IWR (In Water Recompression)

[Dimitris Galon]

http://www.bishopmuseum.org/research...utz97/iwr.html

Γνωρίζω ότι είναι θέμα ταμπού, αλλά μια και ο μέγας Richard L. Pyle έχει εκφέρει άποψη, γιατί να μην το συζητήσουμε κι΄ εμείς. Για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί το έζησα στο πετσί μου πριν πάρα πολλά χρόνια σε μια κατάδυση με άργιλε όπου έσκασε το μαρκούτσι και αναγκάστικα να κάνω ανάδυση κινδύνου. Στην συνέχεια το μαρκούτσι επισκευάσθηκε πρόχειρα από τον θείο μου (παλιό σφουγγαρά, δυστυχώς δεν ζει πια λόγω καρκίνου) ο οποίος και με έστειλε πάλι στα βάθη κάνοντας μου αποσυμπίεση μέσα στο νερό. Ακούω απόψεις.

[Σώτος Χριστοδούλου]

Αρχικό μήνυμα απο Dimitris Galon

http://www.bishopmuseum.org/research...utz97/iwr.html

Γνωρίζω ότι είναι θέμα ταμπού, αλλά μια και ο μέγας Richard L. Pyle έχει εκφέρει άποψη, γιατί να μην το συζητήσουμε κι΄ εμείς. Για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί το έζησα στο πετσί μου πριν πάρα πολλά χρόνια σε μια κατάδυση με άργιλε όπου έσκασε το μαρκούτσι και αναγκάστικα να κάνω ανάδυση κινδύνου. Στην συνέχεια το μαρκούτσι επισκευάσθηκε πρόχειρα από τον θείο μου (παλιό σφουγγαρά, δυστυχώς δεν ζει πια λόγω καρκίνου) ο οποίος και με έστειλε πάλι στα βάθη κάνοντας μου αποσυμπίεση μέσα στο νερό. Ακούω απόψεις.

Dimitris, το θέμα για μένα προσωπικά δεν είναι καθόλου ταμπού. Αν λάβεις υπόψη ότι το ελάχιστο χρονικό διάστημα ανταπόκρισης των υπηρεσιών διάσωσης από τη στιγμή της ειδοποίησης μέχρι την διακομηδή σε υπερβαρικό θάλαμο είναι πάνω από 30 λεπτά στην καλύτερη περίπτωση τι σου μένει? Δεν θα διανοούμουν να κάνω κατάδυση υψηλού βαθμού δυσκολίας σε απομακρυσμένη περιοχή (όπου η μεταφορά σε θάλαμο δεν ήταν εφικτή μέσα σε 15 - 30 λεπτά) χωρίς προηγουμένως όλα τα μέλη να είναι ενημερωμένα για τις διαδικασίες IWR και ακόμα καλύτερα να έχουν κάνει σχετική άσκηση. Επίσης η ομάδα υποστήριξης είναι απαραίτητη όπως επίσης και η full face mask (αν είναι δυνατό) στη συσκευή IWR. Γνωρίζω τα μειονεκτήματα της μεθόδου αλλά αν είχα να διαλέξω μεταξύ αναμονής με παροχή οξυγόνου, μπλα χορήγησης υγρών μπλα παρακολούθησης της αναπνοής και λοιπά από μια άμεση επανασυμπίεση αν είναι δυνατό πριν ακόμα περάσουν 1-2 λεπτά στην επιφάνεια θα διάλεγα σίγουρα το δεύτερο. Βεβαίως αυτό είναι η προσωπική μου γνώμη που δεν πηγάζει από κανένα εκπαιδευτικό manual αλλά από την προσωπική μου εμπειρία και την προσωπική αξιολόγηση που έχω κάνει για την ικανότητα ανταπόκρισης της άμεσης ιατρικης βοήθειας!

[Physalia]

Ομολογώ ότι η συγκεκριμένη περίπτωση με σόκαρε:


Case #2. Hawaii.

