Ευτυχώς μας προσέχουν

[Physalia]

Ανδρέα χάρηκα που σε γνώρισα, λοιποί χάρηκα που σας είδα!

Μόνο και μόνο επειδή το συζητήσαμε -αλλά δεν είναι και άσχετο:

...ανακάλυψα ότι συμφωνούσα με τον ξεχωριστό φιλόσοφο του Κέιμπριτζ, τον Δρ. Κ. Ντ. Μπρωντ, ότι « καλά θα κάναμε να εξετάζαμε πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι μέχρι τώρα έχουμε την τάση να το κάνουμε, το είδος της θεωρίας που ανέπτυξε ο Μπέργκσον σε σχέση με τη μνήμη και την αισθητική αντίληψη. Αυτό που υποστηρίζει είναι ότι η λειτουργία του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος και των αισθητηρίων οργάνων, είναι κυρίως απαγορευτική και όχι παραγωγική. Το κάθε άτομο έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται σε οποιαδήποτε στιγμή, οτιδήποτε συμβαίνει, σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος. Η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος έχει σκοπό να μας προστατεύσει από την συντριβή και την σύγχυση που θα μας προκαλούσε όλος αυτός ο όγκος της γνώσης, που μεγάλο μέρος της είναι άχρηστο και άσχετο∙ έτσι αποκλείει τα περισσότερα από τα γεγονότα εκείνα που αλλιώς θα αντιλαμβανόμασταν και θα θυμόμασταν σε κάθε στιγμή, κι αφήνει μόνο την μικρή και πολύ ειδική επιλογή που είναι πιθανό να μας είναι χρήσιμη από πρακτική άποψη». Σύμφωνα με μια τέτοια θεωρία, ο καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να είναι ένα Ελεύθερο Πνεύμα. Επειδή όμως δεν παύουμε να ανήκουμε στο βασίλειο των ζώων, η δουλειά μας είναι να επιζήσουμε με κάθε τρόπο. Για να είναι δυνατή, λοιπόν, η βιολογική επιβίωση, το Ελεύθερο Πνεύμα πρέπει να διοχετευθεί μέσα από την βαλβίδα περιορισμού του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος. Αυτό που θα βγει από την άλλη μεριά, θα είναι ένα φτωχό δείγμα εκείνου του είδους της συναίσθησης που θα μας βοηθήσει να κρατηθούμε ζωντανοί πάνω σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Ο άνθρωπος, για να διατυπώσει και να εκφράσει το περιεχόμενο αυτής της μειωμένης συνείδησης, εφηύρε και δεν σταμάτησε ποτέ να επεξεργάζεται εκείνα τα συστήματα συμβόλων και τις απόλυτες φιλοσοφίες που ονομάζουμε γλώσσες. Το κάθε άτομο επωφελείται από, και συγχρόνως είναι το θύμα της γλωσσικής παράδοσης που γνώρισε από τη στιγμή που γεννήθηκε –επωφελείται επειδή η γλώσσα του δίνει τη δυνατότητα να προστρέξει στα αρχεία της πείρας άλλων ανθρώπων που έχουν μαζευτεί με τα χρόνια, και είναι θύμα γιατί η γλώσσα επιβεβαιώνει την άποψη ότι η μειωμένη συνείδηση είναι η μόνη συνείδηση που υπάρχει, και καθώς τού μαγεύει την αίσθηση της πραγματικότητας, έχει την τάση να θεωρεί ότι αυτά που πιστεύει είναι δεδομένα, κι ότι οι λέξεις του είναι συγκεκριμένα πράγματα. Αυτό που στη γλώσσα της θρησκείας ονομάζεται «αυτός ο κόσμος», είναι ο κόσμος της μειωμένης συνείδησης, που εκφράζεται με τη βοήθεια της γλώσσας κι έτσι απολιθώνεται.

-Απόσπασμα, Άλντους Χάξλεϋ, Οι Πύλες της Αντίληψης

Και

Είναι δέκα πίθηκοι σε ένα κλουβί.
Κρεμάμε στο κλουβί ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί.
Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω. Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα.
Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον ένα που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε.
Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί.
Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που "κέρδισε δίκαια", αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές.
Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.
Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα.
Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος "μαθαίνει το μάθημά του" και δεν ξαναπροσπαθεί.
Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους.
Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης.
Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες, το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους "έμπειρους" της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού "γρήγορου", τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.
Ο παλιός "γρήγορος" μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος.
Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση "ισορροπίας" μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς.
Ξανα-αλλάζουμε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό "γρήγορο" και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό "γρήγορο", τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).
Τι έχουμε λοιπόν;

Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

- Άγνωστος (μπορεί και κουκουλοφόρος), κυκλοφορεί εδώ και καιρό με e-mail.




Στο μεταξύ ο Κορκονέας (έτσι λένε το δολοφόνο, μην ξεχνιόμαστεεεεε) βαράει κρίσεις στο κελί του και ψελλίζει κάτι περί Θεών και Δαιμόνων, πήρε χαμπάρι βλέπεις ότι τον άδειασαν στεγνά, σιγά μην τον άφηναν, έτσι κι αλλιώς κι αυτός πιονάκι ήταν, αναλώσιμος, αλλά επειδή δεν τον έλεγαν τυχαία ράμπο, βρήκε τον τρόπο να τους τον φορέσει με τη σειρά του, Ψυχασθενής ήτο κύριοι ο δυστυχής, έτρεχε το γονίδιο στην οικογένεια, ξανακοιτάχτε το ιστορικό παρακαλώ, και όμως εσείς του δώσατε το όπλο, του δώσατε και τον στόχο, κιελ σουρπρίζ! πάλι εσείς φταίτε κύριοι, δε θα τη σκαπουλάρετε τόσο απλά και αυτή τη φορά, όσες πολιτικές ευθύνες και να αποποιηθείτε το πράγμα έχει βρωμίσει από παντού και παρά τα δακρυγόνα σας μπορούμε ακόμα να τη μυρίζουμε τη μπόχα σας κύριοι, δεν γλιτώνετε καθηκάκια, για ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ πείτε ό,τι θέλετε, για ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μόκο όμως....