[GKAM]

Χρήστο, συμφωνώ και εγώ σε ότι αφορά το Run Time (RT), αλλά και στη σημασία που πρέπει να δίνουμε στο ρυθμό ανάδυσης οποίος πρέπει να μειώνεται όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στην επιφάνεια.

Έχοντας δοκιμάσει το σύστημα με το χρονόμετρο αλλά και τη μέθοδο με το RT, αναγνωρίζω την πρακτικότητα της. Μπορεί να είναι ΟΚ το χρονόμετρο σε στάσεις από τα 12m, αλλά είναι τρομακτικά δύσκολο να μείνει κανείς εντός πλάνου όταν η πρώτη στάση μπορεί να αρχίζει στα 45, 55 ή 75m.

Ένα σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η αναφορά σου στην «διάσπαση της κόκκινης γραμμής». Δηλαδή στην παραβίαση της οροφής (ceiling). Αυτό όπως γνωρίζουμε εξαρτάται από την σχέση χρόνου και βάθους. Μπορεί λοιπόν να παρουσιαστεί πρόβλημα σε περίπτωση που μετακινηθούμε γρηγορότερα από στάση σε στάση, και όχι μόνο σε περίπτωση παραβίασης του stop depth.

Μιας και το παράδειγμα σου βασίζεται σε αλγόριθμο Buhlmann, θέλω να προσθέσω ότι αυτός είναι ένας καλός λόγος για τον οποίο εισαγάγει κανείς τα Gradient Factors (GF) στον σχεδιασμό της κατάδυσης. Με μηδενικό συντηρητισμό (GF 100/100), αναδυόμαστε ακριβώς λίγο χαμηλότερα από την οροφή που υπαγορεύει ο «οδηγητής ιστός». Επιλέγοντας όμως τα κατάλληλα High/Low GFs, ξεκινούμε τις στάσεις ακόμα χαμηλότερα (βαθύτερα) και επιμηκύνουμε παράλληλα τις ρηχές στάσεις ώστε να αυξήσουμε τα περιθώρια ασφαλείας.

Σε αυτή την περίπτωση θεωρητικά, «συμμαζεύονται» τυχόν ψιλολαθάκια που μπορεί να προέκυψαν στην ανάδυση. (Φυσικά δεν προτείνω σε κανέναν να αρχίσει να κάνει δικές του συνταγές αποσυμπίεσης, ιδίως διαβάζοντας από το internet)

/GKAM