"Four fisherman divers were working in pairs at a site about 165 to 180 feet deep. Each pair alternated diving and made two dives at the site. Both divers of the second pair rapidly developed signs and symptoms of severe CNS decompression sickness upon surfacing from their second dive. The boat pilot and the other diver decided to take both victims to the U.S. Navy recompression chamber and headed for the dock some 30 minutes away [the recompression chamber was an additional hour away from the dock]. During transport, one victim refused to go and elected to undergo in-water recompression, breathing air. He took two full scuba tanks, told the boat driver to come back and pick him up after transporting the other bends victim to the chamber, and rolled over the side of the boat down to a depth of 30 to 40 feet. The boat crew returned after 2 hours to pick him up. He was asymptomatic and apparently cured of the disease. The other diver died of severe decompression sickness in the Med-Evac helicopter en route to the recompression chamber." (Hayashi, 1989, p. 157)



Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ να βάλω δικό μου άνθρωπο να αναπνεύσει 30 λεπτά καθαρού οξυγόνου στα 9 μέτρα μετά από επεισόδιο νόσου... σχεδόν σα φόνος μου ακούγεται.

Όμως απ' ό,τι φαίνεται τα πάντα είναι σχετικά και ίσως κάποιες στιγμές απλά να μην έχεις άλλη επιλογή. Μακάρι να μην το διαπιστώσουμε ποτέ στην πράξη.



Δημήτρη, προφανώς δεν είχατε ούτε καθαρό οξυγόνο ούτε full face mask. Θες να μας περιγράψεις όλη την περιπέτειά σου αυτή και κυρίως το πώς ένιωσες μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία; Σε τι βάθος ήταν η βουτιά σου και σε τι βάθος έφτασες κατά την IWR? Πως έκανες την αποσυμπίεση; Τα βάθη και οι χρόνοι ήταν δική σου επιλογή ή του θείου σου;



Υπόσχομαι ό,τι κι αν πεις, να μην το προσπαθήσω σπίτι....

[Σώτος Χριστοδούλου]

Το παρακάτω διδάσκεται κιόλας:

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΗ!


IWR lawb.jpg

[Χρηστος Ευθυμιου]

Μετά από την πολύ καλή περιγραφή του Σώτου σας μεταφέρω με την σειρά μου δικές μου εμπειρίες.


Κάποια στιγμή σταμάτησε να διδάσκετε λεπτομερώς η διαδικασία IWR (In Water Recompression) ή υγρή επανασυμπίεση αν προτιμάτε, και οι περισσότεροι οργανισμοί περιορίζονται πλέον μόνο σε αναφορές.
Επισημαίνω ότι γίνονται μόνο αναφορές διότι παλαιά συμπεριλαμβάνονταν στην εκπαίδευση από στο 2ο * και μετά, στα εκπαιδευτικά προγράμματα πολλών ομοσπονδιών. Οι οργανισμοί που γνωρίζουμε σήμερα δεν υπήρχαν τότε, υπήρχε μόνον η CMAS και η ομοσπονδίες της κάθε χώρας. Προσωπικά άρχισα την εκπαίδευση μου το 1974 για τόσο παλαιά μιλάμε, οπότε ήταν αναγκαίο να το γνωρίζουμε διότι οι θάλαμοι αποσυμπίεσης ήταν λιγοστοί και η γρήγορη μεταφορά σε θάλαμο αποσυμπίεσης ήταν σχεδόν αδύνατη.
Όταν ο Α. Βühlmann ρωτήθηκε ποια είναι η γνώμη του για την υγρή επανασυμπίεση απάντησε προβληματισμένος: ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ.

Με υγρή επανασυμπίεση δεν είναι δυνατόν να γίνει θεραπεία νόσου, παρά μόνο πρόληψη για να αποφευχθεί η νόσος, όπως στην περίπτωση που μας περιέγραψε ο Δημήτρης που μπορώ να πω έγινε κάτω από “καλές συνθήκες”. Καταφεύγουμε σε αυτήν την ενέργεια αφού δεν υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς του δύτη σε θάλαμο αποσυμπίεσης στις επόμενες 1–2 ώρες και έχουμε όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται σε εξοπλισμό και ομάδα υποστήριξης που γνωρίζει καλά την διαδικασία και μπορεί να βοηθήσει. Σε καμία περίπτωση δεν προχωράμε στην υγρή επανασυμπίεση αν υπάρχουν συμπτώματα Type II, παρά μόνο σε περίπτωση που υπάρχουν ενδείξεις αρχικού σταδίου Type I.

