[Συνέχεια από
Destination : Palau]
Επιβιώνοντας με ελάχιστες απώλειες από τη ζούγκλα, τα φίδια, τα ποτάμια και τους καταρράκτες
, μόνο με κάτι pαπούτσια βρεμμένα και χωρίς να έχω καταλάβει πως έχουν περάσει οι μέρες στο μικρό μας παράδεισο, βρισκόμαστε πάλι στο αεροδρόμιο για μια μικρή πτήση που θα μας φέρει στον επόμενο προορισμό
Yap, Federated States of Micronesia [geeky fact : η χώρα του .fm
]. Μαζί μας επιστρέφουν και οι ομάδες του Yap και του Guam που γυρνάνε μετά τη συμμετοχή τους στα Micronesian Games, κάτι σαν Νησιολυμπιακοί. Αν και είναι να απορείς περί του νοήματος του αθλητισμού για τους μικρονήσιους, ο λεπτότερος των οποίων πρέπει να είναι 150 κιλά
Άλλη μια βραδινή πτήση δυστυχώς, που δεν μας επιτρέπει να δούμε τα νησιά από ψηλά, και βγαίνουμε σε ένα νέο αεροδρόμιο :
Y
eap, αυτό είναι όλο!
Μαζί με το Palau αποχαιρετούμε και τον όποιο "πολιτισμό" του και πλέον βρισκόμαστε σε ένα νησί που όλο κι όλο έχει ένα δρόμο, 3 ξενοδοχεία και άλλα τόσα "φαγάδικα".
Οι ντόπιοι κυκλοφορούν ακόμα ημίγυμνοι με ένα "σεντόνι" τυλιγμένο στη μέση, ο δρόμος έχει πατημένους κάβουρες σε μέγεθος μικρού γατιού, και το πράσινο που ξεκινάει από την είσοδο του ξενοδοχείου γεμίζει όλο το νησί
Πρώτη μέρα, προσαρμογή και no-dive. Παίρνουμε ένα βανάκι και πάμε στη μοναδική παραλία του νησιού, η οποία μάλλον αποτελεί περίεργο θέαμα εν πρώτοις, με τη θάλασσα να βρίσκεται καμιά 500ριά μέτρα μέσα
μια που η παλίρροια βρίσκεται στα χαμηλά της.
Υπάρχει potential όμως [συγγνώμη δεν μπορώ!] κι εμείς φυσικά δεν πτοούμεθα
Απλώνουμε και ξαπλώνουμε...
Τρεις γενναίοι άντρες
ξεκινάνε να βρούνε τη θάλασσα. Και μαζί μ' αυτή διάφορα όντα της λασπουριάς, περίτεχνους τρίτωνες που πειράζουμε, μικρά νεροφιδάκια, αλλά πάνω απ' όλα -γυρνώντας να δούμε την απόστασή μας από την "ακτή"- μια από τις πιο μαγευτικές εικόνες του ταξιδιού. Το πάμφυτο νησί μας, περικυκλωμένο από μια αχανή θάλασσα και κάτω από φαντασμαγορικά δεσπόζοντα σύννεφα και σποραδικές ομιχλώδεις στήλες βροχής... ένα ασύλληπτο κάδρο, το οποίο παρέμεινε ασύλληπτο καθότι κανείς δεν είχε φέρει μηχανή για να απαθανατίσει. [Ορισμένες εκκλήσεις στον λιγότερο θαρραλέο πληθυσμό προκειμένου να έρθει και να επιτελέσει το θεάρεστο φωτογραφικό έργο, μου παραμένει άγνωστο κατά πόσον ευοδώθηκαν].
Με καταταλαιπωrημένα τα πέλματά μας, επιστρέφουμε, και μέχρι τότε η παλίρροια έχει ανέβει και η παραλία έχει πάρει μια πιο γνώριμη μορφή.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης του έχει βρει ένα πανέξυπνο τρόπο να επεκτείνει την έκταση του -μικρού κατά τ' άλλα- καταλύματος φέρνοντας ένα τρίπατο ξύλινο καράβι, μόνιμα δεμένα στην προβλήτα, το οποίο και εκτελούσε χρέη εστιατορίου, μπαρ κλπ
Τα καταστρώματα του σε συνδυασμό με τη μικροζυθοποιία του ξενοδοχείου θα αποτελέσουν φυσικά τον τρόπο που περάσαμε πολλές πολλές βραδυνές ώρες, βαθέων συζητήσεων και αναλύσεων... Φήμες που μιλούσαν για ειδική σύνθεση ζύθου που επιταχύνει την απαζώτωση ελέγχονται ως ανακριβείς
Αρκετά με τη φλυαρία [ναι καλά!
