Το σύνδρομο της μνήμης του χρυσόψαρου

[Μπλε]

...ή αλλιώς,"Τι είχαμε ΚΑΙ χάσαμε ΚΑΙ χαμπάρι δεν το πήραμε".

Έχετε ακούσει ιστορίες από παλιούς σφουγγαράδες, δύτες, ψαράδες, για την αφθονία των ψαριών και την κατάσταση των θαλασσών στα μέρη μας πριν από 20-30-50 χρόνια και σκεφτήκατε μέσα σας "χα, έχει ξεμωραθεί ο παππούς και μπλέκει τα όνειρά του με την πραγματικότητα" ή "καλός παραμυθάς και τούτος ο παππούλης";

Μήπως όμως τελικά εμείς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και αυτό το σύνδρομο μας αφορά γιατί μας χαρακτηρίζει (όλους μας, αυτόνομους, ελεύθερους, ψαροντουφεκάδες, ψαράδες, ψαροκαταναλωτές);

The shifting baselines syndrome

The term refers to the very human tendency to take the ecosystem as one first encounters it as the baseline for a pristine environment. A fisherman who started in the 1970s, for example, may have dismissed his grandfather’s tales of man-sized fish as the usual hyperbole of old-timers, and barely noticed the slight decline in cod catches from year to year. Incrementally, over the course of many lifetimes, the baseline shifts without anybody noticing, and natural abundance is gradually whittled away to zero. Thanks to the shifting baselines syndrome, the utter collapse of a fishery can happen before the eyes of well-meaning fishermen who always intented to leave their children with an ample supply of fish.

Δείτε και το σχετικό βιντεάκι από την πρόσφατη ομιλία του Enric Sala στο TED που προβάλλαμε τις προάλλες στο στέκι του Συλλόγου.

Τελικά υπάρχουν ψάρια στις θάλασσές μας, ή μήπως δεν ξέρουμε τι σημαίνει να υπάρχουν ψάρια στις θάλασσες μας;