Επίσης σε καμία περίπτωση δεν ξεκινάμε υγρή επανασυμπίεση όταν:

1. Υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς σε οργανωμένο θάλαμο αποσυμπίεσης.
2. Ο δύτης δεν έχει πλήρη γνώση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
3. Αν ο δύτης έχει απώλεια αισθήσεων.
4. Όταν έχει ζαλάδες ή ναυτία (τάση για εμετό).
5. Αν έχουμε την δυνατότητα παροχής 100% Ο2.
6. Αν δεν έχουμε της ανάλογες ποσότητες αερίου που απαιτείται για τον δύτη και για την ομάδα υποστήριξης που θα βρίσκεται σε όλη την διαδικασία της αποσυμπίεσης.
7. Αφού είμαστε σίγουροι ότι δεν θα διακοπή η διαδικασία λόγω χαμηλής θερμοκρασίας.

Σε ποιες περιπτώσεις όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε την μέθοδο IWR

1. Όταν ο δύτης για κάποιον λόγο δεν ολοκλήρωσε σωστά την αποσυμπίεση στις προβλεπόμενες στάσεις.
2. Αν ο δύτης για κάποιον λόγο έκανε βίαιη ανάδυση κίνδυνου χωρίς να κρατήσει ταχύτητα ανόδου και στάσεις αποσυμπίεσης.
3. Αφού γνωρίζουμε τον χρόνο παραμονής και το μέγιστο βάθος που ήταν ο δύτης.
4. Αν δεν περάσουν πάνω από 2 max. 3 min στην επιφάνεια.

Τότε αποφασίζουμε αν μπορούμε κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις να αναλάβουμε την ευθύνη και να ολοκληρώσουμε την υγρή επανασυμπίεση.

Πρέπει να κάνουμε απαραίτητα τις εξής ενέργειες.

1. Να καλέσουμε άμεσα ιατρική βοήθεια (ακόμα και είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε όλα σωστά)
2. Ο δύτης με την ομάδα υποστήριξης να καταδυθούν πάλι στο μέγιστο βάθος που ήταν και να παραμείνουν για 5 min σε αυτό το βάθος.
3. Να έχουμε υπολογίσει το νέο προφίλ βουτιάς προσθέτοντας τα 5 min στον συνολικό χρόνο κατάδυσης και τις νέες στάσεις αποσυμπίεσης (και εδώ χρειάζεται πίνακας αποσυμπίεσης).
4. Σιγανή ανάδυση ειδικά στα τελευταία μέτρα πριν από την πρώτη στάση αποσυμπίεσης.
5. πολλαπλασιάζουμε τον χρόνο αποσυμπίεσης *3 φορές σε κάθε στάση.
6. Συνεχίζουμε με παροχή 100% Ο2 στην επιφάνεια αν υπάρχει έως ότου έχουμε ιατρική υποστήριξη.
Σε αυτή την διαδικασία εννοείται ότι το αναπνεύσιμο αέριο είναι αέρας.


Σημείωση:
Η περιγραφή πηγάζει από την δική μου εκπαίδευση όπου εκείνη την εποχή ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε την διαδικασία της υγρής αποσυμπίεσης, διότι οι υπερβατικοί θάλαμοι ήταν ελάχιστη και αποτελούσε στις περισσότερες περιπτώσεις την μοναδική επιλογή. Το κείμενο είναι από προσωπική μου εμπειρία και το παραθέτω για χάριν της γνώσης και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εκπαίδευση.

