Νόσος σε κατάδυση «εντός των πινάκων»

[GKAM]

Σε διάφορες παρουσιάσεις, συζητήσεις και κείμενα συναντάμε περιστατικά νόσου που προέκυψαν σε καταδύσεις «εντός των πινάκων». Η κλασσική απάντηση είναι οτι δεν υπάρχει καμία εγγύηση και πως (προφανώς) το ρίσκο αυξάνει όσο βαθύτερα καταδύεται κανείς ή όσο μεγαλώνει η διάρκεια της αποσυμπίεσης. Ο μοναδικός τρόπος να είμαστε απόλυτα ασφαλείς είναι απλά να μη καταδυόμαστε.

Που και πού όμως εμφανίζονται περιστατικά που μας βάζουν πραγματικά σε σκέψεις όπως η περίπτωση του Philip Greenspun και του John W. Burge, Jr. (WANNA KNOW WHAT IT’S LIKE TO BE REALLY BENT?) ... Ιδίως η περίπτωση του John με εμφάνιση νόσου μετά από κατάδυση σε μέγιστο βάθος 12m...

Μια άλλη ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο είναι αυτή του David Pelly ο οποίος συνειδητοποίησε το χτύπημα της νόσου ενώ ολοκλήρωνε την αποσυμπίεση παρόλο που ήταν «εντός πινάκων» σε μια βαθιά βουτιά.

Η πιθανότητα της νόσου είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά, ιδίως στις βαθιές τεχνικές καταδύσεις. Προσωπικά, γνωρίζω περί τα 15 άτομα στην Ελλάδα που καταδύονται συστηματικά σε μεγάλα βάθη (>70m) για συγκεκριμένο σκοπό και παραμένουν σε αυτά για ΒΤ από 10-25 λεπτά αναλόγως βάθους. Μέχρι στιγμής, οι 4 (!) από αυτούς έχουν σε κάποια φάση της καριέρας τους εμφανίσει νόσο (DCI Type II κυρίως) και έχουν νοσηλευτεί σε θάλαμο ευτυχώς με πλήρη ίαση. Κανένα από τα προφίλ που ακλούθησαν δεν ήταν «εκτός ορίων» και σε όλες τις περιπτώσεις μόνο ο ένας εκ των δύο εμφάνισε νόσο.

Θα με ενδιέφερε να μοιραστείτε εμπειρίες και το δικό σας (περισσότερο φιλοσοφικό) σκεπτικό για το πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της νόσου «εντός των πινάκων» (αν φυσικά σας απασχολεί)

/GKAM