01.05.2008 - Τετραήμερη εκδρομή στην λίμνη Κρεμαστών

[Μυλωνάκης Κων/νος]

Καταπληκτικό…

Ξαναζώ την εκδρομή από την αρχή διαβάζοντας τις διηγήσεις όλων σας!!!
Μπράβο σε όλα τα παιδιά για την ομαδικότητα και την υπέροχη παρέα!!!

Με τη σειρά μου και γω να συνεχίσω την αφήγηση..

Ως γνωστών συμμετείχα στην πρώτη προσπάθεια εντόπισης του ναού πάνω στη βάρκα και κρατώντας στα χέρια την οθόνη του βαθόμετρου και ντυμένος με ισοθερμικό και μισή τη στεγανή (έβγαλα τη μπεμπελη) μετά από μια ώρα ψαχτηρι και όπως διαβάσατε παρακάτω τις υποδείξεις του κυρ-Κωστα είδαμε το μονό πιθανό σημείο που ο βυθός έκανε το μεγάλο σκαμπανέβασμα….42-43-42-43-35-33-36-32….κτλ…ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι την είχαμε βρει και την κατάλληλη στιγμή έφυγε και το σκοινί με τη γραμμή κατάδυσης..
Πέσαμε στο νερό και ξεκινήσαμε την αργή κατάδυση όπως είχαμε συμφωνήσει.
Στα 10 μετρά η ορατότητα είχε μειωθεί αρκετά ώστε να μας δείξει πως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα..
Φτάνοντας στα 25 μέτρα έκανα μια μικρή στάση και κοίταξα πάνω μου το Χρήστο και το Γιώργο κάνοντας ένα νόημα ‘που πάμε τώρα?’ και καταλαβαίνοντας οτι δεν κατάλαβαν συνέχισα παρακάτω…
Στα 36 μετρά ήταν νύχτα όταν κοιτούσα προς τα κάτω και αντίστοιχα προς τα πάνω υπήρχε ένα χρώμα καφετί…ο φακός μου 50w δεν φώτιζε παρά μονό 40 εκατοστά….
Κρατώντας τη γραμμή πάντα αλληλοκοιταζόμασταν (όσο μπορούσαμε) και αναρωτιόμασταν το τι θα κάνουμε χωρίς το βαθόμετρο που είχαμε ξεχάσει του Γιάννη και με τη γραμμή κατάδυσης να κρέμεται σε ένα μπουκαλάκι…
Εκείνη την ώρα σκεφτήκαμε όλες τις εναλλακτικές και το μονό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι μια απλή ανάδυση….τα πράγματα ήταν άσχημα πολύ από πλευράς ορατότητας και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση να βρούμε χωρίς δεύτερο μίτο και στιβαρή γραμμή κατάδυσης το ναό…και ξεκινήσαμε προς τα πάνω….
Βγαίνοντας στην επιφάνια ερωτηθήκαμε για το τι είδαμε και απλά απογοητεύσαμε τον υπόλοιπο κόσμο που υπήρχε επάνω στη βάρκα προτείνοντας τους να μην επιχειρήσουν άλλη βουτιά διότι έπρεπε να πλαναρουμε ξανά το σχέδιο της βουτιάς οπότε πήραμε το δρόμο προς τα πίσω.
Η κατάδυση στο συγκεκριμένο σημείο δεν είναι μια απλή κατάδυση αναψυχής, είναι κατάδυση που απαιτεί εξοπλισμό (αέρια αποσυμπιέσης και επάρκεια αεριών στη πλάτη) στεγανή στολη,φωτα κτλ και πάνω από όλα ένα καλό πλάνο όπως δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της βουτιάς στις επόμενες μέρες…
Το μονό back up αέριο που υπήρχε ήταν ένα 12αρι EAN50 stage το οποίο χρησιμοποιήθηκε τελικά στις επόμενες καταδύσεις που έγιναν από τα παιδιά..

Από εκείνο το σημείο και έπειτα εγώ προσωπικά είπα να μην επιχειρήσω άλλη βουτιά στη λίμνη και να αξιοποιήσω το χρόνο μου στην εξερεύνηση του βουνού ( jeeping) που μας καλούσε από χαμηλά με τα πανέμορφα
τοπία γεμάτα έλατα και πεύκα…

Την επόμενη μέρα λοιπόν ξεκίνησα για Καρπενήσι και πιο συγκεκριμένα για το σημείο ‘πάντα βρέχει’ το οποίο ήταν ιδέα της Εμμυς και αποδείχτηκε super jeepοκατασταση!!!
Μετά από μια στάση για καφέ στο γνωστό Σαλούν έξω από το Καρπενήσι ξεκινήσαμε την πορεία μας για τη περιπέτεια..

Το Πάντα Βρέχει βρίσκεται στη νότια πλευρά της Καλιακούδας και συγκεκριμένα στο φαράγγι που δημιουργείται στην πορεία του Κρικελοπόταμου. Αποτελεί ένα σπάνιο προορισμό, αφού η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια που δεν επιτρέπει στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν, ενώ για να φτάσει ο επισκέπτης στο συγκεκριμένο σημείο χρειάζεται μισή ώρα περίπου πεζοπορία μέσα από το ποτάμι.

