|
Η λέξη ταμπού. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο... |
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
||||
|
||||
Χρόνος "0" : Πραγματικότητα ή μύθος ??
Ένας μύθος στην μοντέρνα εκπαίδευση που συνεχώς διευρύνεται ότι οι καταδύσεις στον Χρόνο "0" είναι ποιο ασφαλείς από καταδύσεις που πρέπει να κάνουμε στάσεις αποσυμπίεσης. Αυτό εξυπηρετεί μόνο την επιθυμία για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Η γενική άποψη που επικρατεί είναι ότι στο χρόνο "0" μπορούμε να αναδυθούμε στην επιφάνεια χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε στάσεις αποσυμπίεσης και είναι σωστό. Αυτό σημαίνει, πως οι ιστοί του σώματος μπορούν (επιτρέπεται) να δεσμεύσουν Ν2, μέχρι κάποιο χρονικό σημείο ώστε να μην υπάρχει καμία επίπτωση όταν αναδυθούμε πάλι στην επιφάνεια και βρεθούμε αμέσως μετά από μια βουτιά σε περιβάλλον ατμ. πίεσης (1 bar), με την προϋπόθεση έχουμε κρατήσει την ταχύτητα ανόδου μικρότερη από 10m / min. Υπάρχουν όμως κάποιες λεπτομέρειες οι οποίες δεν είναι ευρύτερα γνωστές και θα προσπαθήσω να σας τις μεταφέρω. Σε κάθε κατάδυση από 0m ξεκινάει και η δέσμευση αερίων στους ιστούς. Επομένως κάθε βουτιά ακόμα και αν δεν χρειάζονται στάσεις αποσυμπίεσης, είναι βουτιά αποσυμπίεσης, άσχετα αν έγινε στον χρόνο "0". Στην διαδικασία ανάδυσης, μειώνεται σταδιακά η πίεση περιβάλλοντος ή αλλιώς αποσυμπιέζουμε τον οργανισμό μας από την συμπίεση που είχε υποστεί στο μεγαλύτερο βάθος που βουτήξαμε, έως ότου φτάσουμε στην επιφάνεια και βρεθούμε ξανά σε περιβάλλον ατμοσφαιρικής πίεσης. Έτσι λοιπόν είναι δυνατόν να εξαντλούμαι τον χρόνο "0" χωρίς πρόβλημα. Αφού εξαντλήσουμε τον χρόνο "0", το κρίσιμο σημείο είναι, ότι τουλάχιστον ένας ιστός (μοντέλο ιστού) ο οποίος ονομάζεται “οδηγός ιστός” είναι στα όρια της αποδέσμευσης του αζώτου, δηλαδή σε σημείο λίγο πριν από υποχρεωτική στάση αποσυμπίεσης. Ο “οδηγός ιστός” δεν είναι πάντα ο ίδιος, εναλλάσσεται συνεχώς και είναι πάντα ο ποιο κορεσμένος ιστός με άζωτο και πάντα στα όρια της ανοχής και λίγο πριν από την αποδέσμευση. Με την χρήση DC και τον τρόπο υπολογισμού που είναι προγραμματισμένα μας επιτρέπουν να φτάνουμε στα όρια του χρόνου "0", πρακτικά όμως σημαίνει ότι είναι για τον κάθε δύτη διαφορετικό το σημείο του χρόνου "0", εξαρτώμενο και από πολλούς άλλους παράγοντες και ειδικά από την ταχύτητα ανόδου. Για τον δύτη Α είναι εντάξει και στα όρια της ανοχής, για κάποιον άλλον δύτη Β και κάτω από δυσμενείς συνθήκες ίσως χτυπηθεί από την νόσο και πρέπει να υποστεί επανασυμπίεση και θεραπεία σε θάλαμο αποσυμπίεσης. Το ίδιο συμβαίνει και σε καταδύσεις με στάσεις αποσυμπίεσης, όταν φτάσουμε στην πρώτη στάση, σημαίνει ότι ο οδηγός ιστός βρίσκεται στο ανώτερο όριο ανοχής δέσμευσης και λίγο πριν από την αποδέσμευση του αζώτου. Στο τέλος κάθε στάσης κάποιος ιστός πάλι ο οδηγός ιστός (μπορεί να είναι άλλος κάθε φορά) βρίσκεται πάλι στο ανώτερο όριο ανοχής δέσμευσης και λίγο πριν από την αποδέσμευση και αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της αποσυμπίεσης και να φτάσουμε στην επιφάνεια. Δεν είναι στην πρόθεση μου να σας τρομάξω με τα γραφόμενα μου αλλά θέλω να τονίσω την σπουδαιότητα και την σωστή τήρηση των κανόνων για να μεγιστοποιήσουμε της ασφάλεια μας. Στην συνέχεια βγάζουμε το εξής συμπέρασμα.
Ακόμα και σε βουτιές που πραγματοποιούνται στον χρόνο "0", καλό είναι να κάνουμε προληπτικά στάσεις αποσυμπίεσης. Έχει αποδειχτεί με το σύστημα Doppler ότι αν κάνουμε προληπτικά μια στάση 1min στα 6m και 4min στα 3m σχεδόν μηδενίζουμε τις μικροφυσαλίδες που ως γνωστόν δημιουργούνται σε κάθε βουτιά και φτάνουν στον μέγιστο αριθμό μετά από περίπου 1 ώρα παραμονής στην επιφάνεια. Αυτό μεγιστοποιεί την ασφάλεια μας και είναι πολύ σημαντικό κυρίως αν σκοπεύουμε να κάνουμε επαναληπτική βουτιά. Χρήστος Ευθυμίου |
|
|