[Dimitris Galon]

Dimitris, το θέμα για μένα προσωπικά δεν είναι καθόλου ταμπού. Αν λάβεις υπόψη ότι το ελάχιστο χρονικό διάστημα ανταπόκρισης των υπηρεσιών διάσωσης από τη στιγμή της ειδοποίησης μέχρι την διακομηδή σε υπερβαρικό θάλαμο είναι πάνω από 30 λεπτά στην καλύτερη περίπτωση τι σου μένει?

Σώτο είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μέσα σε 30 λεπτά από ένα καταδυτικό ατύχημα με συμπτώματα νόσου θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε υπερβαρικό θάλαμο. Σκέψου πόσοι από μας κάνουμε καταδύσεις σε απόμακρες περιοχές. Περισσότερο παίζει το σενάριο σε ψυχολογικό επίπεδο, σκεπτόμενοι ότι έχουμε μια κάποια ασφάλεια, παρά στην πραγματικότητα. Ακόμα και σε περίπτωση που κινηθεί ο σωστικός μηχανισμός της DAN, μιλάω για τα ελληνικά δεδομένα, θα πάρει ίσως ώρες για να βρεθεί ο πάσχων σε θάλαμο αποσυμπίεσης. Είμαι κι΄ εγώ της γνώμης ότι είναι καλύτερα να γνωρίζει η καταδυτική ομάδα τις τεχνικές IWR, παρά να περιμένει την απ΄ έξω βοήθεια.

Δημήτρη, προφανώς δεν είχατε ούτε καθαρό οξυγόνο ούτε full face mask. Θες να μας περιγράψεις όλη την περιπέτειά σου αυτή και κυρίως το πώς ένιωσες μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία; Σε τι βάθος ήταν η βουτιά σου και σε τι βάθος έφτασες κατά την IWR? Πως έκανες την αποσυμπίεση; Τα βάθη και οι χρόνοι ήταν δική σου επιλογή ή του θείου σου;

Όχι Μαρία δεν υπήρχε ούτε καθαρό οξυγόνο, ούτε full face mask, ούτε τίποτα. Μόνο αέρας κοπανιστός.
Ήταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 70, στις ακτές των Μεθάνων. Το βάθος ήταν γύρω στα 38 με 40 μέτρα. Ο χρόνος βυθού ήταν γύρω στα 35 με 40 λεπτά, αν θυμάμαι καλά. Είχα καταδυθεί φέροντας μόνο την ζώνη βαρών και έχοντας τον ρυθμιστή (έναν τεράστιο Aqua Lung με χοντρούς σωλήνες εισπνοής-εκπνοής που έδεναν επάνω στον ρυθμιστή) στην πλάτη. Ο ρυθμιστής ήταν συνδεδεμένος με το μαρκούτσι που έδινε αέρα από την επιφάνεια. Δεν φορούσα ούτε jacket ούτε τίποτα άλλο που θα ρύθμιζε την πλευστότητα μου. Αυτές ήταν οι τεχνικές τότε και συνεχίζουν να είναι μέχρι σήμερα π.χ. στους Καλύμνιους. Ένα μοτεράκι στην επιφάνεια για να γεμίζει 2-3 πενηντάλιτρες μπουκάλες, οι οποίες με την σειρά τους τροφοδοτούν με ένα μαρκούτσι τον δύτη με αέρα. Ο δύτης πέρα από την νεοπρέν στολή, την ζώνη βαρών, έναν ρυθμιστή, ένα βυθόμετρο κι΄ ένα ρολόι δεν έχει τίποτα άλλο μαζί του. Αν εξαιρέσει κανείς τα σύνεργα της δουλειάς, μια απόχη, ένα σκεπάρνι για τα όστρακα και τώρα πια και ψαροντούφεκο. Έχω κάποιες φωτογραφίες από τότε, θα τις ψάξω, θα τις σκανάρω και θα τις ανεβάσω, αν αυτό είναι επιθυμητό. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν γύρω στα 30 μέτρα σταμάτησε το σύστημα να δίνει αέρα. Προσπάθησα να τραβήξω μερικές ρουφηξιές, τίποτα. Χωρίς να χάσω καιρό άρχισα να αναδύομαι εκπνέοντας, για να αποφύγω την εμβολή, και ένοιωσα το συναίσθημα της ασφυξίας πολύ έντονα γύρω στα 10 μέτρα πριν την επιφάνεια. Κατάφερα να αναδυθώ βρισκόμενος δίπλα στο καΐκι όπου είδα να επικρατεί πανικός. Το χειρότερο απ΄ όλα ήταν ο θόρυβος που έκανε το τρύπιο μαρκούτσι. Έμεινα στην επιφάνεια του νερού πιασμένος από ένα σκοινί που μου έδωσαν να κρατηθώ. Δεν ξέρω πόση ώρα χρειάστηκαν για να επιδιορθώσουν το μαρκούτσι με δυο φελλούς που έδεσαν σφιχτά γύρω από το σημείο που είχε σκάσει. Ο θείος μου τότε μου είπε να καταδυθώ και πάλι στα 40 μέτρα και να αρχίσω πάρα πολύ σιγά να ανεβαίνω μέχρι τα 10 μέτρα όπου μου είπε να μείνω 30 λεπτά. Στην συνέχεια μου είπε να αναδυθώ από τα 10 μέτρα πολύ σιγά έτσι ώστε η συνολική άνοδος από αυτό το βάθος μέχρι την επιφάνεια να κρατήσει άλλη μισή ώρα. Έτσι κι΄ έκανα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια παρακολούθησα τον εαυτό μου για συμπτώματα νόσου, αλλά δεν παρατηρήθηκε τίποτα. Χρόνια αργότερα παρατήρησα σχετικές με αυτήν τεχνικές αποσυμπίεσης όταν καταδύθηκα μερικές φορές με Καλύμνιους. Οι άνθρωποι αυτοί μένουν ώρες πολλές στο νερό. Ξεκινούν την κατάδυση τους στα βαθιά και μένουν δουλεύοντας στα ρηχά πάνω από μιάμιση ώρα. Από ότι κατάλαβα η πρακτική τους δίνει μια σχέση 1:3 στα βαθιά του συνολικού χρόνου και 2:3 στα ρηχά.

