θα παραχθεί προϊόν, και αν δεν παραχθεί προϊόν δεν θα υπάρξει υπεραξία και αν δεν υπάρξει υπεραξία δεν θα υπάρξει κέρδος.
Για την αναφορά σου όμως στις επίκτητες και μη επίκτητες ανθρώπινες ιδιότητες σε σχέση με την πολεμική σύρραξη θέλω να αναφερθώ λίγο πιο διεξοδικά.
Συμφωνώ ότι η ταξική συνείδηση είναι επίκτητη ιδιότητα αλλά επίκτητη ιδιότητα είναι και η εθνική ταυτότητα. Είδες μήπως μετά από τόσους εθνικούς πολέμους με εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν πεθάνει υπερασπίζοντας τα εθνικά χρώματα και τα εκάστοτε εθνικά συμφέροντα, να μην έχει προέλθει πολεμική σύρραξη λόγω της επίκτητης ιδιότητας του να νοιώθει κάποιος εθνικά ταυτισμένος με ένα ανθρώπινο σύνολο; Σχεδόν όλοι οι πόλεμοι που γνωρίζω εγώ στηρίζονται σε επίκτητες ιδιότητες είτε είναι ο „ηρωικός θάνατος κάτω από την σημαία της πατρίδας και του έθνους“, είτε ο „ηρωικός θάνατος κάτω από την σημαία της παγκόσμιας επανάστασης“. Ακόμα και πρωτογενείς φυλετικές ιδιότητες, όπως το χρώμα του δέρματος, με την κατάλληλη επεξεργασία έγιναν στοιχεία επίκτητης ιδιότητας όπως π.χ. η εθνική ταυτότητα. Πες σε παρακαλώ σε έναν ελληνάρα „είστε ωραίος σαν Αλβανός“ να δεις πως θα αντιδράσει, ενώ το „είσαι ωραίος σαν Έλληνας“ του ποιητή Εγγονόπουλου έχει γίνει πλέων εύσημο ακόμα και για τον στρατηγό Μπολίβαρ.
Θα μου πεις ότι εκ΄των ιδίων κρίνουμε τα αλλότρια, μπορεί να έχεις και δίκιο αλλά τα εθνικά αλλότρια είναι επίκτητα fin και ενίοτε οδηγούν σε πολεμική σύρραξη.

Αρχικό μήνυμα απο Άκης Γκούμας

Με ένα τέτοιο ασκέρι, και με τέτοια χαρακτηριστικά επάνω του,
σε τι μπορεί κανείς να ελπίζει ?
Ξέρεις, απο την επανάσταση μέχρι τον πόλεμο, και απο την οικονομία μέχρι τις κοινωνικές δομές, βασική προυπόθεση είναι η ύπαρξη ποιοτικών χαρακτηριστικών.
Αυτά δεν βλέπω.
Ούτε απο τους "αμυνόμενους" ούτε απο τους "επιτιθέμενους".
Δεν βλέπω βάθος σκέψης, ιστορική γνώση... Τίποτα!
Μια παπαρολογία απλοποίησης απο τους περισσότερους,
που θα έκαναν τον Μάρξ ή τον Μαρκούζε να ανατριχιάζει ή να αυτοκτονεί.

Εγώ από την μεριά μου νομίζω ότι όχι μόνο ο Μαρκούζε αλλά ολόκληρη η σχολή της Φρανκφούρτης, και ο Adorno και ο Habermas, είναι περισσότερο επίκαιροι παρά ποτέ.
Όταν η κύρια ερώτηση που θέτει ο Χέρμπερντ Μαρκούζε είναι αν τα „οφέλη του πολιτισμού αξίζουν την δυστυχία που προξενήθηκε στα άτομα“, σαν απόρροια της θέσης ότι η „μεθοδική θυσία της λίμπιντο και η άκαμπτα εφαρμοζόμενη αποτροπή του προς κοινωνικά χρήσιμες δραστηριότητες και εκφράσεις είναι ο πολιτισμός“, αναθεωρούνται οι θεμελιακές αξίες και μπαίνει προς αξιολόγηση η ανθρώπινη ευημερία.
Όπως πολύ καλά γνωρίζεις Άκη οι πολιτισμικές αξίες περνούν μέσα από το σύστημα παραγωγής το οποίο με την σειρά του, και έχοντας σαν κύριο χαρακτηριστικό το κέρδος, δημιουργεί πλασματικές ανάγκες με όπλο του την διαφήμιση.
Έτσι αντί να κλαίμε για τις σπασμένες βιτρίνες και το πλιατσικολόγημα των μαγαζιών, κατηγορώντας τα καταναλωτικά ένστικτα και την ανυπαρξία των „ποιοτικών χαρακτηριστικών“ της εξεγερμένης μάζας, ας βάλουμε ένα τραγουδάκι να συνοδεύει τις εικόνες της τρίτης εξουσίας, θα πρότεινα το „έλα που δεν μπορώ να αντισταθώ σ΄ αυτό το Gucci φόρεμα που φοράς“, κι΄ ας κοιτάξουμε τα πράγματα όπως θα τα κοίταγε ένας τριτοκοσμικός μετανάστης μέσα από τα γυαλιά D&G που έκλεψε από την σπασμένη βιτρίνα που βρήκε μπροστά του, έχοντας σαν backround έναν αθηναικό τοίχο διακοσμημένο με ένα σύνθημα των τελευταίων ημερών, „Μαλάκα κουραμπιέ, έρχονται Χριστούγεννα“.