Περάσαμε μέσα από το Μεγάλο Χωριό και ακολουθήσαμε ανοδική πορεία, διασχίζοντας την καταπράσινη ράχη του επιβλητικού όρους Καλιακούδα. Πανύψηλα έλατα συνόδευαν τα χιλιόμετρα που μανιωδώς «καταπίναμε» σε κάθε απότομη στροφή.
Ο αέρας γινόταν όλο και πιο δροσερός μέχρι που συναντήσαμε και χιονιά στα 2000 μετρά υψόμετρο

και Κατηφορίζοντας την απότομη πλαγιά -για να περάσουμε στην άλλη πλευρά του βουνού-, συναντήσαμε μια ταμπέλα που έγραφε: «Ο ΜΥΛΟΣ ΤΩΝ ΔΟΛΙΑΝΩΝ λειτουργεί κανονικώς οξαϊον ολίγο… κ ο μυλωνάς καλός». ο ίδιος ήταν άφαντος, ο δε μύλος πιθανότατα δεν λειτουργούσε…
Επόμενη στάση τα Δολιανά, με τα λιγοστά σπιτάκια . Στο προαύλιο της εκκλησίας μάς περίμενε μία ακόμη στιγμή ανάπαυλας, με φόντο τα κυματιστά βουνά να «γεμίζουν» τον ορίζοντα. Στο δρομο μας συναντησαμε αγελαδίτσες (βόδια) ελευθέρας βόσκης τα οποία μας έκλεισαν το δρόμο για λίγο και φακός πηρέ φωτιά!!!

Στη κατάβαση προς το ποταμό συναντήσαμε 2 γουρούνες ( μηχανές) και κάνοντας τους νόημα με τα φώτα σταμάτησαν για να μας ενημερώσουν για το τι πρόκειται να συναντησουμε παρακάτω..
- γεια σας ρε παιδες!!! Τι παίζει παρακάτω? Για το πάντα βρέχει καλά πηγαίνουμε?
- Ναι καλά πηγαίνετε…περάστε το ποτάμι και θα το βρείτε περπατώντας μετά 45 λεπτά..
- Στο ποτάμι περνάει το jeep?
- Έχεις αργά?
- Έχω
- Μην το κόψεις καθόλου…αργά πρώτη και μην φοβηθείς…το νερό μπορεί να σου φτάσει μέχρι το παράθυρο…
- Ξεροκατάπια λίγο ….Οκ καλό δρόμο να έχετε ευχαριστώ πολύ!!!!

Οπότε συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι που συναντήσαμε το ποτάμι που δεν φαινόταν και τόσο βαθύ..
Στη απέναντι όχθη βρισκόταν ένα pajero οπότε αρχίσαμε τη συνομιλία πάλι..


- γεια σου φίλε, θα περάσεις απέναντι?
- Μπα εγώ δεν περνάω διότι έχω τη τρόμπα λαδιού στο Κάρτερ και το φοβάμαι μου είπε
- Οκ φίλε μου,εμενα με ενημέρωσαν ότι περνάω και θα το επιχειρήσω..


Και βεβαία με την ασφάλεια ότι κάποιος υπάρχει απέναντι να με τραβήξει αν κολλήσω ξεκινήσαμε το πέρασμα.
Στο μέσο του ποταμού το αυτοκίνητο βούτηξε μέχρι το παρμπριζ μέσα και το νερό έφτασε τελικά στα παράθυρα αλλά δεν κόλλησε πουθενά…
Με το που βγηκα από το ποτάμι σταμάτησα και κατεβηκα κάτω κοιτώντας με απορία το πίσω ξηλωμένο προφυλακτήρα, δεν έδωσα σημασία και έβγαλα το κασελάκι με τα εργαλεία…
Κουμπώθηκε ξανά και συνεχίσαμε τη πορεία μας!!!!
Σε αυτό το σημείο έπρεπε να παρκάρω κάπου και να προχωρήσουμε με τα πόδια 45 λεπτά μέσα στο ποτάμι για να βρούμε το πάντα βρέχει, όμως μετά από 3 ώρες κατσικόδρομο και άλλες 3 που μας περίμεναν μετα
αποφασίσαμε πως ήταν η ώρα να επιστρέψουμε οπότε συνεχίσαμε για το επόμενο χωριό που ήταν 27 χλμ μακριά πάλι με χώμα και νεροφαγώματα!!!
Στο πάντα βρέχει αξίζει να πάμε καλοκαιράκι διότι είναι απαραίτητες οι βερμούδες και μαγιό!!!οποτε το ραντεβού ανανεώθηκε!!!
Το αλπικό τοπίο συνεχίστηκε λοιπόν μέχρι που φτάσαμε σε ένα γραφικότατο χωριουδάκι και την πέσαμε στη μάσα!!!
Από εκεί το Καρπενήσι βρισκόταν 50 χλμ μακριά και η βάση μας 90…οπότε είχαμε δρόμο μακρύ!!!
Κάπως έτσι πέρασε η τελευταία μέρα όσο τα παιδιά φωτογράφιζαν το σταυρό που τόσο θα ήθελα να δω και γω!!!

Ευχαριστώ όλα τα παιδιά για την υπέροχη παρέα , ήταν ένα τετραήμερο γεμάτο δράση και εικόνες που δυστυχώς τελείωσε….
Άντε πάμε για άλλα!!!