Το παρακάτω διδάσκεται κιόλας:

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΗ!

Ευχαριστώ για τον πίνακα Σώτο. Αν μας έδινες και ένα παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητός θα ήταν ευχής έργο.

Πρέπει να κάνουμε απαραίτητα τις εξής ενέργειες.

1. Να καλέσουμε άμεσα ιατρική βοήθεια (ακόμα και είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε όλα σωστά)
2. Ο δύτης με την ομάδα υποστήριξης να καταδυθούν πάλι στο μέγιστο βάθος που ήταν και να παραμείνουν για 5 min σε αυτό το βάθος.
3. Να έχουμε υπολογίσει το νέο προφίλ βουτιάς προσθέτοντας τα 5 min στον συνολικό χρόνο κατάδυσης και τις νέες στάσεις αποσυμπίεσης (και εδώ χρειάζεται πίνακας αποσυμπίεσης).
4. Σιγανή ανάδυση ειδικά στα τελευταία μέτρα πριν από την πρώτη στάση αποσυμπίεσης.
5. πολλαπλασιάζουμε τον χρόνο αποσυμπίεσης *3 φορές σε κάθε στάση.
6. Συνεχίζουμε με παροχή 100% Ο2 στην επιφάνεια αν υπάρχει έως ότου έχουμε ιατρική υποστήριξη.
Σε αυτή την διαδικασία εννοείται ότι το αναπνεύσιμο αέριο είναι αέρας.

Πολύ καλό ποστ Χρήστο. Ένα παράδειγμα και από σένα, για να το συγκρίνουμε με του Σώτου, θα βοηθούσε πολύ στην κατανόηση της τεχνικής της υγρής επανασυμπίεσης. Σώτο και Χρήστο, ας πάρουμε για παράδειγμα το δικό μου περιστατικό. Βουτιά στα 40 μέτρα για 35 λεπτά, ανάδυση κινδύνου και παραμονή στην επιφάνεια γύρω στα 5 λεπτά.
Ευχαριστώ