] και αρχίζουν οι καταδυτικές μέρες. Από το ξενοδοχείο προς τα dive spots, σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε μερικά υπέροχα υδάτινα μονοπάτια μέσα στις μανγκρόβιες
τα οποία ενίοτε -και με την παλίροια αρκετά χαμηλά- γίνονται περιπετειώδη, με κατεστραμμένες μηχανές, απειλητικούς βράχους και μερικά σκληρά κοπανήματα
Το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και ο βασικός λόγος της επίσκεψης στο Yap είναι τα Manta, και το daydreaming μας είναι γεμάτο με όνειρα κοπαδιών που γεμίζουν τον υποθαλάσσιο ουρανό μας. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν θα γίνει πραγματικότητα και αρκετές βουτιές μας συνίστανται σε αμέτρητες ώρες προσμονής και παραμονής στις επάλξεις διαφόρων cleaning stations.
"There's a silver lining in every cloud", λένε κάποιοι, κι έτσι μαζί με την υποβρύχια χαρτοπαιξία με το buddy, την ανάπτυξη της τεχνικής "απαγχονισμού διά χταποδιού" μιας συνδύτριας και μερικών ακόμα αστείων καταστάσεων, μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να μπω λίγο περισσότερο στο macro κόσμο του βυθού. Manta μπορεί να μην είδαμε σε κοπάδια -παρά μόνο 2-3 κατά μόνας- αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Όμορφοι σχηματισμοί, ωραίες εικόνες για τους φωτογράφους, κι εγώ αρχίζω να μπορώ να εντοπίζω, άνευ υποδείξεων
, τα πρώτα μου γυμνοβράγχια, γαριδούλες, κλπ πλασματάκια
Συν αυτώ, ο macro κόσμος είναι -για μένα- και μια άριστη ευκαιρία βελτίωσης της ακινησίας. Υπό ελαφρών ρευμάτων, άνευ αυτών, σε μικρή και μικρότερη απόσταση από το "στόχο" χωρίς να "κρατιέμαι" κ.ο.κ.
Το σκάφος μας και σ' άλλη παραλία
και παρέα με παιχνιδιάρικα κοπάδια δελφινιών που σκληρίζουν χαρούμενα γύρω μας, έχουμε κι άλλες βουτιές να κάνουμε, πέρα από αναμονές και cleaning stations.
Yap caverns, και ένα υπέροχο σύστημα από μικρά κανάλια, φαράγγια, μικρές σήραγγες, lionfish, gobbys, τεράστιες σμέρνες, ανεμώνες, κοράλλια, καρχαρίες να διαφαίνονται μέσα από τις σχισμές προς τον "έξω κόσμο", σε ένα ονειρικό τοπίο στο οποίο είχαμε την τύχη να περιτριγυρίσουμε σε μια ηλιόλουστη μέρα που χάριζε στο βυθό υπέροχα χρώματα. Σίγουρα το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει, παρ' ότι καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να μη λέει και πολλά
Mil's Corner και ένα μεγάλο ευρύ φαράγγι μας καλούσε ξανά ξανά να το διασχίσουμε, υπό την επήρεια της μουσικής της -περισσότερο ή και λιγότερο- macro ζωής του, με τις χελώνες, τις σμέρνες, τα pipefish, leaffish και όλα τα όντα των τροπικών βυθών...
Αλλά και φυσικά, Vertigo, και επιστροφή στις μεγαλύτερες διαστάσεις, στα κοπάδια από grey, blacktip και whitetip.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρχε το κινηματογραφικό δυνατό ρεύμα και εμείς δεν καθόμασταν "κρυμμένοι" σε κάποιες αναπαυτικές πολυθρόνες της αίθουσας. Εντάξει ίσως στο πρώτο ήμισυ της πρώτης φοράς που βουτήξαμε το spot (γιατί δεν καταφέραμε να μην ξανακάνουμε τη βουτιά), οι περισσότεροι είμασταν πιο απομακρυσμένοι αφήνοντας μόνο τον κινηματογραφιστή μας μακρύτερα...
Έπειτα όμως βγαίναμε όλοι στο "μπλε" κι οι καρχαρίες κολυμπούσαν γύρω μας σε δεκάδες. Δεν προλάβαινα να επικεντρωθώ σε ένα blacktip που θα με πλησίαζε σε ελάχιστη απόσταση, γυρνούσα το κεφάλι μου και έβλεπα ένα grey να γλυστράει στο πλάι μου. Ξανά... και ξανά και ξανά!
Δεν είχε σημασία πόσες -πολλές- δεκάδες καρχαρίες είχα ήδη δει στις βουτιές μας, το θέαμα ενός grey στους 5-10-20 πόντους να κολυμπάει με μισάνοιχτο το στόμα τσεκάροντας τους παρείσακτους, παραμένει πάντα μια ζωντανή μαγεία. Όπου και να γυρνούσα το κεφάλι μου, θα έβλεπα καρχαρίες, παρέα με entranced δύτες.
