Αρχικό μήνυμα απο RNA
Στην αρχή σκέφτηκα, “λογικό, και αναμενόμενο”, μιας και πρόκειται περί ατόμων που εκ των πραγμάτων και εξ’ επαγγέλματος πρέπει να είναι “εν δυνάμει” ψυχολογικά πωρωμένοι έναντι των υποτιθέμενων( ? ) εχθρικών γειτόνων.
Αυτό όμως ισχύει για αυτούς που ανήκουν στο Πολεμικό Ναυτικό. (Για αυτό και λέγεται και “Πολεμικό”). Ας μην γελιόμαστε, και οι Τούρκοι bordo berellier στην εκπαίδευση δεν φωνάζουν “ζήτω οι φίλοι μας οι Έλληνες” το ίδιο και οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί και οποιοσδήποτε άλλος γειτονικός στρατός. Δεν ξέρω αν κι εκείνοι το φωνάζουν δημόσια, σε παρελάσεις αλλά θεωρώ ότι τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού λίγη σημασία έχουν… Έτσι κι αλλιώς όπως λέει η παροιμία, «Σκύλος που γαυγίζει… δεν δαγκώνει». Και στην συγκεκριμένη περίπτωση τέτοιου είδους ιαχές και άσματα, και ανώριμα και ανούσια είναι - (εντάξει, προς στιγμήν θα τονώσουν το ηθικό του μέσου Έλληνα που θα νιώσει την Ελλάδα στο πετσί του, και θα ακούσει ότι η «Μακεδονία είναι ελληνική του Αλεξάνδρου χώρα»,- λες και δεν ξέρει το τι είναι και το τι δεν είναι η Μακεδονία και περιμένει κάποιον, που η μόνη του επαφή με την ιστορία ήταν αυτή του σχολείου, να του το πει- και μετά θα γυρίσει στο σπίτι και το καβούκι του για να βρίσει όλους αυτούς που χρόνια τώρα δεν διασφάλισαν τα δικαιώματα και την διεθνή του ακεραιότητα πρώτα ως πολίτης και μετά ως Έλληνας).
Εκεί όμως οι παραπάνω σκέψεις σταματούν συνειδητοποιώντας το τραγικότερο όλων. Το γεγονός ότι τα άτομα αυτά θα έπρεπε να έχουν ήδη αποβάλει τα «εθνικοπολεμικά» τους ένστικτα και να καταλάβουν ότι ανήκουν πια σε Σώμα Προστασίας της Ασφάλειας των πολιτών. Αυτό πια είναι το επάγγελμα τους. Και το δικαίωμα στην ασφάλεια των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα (νόμιμα ή παράνομα) δεν προσδιορίζεται από την εθνικότητα τους…
Το κακό όμως που συνέχεια μεγαλώνει και λέγεται εθνικισμός είναι γενικευμένο και δυστυχώς δεν είναι μόνο Ελληνικό (είναι Σκοπιανό, είναι Γαλλικό, είναι Γερμανικό κλπ).
Η διαφορά είναι ότι κατά καιρούς εκφράζεται με διαφορετικά μέσα…
Ο Γάλλος λέει «σκάσε» στον Άγγλο πρωθυπουργό και γίνεται ήρωας, το Γερμανικό “Focus” μας βγάζει με το γνωστή Photoshopia του αγάλματος με το δάχτυλο και γίνεται χαμός. Οι Ιταλοί φωνάζουν ότι οι Έλληνες φταίνε για την Κρίση, οι Τσέχοι μας βγάζουν αργόσχολους, ουζοπατέρες, εμείς φωνάζουμε στους Γερμανούς για τις αποζημιώσεις – λες και αμα τις πάρουμε δεν θα πάνε στις γνωστές τσέπες για μία ακόμα φορά, χωρίς να έχουν κανένα αντίκτυπο στην ζωή μας. Περιμένουμε να δουμε ποιος θα μας την πει για να αρχίσουμε πάλι τις γνωστές εκφράσεις του στυλ “Όταν εμείς κάναμε πολιτισμό εσείς κόβατε κεφάλια” και όλα τα περί αρχαίων ελλήνων και δημοκρατίας και πολιτισμού. Ξεχνώντας βέβαια ότι οι πρώτοι που τα έχουμε καταστρατηγήσει είμαστε εμείς, σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Δυστυχώς εμείς σκοτώνουμε, μειώνουμε, και μηδενίζουμε τον Έλληνα πρώτα και μετά όλοι οι άλλοι.
Όσο όμως εμείς, όπως και ο όλος κόσμος δεν θέλουμε να
προχωρήσουμε μπροστά και να εξελιχθούμε, όσο δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο αλλά ζούμε μαζί με άλλους από τους οποίους εξαρτόμαστε όσο εξαρτώνται και αυτοί από εμάς (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό), όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι, κυρίως, με συνεργασία λύνονται τα θέματα και πρακτικές όπως στρατιωτική και οικονομική βία θα πρέπει να έρχονται δεύτερα σε λαούς που κοιτάζουν την ανάπτυξη τους, τόσο τέτοια κρούσματα θα βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι….(αυτό βέβαια το κεφάλαιο είναι τεράστιο και περιλαμβάνει πολλές θεωρίες)
Εάν κάτι κινδυνεύει να καταστρέψει την ιδέα μίας ενωμένης Ευρώπης, είναι αυτή η έξαρση άκρατου εθνικισμού απ΄ όλες τις πλευρές και σε κάθε της μορφή, καθώς και τα επιμέρους εθνικά, συμφέροντα που εξυπηρετεί, που δυστυχώς έρχονται πάνω από το κοινό συμφέρον… αυτό της ευημερίας των λαών που απαρτίζουν την Γηραιά Ήπειρο. Και το συμφέρον αυτό είναι ανεξάρτητο με τον θεό που πιστεύουν, την γλώσσα που μιλούν και το γεωγραφικό διαμέρισμα που προς στιγμή καταλαμβάνουν.
Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το σύστημα του «έθνους- κράτους» που ζούμε αυτή την στιγμή δεν είναι κάτι που υπήρχε από πάντα, εάν το συνειδητοποιήσουμε αυτό ίσως να μπορέσουμε να προχωρήσουμε χωρίς τα εθνικά taboo που διακατέχουν την κάθε χώρα.
Φλυάρησα και απολογούμαι για αυτό
|