Στο στρατό έχω την εντύπωση ότι η πόρωση είναι μέρος της εκπαίδευσης. Θυμάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό όταν ήμουν φαντάρος στην πράσινη γραμμή σκοπός είχα μια έντονη επιθυμία να κάνω χρήση πυρομαχικών.
Το να βγαίνεις όμως δημόσια σε μια παρέλαση και να αναφωνείς συνθήματα εμπρηστικά εναντίον λαών με τους οποίους έχεις ή ειχες έστω πολιτικές διαφορές είναι κάτι άλλο. Δείχνει ότι κάποιοι έχουν χάσει τον μπούσουλα, η κοινή γνώμη ή ένα μέρος αυτής έχει παντελώς αποπροσανατολιστεί και ίσως η "Μεγάλη Ιδέα" των γαλονάδων που θεωρούν εαυτούς, εθνοσωτήρες, να μην έχει σβήσει ακόμα στην Ελλάδα και άρα βρισκόμαστε ενώπιοι ενός μεγάλου εσωτερικού κινδύνου. Τι δουλειά έχουν τώρα οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί στα συνθήματα ενός ελληνικού στρατού? Μήπως και οι Τούρκοι τώρα που το καλοσκέφτομαι έχουν? Κινδυνεύει τάχα η Ελλάς περισσότερο από την χρεοκοπημένη Αλβανία ή τους Σκοπιανούς και τους Τούρκους παρά από την εσωτερική εκφύλιση των θεσμών, την φθορά της ανθρωπιάς και την έξαρση της αρπακόλλας, από τους ίδιους τους Έλληνες δηλαδή?
Όσο για το ρατσισμό υπάρχει δυστυχώς έχω την εντύπωση και υπάρχει σε όλους τους λαούς. Εγώ ο ίδιος υπήρξα θύμα ρατσισμού στην ίδια την Ελλάδα όταν ήμουν φοιτητής το 1987. Είχα βγάλει και εισητήριο για να φύγω με όλα αυτά και με έκοψαν από την Κυπριακή πρεσβεία. Τεσπα. Αμα τύχει και βρεθούμε καμιά φορά από κοντά ίσως να έχουμε το χρόνο να σας πώ τη δικιά μου πικραμένη ιστορία. Ρατσιστές έχει γεμίσει και η Κύπρος με 80 000 πολίτες δεύτερης κατηγορίας που εκτελούν χρέη οικιακής βοηθού, καλλιτέχνιδας χορεύτριας, εργατουπαλλήλου στις οικοδομές και έχουμε μάλιστα αναπτύξει και ειδική γλώσσα με την οποία μιλάμε με όλους αυτούς, έχουμε φτιάξει και ανέκδοτα πολλά και γελάμε στις καφετέριες που συχνάζουμε μόνο εμείς οι ελιτάτοι κλπ κλπ.