Θα έπρεπε να περάσει τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να δράσει η μάλλον περίεργη φύση του ανθρώπου και να "βαρεθώ". Στεκόμουν για λίγο ακίνητος παρατηρώντας κάποιο ροφό ή κάτι άλλο, μόνο και μόνο για να μου δείξει κάποιος [
] μια φωτογραφία με ένα καρχαρία στο σβέρκο μου
ώστε να μου θυμίσει το μέγεθος της προσβολής της σκέψης "βαρέθηκα" εκεί που βρισκόμουν.
Η μπουκάλα έχει πεπερασμένο όγκο, και η ανάγκη αναπνοής δύσκολα ξεπερνιέται. Ανάδυση λίγων μέτρων και περιδιαβαίνω με το buddy ένα πανέμορφο πλάτωμα με μικρά schools να παρασέρνονται ρυθμικά, και την Εβίτα να χορεύει ακίνητα, συμπλέοντας, ως μέλος του κοπαδιού τους. Μια απίστευτα αρμονική χορογραφία που προσέφερε το κλείσιμο της τελευταίας βουτιάς στο Vertigo, ενός ακόμα dive spot που ελπίζω να μην ξεχάσω ποτέ.
Έχουν περάσει ήδη 18μέρες από τότε που φύγαμε από την ΑΘήνα, και δυστυχώς οι βουτιές μας φτάνουν στο τέλος τους. Μια μέρα απαζώτωσης και εκδρομών στο νησί, μας οδηγεί σε περίεργα τοπία :
Dharma Project
κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν βγει από το νερό και νομίζουν ότι βλέπουν ακόμα γυμνοβράγχια
Κι άλλα μονοπάτια στη ζούγκλα [καλύτερα προετοιμασμένοι αυτή τη φορά, αλλά και τα μονοπάτια πιο εύκολα]
ανοίγματα
οικίες
και κάπου εκεί θα πρέπει να αποχαιρετίσουμε και το παρθένο Yap, να πάμε πίσω στο Palau για μια ακόμα διανυκτέρευση και μετά να πάρουμε τον μακρύ [24h+ συνεχόμενες πτήσεις και αναμονές] δρόμο της επιστροφής
Ετοιμάζουμε, πακετάρουμε, μαζευόμαστε, και το ερώτημα είναι :
"πετάν-πετάν οι δύτες";
κανα 12ωρο μετά, ένα χαλασμένο αεροπλάνο, ένα rescue plane από το Guam, ένα κλειστό αεροδρόμιο στη Μανίλα και μια συνολική καθυστέρηση κάπου 10 ωρών, η απάντηση είναι προφανής. Όχι
Όλες οι ανταποκρίσεις χάνονται φυσικά, όλες οι επόμενες πτήσεις είναι booked, και περιμένουμε την επόμενη μέρα στη Μανίλα για να μάθουμε πως και πότε θα γυρίσουμε.
Όλα πληρωμένα ευτυχώς από της Continental, και μαθαίνουμε ότι θα επεκτείνουμε το ταξίδι μας με 3 μέρες στη Μανίλα και 2 στο Ντουμπάι... Γεγονός που βρίσκει μάλλον καλή αποδοχή από την παρέα (και εκπληρώνει και μια προφητεία ενός μέλους της!)
22 μέρες μετά την αναχώρηση μας, βρισκόμαστε πάλι σε πάτρια εδάφη, με ότι ανάμεικτα συναισθήματα αυτό σημαίνει. Μάλλον το κούρασα υπερβολικά κι εγώ με την εξιστόρηση.
All in all, ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Μοναδικές εικόνες, υπέροχα όντα, αξέχαστα συναισθήματα. Και μαζί μ' αυτά μια φανταστική παρέα που νομίζω πως μας έκανε όλους να μην βαρεθούμε ποτέ.
Να ευχαριστήσω πρώτα απ' όλα το Γιώργο που έκανε αυτό το ταξίδι πραγματικότητα
Εις... μακρύτερα, ομορφότερα και παραξενότερα! Να είσαι πάντα καλά.
Να ευχαριστήσω και όλους τους συνταξιδιώτες μου για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε, και τη μοναδικότητα που προσέφεραν. Τα μέρη είναι τα ίδια για όλους, οι άνθρωποι όμως μοναδικοί σε κάθε στιγμή τους! Ελπίζω να συνταξιδέψουμε ξανά!
Όσο για σας που καθίσατε και διαβάσατε όλη αυτή τη φλυαρία, τι να πω, καλά να πάθετε!
ΥΓ 0 Συγγνώμη για τις κακές φωτό, ελπίζω την επόμενη φορά καλύτερες!
ΥΓ 1 Αυτό το μήνυμα ήταν τόσο μακροσκελές, μόνο και μόνο γιατί δεν είχα το χρόνο [και την ικανότητα θα προσθέσω] να το κάνω βραχύτερο, όπως έλεγε ο Pascal