01.05.2008 - Τετραήμερη εκδρομή στην λίμνη Κρεμαστών

[Physalia]

Εμείς Ζίνα μου δυστυχώς δεν είχαμε τη χαρά να δούμε τέτοιες ωραίες εικόνες...
Είδαμε όμως το απόλυτο σκότος, το οποίο ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα εμπειρία (εκ των υστέρων όμως).

Ενώ τα παιδιά είχαν ήδη βγει στην αναζήτηση νέων λιμνών, ο Γιάννης κι εγώ συναντήσαμε τον κυρ-Κώστα στη γνωστή πλέον όχθη κάτω από τη γέφυρα. Φορτώσαμε εξοπλισμούς και σε πέντε-δέκα λεπτάκια βρισκόμασταν ήδη στο τσαμαδούρι που είχαν ποντίσει τα παιδιά την προηγούμενη μέρα. Ενημερώσαμε τον βαρκάρη μας για το πλάνο που θα ακολουθούσαμε ώστε να ξέρει κι εκείνος τι να περιμένει.

Παρένθεση: Ο κυρ-Κώστας αν και δεν είχε καμιά προγενέστερη καταδυτική εμπειρία, αποδείχτηκε καταπληκτικός boatman και επέδειξε μια αξιοθαύμαστη αντίληψη περί των καταδυτικών αναγκών και συνθηκών γενικά. Όταν επιστρέψαμε στην επιφάνεια, μας διηγήθηκε λεπτό προς λεπτό την κατάδυσή μας, αποδεικνύοντας ότι κάθε στιγμή μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς γινόταν από κάτω και σε τι στάδιο βρισκόμασταν.
Θα τον συνιστούσα ανεπιφύλακτα σαν βαρκάρη οδηγό για οποιονδήποτε θα ήθελε να κάνει αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη βουτιά εκεί γύρω!

Άπαξ και βρεθήκαμε στο νερό τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Σε ένα περίπου λεπτό βρισκόμασταν στον προσυμφωνημένο βάθος (~42 μέτρα). Σύμφωνα με τον κυρ-Κώστα, εκεί θα έπρεπε να βρίσκεται το προαύλιο της εκκλησίας. Επιλέξαμε το μέγιστο βάθος γιατί η βάση της εκκλησίας -σε όποια πλευρά της κι αν πέφταμε- θα μας έδινε και τη μέγιστη επιφάνεια προς σκανάρισμα με το sonar χειρός.

Όπως τα περιέγραψε και ο Γιώργος: μετά τα 20-25 μέτρα πράσινης ζάλης, black out….
Η θερμοκρασία στους 10 βαθμούς και ο μόνος φακός που κρατούσα πάνω μου δεν έλεγε να ανάψει (στο τέλος μου έφυγε και από το χέρι και δεν μπήκα καν στον κόπο να ανησυχήσω... ένα άχρηστο βάρος λιγότερο υπό τις παρούσες συνθήκες!).
Ο βυθός ήταν μια υδαρής μαλακή λάσπη, σαν κολλώδης βούρκος. Ευτυχώς δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε και πολλή θολούρα ούτως ή άλλως: το νερό ήταν τόσο κορεσμένο σε ίζημα, που τίποτα παραπάνω δε χωρούσε να διαλυθεί! Όλη η κατάδυση από τα 25 και κάτω, ήταν μια κατάδυση σε αραιή λάσπη.

Αφού βεβαιώσαμε το «στέρεο» (λέμε τώρα) έδαφος, ανταλλάξαμε τα οκ σήματά μας, κοιταχτήκαμε καλά καλά στα μάτια για να σιγουρευτούμε ότι τα εννοούσαμε και ο Γιάννης ξεκίνησε τη σάρωση. Σύντομα εντόπισε εμπόδιο σε απόσταση 15 περίπου μέτρων.
Ανεβήκαμε 2-3 μέτρα πιο ψηλά -για το φόβο άλλων άσχετων εμποδίων στην επιφάνεια του πυθμένα (ξύλα, πέτρες κλπ)- και ενώ εγώ παρέμεινα κολλημένη στο αυτοσχέδιο downline, ο Γιάννης μου έδωσε την άκρη του μίτου του κι έφυγε προς τον στόχο.
Τώρα, κανονικά εδώ θα κόλλαγε μια κλισεδιάρικη περιγραφή τύπου «Τα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνας», ή τουλάχιστον για κάτι τέτοιο είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά. Όσο ο Γιάννης θα έψαχνε, εγώ θα έπρεπε να περιμένω ολομόναχη σε ένα τελείως άγνωστο και αφιλόξενο περιβάλλον, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. (Ή μάλλον, για την ακρίβεια ήταν ένα μαύρο φόντο με άπειρα orbs, κάτι σαν αυτό που βλέπουμε όταν έχουμε τα μάτια μας κλειστά). Ελλείψει άλλης φωτεινής πηγής, φώτισα την οθόνη του DC μου κι αποφάσισα να προσηλωθώ στο να κρατήσω σταθερό το βάθος μου, τραγουδώντας από μέσα μου «Σφύ-ρι-ξε χα-ρού-με-να μπο-ρείς, δες τη φω-τει-νή πλευ-ρά της ζωής».

Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτουδάκι που ένιωσα τα τρία τινάγματα στο μίτο. Αυτό ήταν το σύνθημα «Κάτι βρήκα, έλα». Χμμμμμ
Δεν τον πίστεψα.... Τόσο εύκολο ήταν;
Ανταπέδωσα με ένα τίναγμα (Δεν κατάλαβα καλά, επιβεβαίωσε σήμα)
Τρία ακόμα τινάγματα.
Definitely good news.

Σε αυτό το σημείο έπρεπε να μετακινήσω το downline μας όσο πιο κοντά στην εκκλησία γινόταν. Απίστευτα δύσκολο!! Το βαράκι και η πέτρα που είχαν δέσει πάνω τα παιδιά είχαν βεντουζάρει τόσο πολύ μέσα στη λάσπη που προς στιγμή σκέφτηκα να το παρατήσω. Τελικά τα κατάφερα. Ελάχιστο κολύμπι και σύντομα ήμασταν πάλι ζευγάρι και αιωρούμασταν πάνω από τις κεραμοσκεπές της Επισκοπής!
Ανάδυση λίγα μέτρα ακόμα, και όταν ο Γιάννης φώτισε τον τρούλο με τον Kowalski, η εικόνα του πέτρινου σταυρού μου φάνηκε τόσο συγκινητική, που είτε το πιστεύετε είτε όχι, σταυροκοπήθηκα......

Ο χρόνος μας τελείωνε. Ο Γιάννης έδεσε το μίτο του πάνω στο σταυρό και ξεκινήσαμε τις διαδικασίες της ανάδυσης και αποσυμπίεσης, όπου δόξασα τον Θεό (και τον Καμαρινό) που έχω στεγανή στολίτσα και μου κράτησε ζεστά τα κοκαλάκια.....

25 λεπτά αργότερα βγάλαμε τα κεφάλια μας από το νερό κι ανακοινώσαμε στο κυρ-Κώστα τα ευχάριστα.
«Κυρ-Κώστα, πάρε, είναι δεμένος πάνω στο σταυρό» του είπα δίνοντάς του τον μίτο.
Παιδιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε με τι ευλάβεια τον κράτησε.... σαν να λάμβανε αντίδωρο...

Κι ενώ έβγαζα τα βάρη μου να του τα δώσω, με σταμάτησε δείχνοντάς μου το κινητό του:
«Μισό λεπτό να πάρω τον παπα-Βαγγέλη.... Να του πω τα νέα»

Απίστευτα γλυκείς άνθρωποι!!!

__________________________________________________ ____________
Στη φωτό παρακάτω έχει ένα (πολύ χαζό και πρόχειρο) σχέδιο της πορείας που ακολουθήσαμε, όπως την εκτιμήσαμε από τις φωτογραφίες και τα σχέδια του ναού.
Πρέπει να προσεγγίσαμε την εκκλησία από τα ανατολικά και άρα η πλευρά που πρωτοαντικρίσαμε ήταν αυτή του ιερού. Εκεί μπροστά στο ιερό, στη Θέση 1, αφήσαμε το πρώτο τσαμαδούρι (υπάρχει ακόμα). Στη Θέση 2 συναντηθήκαμε με τον Γιάννη. Στη Θέση 3 (δε φαίνεται στη φωτό) πάνω στο σταυρό του ναού, έχει δεθεί ένα ακόμα τσαμαδούρι.

Τα τσαμαδούρια ανέλαβε να φυλάει ως κόρη οφθαλμού ο κυρ-Κώστας ο Οδηγητής!




Φυσικά και δεν υπάρχουν φωτό από τη βουτιά αυτή....
Προτιμήσαμε (και ορθώς κατά τη γνώμη μας) να μην πάρουμε καθόλου φωτογραφικές μηχανές μαζί μας....