Παιδιά καλημέρα σας. Σας γράφω μία ιστορία που συνέβη σε εμένα με ροφό που είναι αντίστοιχη αυτού περίπου του ροφού που είδατε.
Φτάνοντας σε ένα κρεμαστό μέρος βραχονησίδας του Αιγαίου, συναντώ σε μία βουτιά μου στα 15 μέτρα περίπου έναν τεράστιο ροφό να με κρατάει σε απόσταση 10 μέτρων μακρυά. Επειδή οι προθέσεις μου ήταν η σύλληψη του ψαριού, ως πονηρός θηρευτής σοφίστηκα ένα τέχνασμα. Έπιασα ένα χταποδάκι μεγέθους παλάμης περίπου, το είχα ζωντανό στα χέρια μου, πήγα στο μέρος του ροφού, άφησα το όπλο μου γιατί ήθελα και τα δύο μου χέρια ελεύθερα, και αφού καταδύθηκα στο ίδιο βάθος και στο ίδιο σημείο άφησα το χταποδάκι.
Ο ροφός βλέποντας τον ζωντανό μεζέ έτρεξε και τον άρπαξε. Στην επόμενη βουτιά κράταγα πάλι το όπλο μου. καταδυόμενος στο ίδιο βάθος, ο ροφός με πλησίασε στα 5 μέτρα. Τον άφησα και έφυγα. Η διαδικασία επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Ο ροφός όλο και πιο πολύ ζύγωνε. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε μία επιθυμία να κάνω κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Κρατώντας το όπλο μου να φέρω τον ροφό στην αγκαλιά μου και να τον χαϊδέψω. Είχε αρχίσει μία σχέση ανθρώπου ζώου.
Το πείραμα επέτυχε και ο ροφός μετά από 6 <<συνεδρίες>>
ήρθε στα χέρια μου και με κοίταγε από τους 10 πόντους. Συνέχιζα να τον ταΐζω με ζωντανούς μεζέδες και γίναμε φιλαράκια. Φτάσαμε στο σημείο να τον πιάνω από την ουρά και να με πηγαίνει βόλτα για 2-3 μέτρα. Αυτό κράτησε 1 περίπου χρόνο. Τον είχα ονομάσει και Πέτρο. Μετά έφυγα από την περιοχή.
Την επόμενη χρονιά στις 10 Ιουλίου ξανά επισκέφτηκα τον βράχο του Πέτρου. Ο Πέτρος άφαντος. έκανα το ψάρεμα μου και βγήκα σε κοντινή ταβερνούλα για να φάω τις μπριζόλες μου. Ακούω τον μαγαζάτορα να αφηγείται μία ιστορία με έναν ροφό που έπιασε ο γυιός του πριν μερικές ημέρες, το ψάρι ήταν 27 κιλά και μόλις τον είδε πήγε πάνω του σχεδόν στην επιφάνεια.
Τον ρώτησα, "ρε μάστορα που είναι ο γυιός σου τώρα?" περίμενε να σου τον φωνάξω.
Σε λίγο πλησίασε ένα παλληκαράκι 18 χρονών ονόματι Πέτρος.
Ρε Πετράκη που τον έβγαλες εκείνο τον μεγάλο ροφό που λέει ο πατέρας σου?
Κύριε Γιώργο σε αυτό τον βράχο. Το ψάρι μόλις άρχισα να καταδύομαι ήρθε πάνω μου και το καμάκωσα σχεδόν εξ επαφής.
Τι είχε συμβεί και ο ψαρο-Πέτρος όλο τον προηγούμενο χρόνο δεν είχε καμακωθεί από κάποιον άλλο ψαρά? Η στολή μου επειδή μου είχε σκιστεί σε ένα σημείο είχε ένα μεγάλο μπάλωμα από κόκκινο ύφασμα. Η στολή του Πετράκη είχε επίσης περίπου στο ίδιο σημείο ένα μεγάλο μπάλωμα κόκκινο. Το ψάρι μπέρδεψε τον φίλο από τον εχθρό.
Πολλές σκέψεις έκανα εκείνη την εποχή (2006) τελικά κατέληξα στην εξής προσέγγιση. Εγώ ως άνθρωπος δεν θα πάψω να είμαι κυνηγός, ας μην ξανα προσεγγίσω με τέτοιο τρόπο ψάρι σε ελεύθερο χώρο, γιατί μοιραία θα το βγάλω εκτός φυσικών του αντιδράσεων. Αν γίνει κάπου πάρκο ίσως να το ξανα κάνω αυτό.
Όμως εκεί διαπίστωσα ότι γενικά η ανθρώπινη παρέμβαση σαν φιλική προσέγγιση ή σαν παρατήρηση, στην άγρια φύση χαλάει κάποιες ισσοροπίες της.
Μπορεί να κάνω και τεράστιο λάθος. Από τα μάτια του ανθρώπου κυνηγού αυτό είδα όμως.