Νόσος σε κατάδυση «εντός των πινάκων»

[GKAM]

Σε διάφορες παρουσιάσεις, συζητήσεις και κείμενα συναντάμε περιστατικά νόσου που προέκυψαν σε καταδύσεις «εντός των πινάκων». Η κλασσική απάντηση είναι οτι δεν υπάρχει καμία εγγύηση και πως (προφανώς) το ρίσκο αυξάνει όσο βαθύτερα καταδύεται κανείς ή όσο μεγαλώνει η διάρκεια της αποσυμπίεσης. Ο μοναδικός τρόπος να είμαστε απόλυτα ασφαλείς είναι απλά να μη καταδυόμαστε.

Που και πού όμως εμφανίζονται περιστατικά που μας βάζουν πραγματικά σε σκέψεις όπως η περίπτωση του Philip Greenspun και του John W. Burge, Jr. (WANNA KNOW WHAT IT’S LIKE TO BE REALLY BENT?) ... Ιδίως η περίπτωση του John με εμφάνιση νόσου μετά από κατάδυση σε μέγιστο βάθος 12m...

Μια άλλη ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο είναι αυτή του David Pelly ο οποίος συνειδητοποίησε το χτύπημα της νόσου ενώ ολοκλήρωνε την αποσυμπίεση παρόλο που ήταν «εντός πινάκων» σε μια βαθιά βουτιά.

Η πιθανότητα της νόσου είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά, ιδίως στις βαθιές τεχνικές καταδύσεις. Προσωπικά, γνωρίζω περί τα 15 άτομα στην Ελλάδα που καταδύονται συστηματικά σε μεγάλα βάθη (>70m) για συγκεκριμένο σκοπό και παραμένουν σε αυτά για ΒΤ από 10-25 λεπτά αναλόγως βάθους. Μέχρι στιγμής, οι 4 (!) από αυτούς έχουν σε κάποια φάση της καριέρας τους εμφανίσει νόσο (DCI Type II κυρίως) και έχουν νοσηλευτεί σε θάλαμο ευτυχώς με πλήρη ίαση. Κανένα από τα προφίλ που ακλούθησαν δεν ήταν «εκτός ορίων» και σε όλες τις περιπτώσεις μόνο ο ένας εκ των δύο εμφάνισε νόσο.

Θα με ενδιέφερε να μοιραστείτε εμπειρίες και το δικό σας (περισσότερο φιλοσοφικό) σκεπτικό για το πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της νόσου «εντός των πινάκων» (αν φυσικά σας απασχολεί)

/GKAM

[fivos]

Αρχικό μήνυμα απο GKAM

Που και πού όμως εμφανίζονται περιστατικά που μας βάζουν πραγματικά σε σκέψεις όπως η περίπτωση του Philip Greenspun και του John W. Burge, Jr. (WANNA KNOW WHAT IT’S LIKE TO BE REALLY BENT?) ... Ιδίως η περίπτωση του John με εμφάνιση νόσου μετά από κατάδυση σε μέγιστο βάθος 12m.../GKAM

O John ήταν 65 χρονών με πολλές καταδύσεις (3500) και πολλές περιόδους με επαναληπτικές καταδύσεις (ήταν και εκπαιδευτής).
Βέβαια έχεις δίκιο ότι εξακολουθεί να μας βάζει σε σκέψεις η ιστορία του, μια και η κατάδυση που πυροδότησε τα συμπτώματα ήταν μόλις στα -12μ.

Αντιγράφω ένα τμήμα της ιστορίας του που μου φάνηκε ενδιαφέρον (τα bold δικά μου):

So far, this little episode of being “bent” on a simple, shallow dive has taken over four years from my life, and I still have much more hard work in front of me. I began diving at age 13. I will be 69 next week, 11 Sept. 2001. I have logged nearly 3500 legitimate dives (many teaching), nearly 900 of which were cave dives. I did not do anything stupid or careless during my last dive to cause my “hit.” My wife and my computer dive log substantiate that.
I have never had even the slightest symptom of any kind of DCS in my entire life. So why did I get a DCS II hit, and why did I “crash” after a one-hour commercial flight when I was recovering so well? No one knows, and no one will ever know. However, I have a theory, which goes as follows.

Over a number of years, I think I accumulated minuscule amounts of N2 in my myelin tissues which you might think of as the insulation around the nerve “wires” in the central nervous system & critical to proper nerve function. You might also consider your spinal cord as a twisted bundle of myelin insulated wires integral to your CNS. I accumulated more of my technical diving (deep, long, multi-gas, multi-stage deco dives) in my later years the 20 years after I was 45 yrs old. I did more and more teaching then as I had more time for diving, which increased the frequency and accumulation of my dives.

Normally, doing 16 O/W teaching dives in 13 days, none extreme, is well within the generally accepted safety envelope with plenty of margin. Hundreds of instructors do it. 54 hrs of out-gassing is certainly considered conservative, especially following the last two dives in two days of less than 60 minutes and less than 30 fsw. And I had gone a few weeks without diving at all prior to this trip. So what happened? DAN called it “hit and run” DCS with no explanation. Personally, I think I accumulated residual N2 over a very long period of time (years) and never absolutely, totally “out-gassed” my myelin tissues. Then, on a virtual “non dive” for me, I absorbed just a teeny bit more N2 enough to cause the residual N2 in those tissues to create a “shower of microscopic bubbles” in my spinal cord inspite of an 8-minute ascent. That one, simple shallow dive put me over the top.

With 20/20 hindsight, what have I learned that I can pass on to you for your safety?
This is the purpose of my sharing this experience with you even the personal stuff, and I’m not ashamed of it if it will help you. For those of you putting more and more candles on your birthday cake, you cannot be too conservative. When I first began mixing my own Nitrox, eons ago, Nitrox was a dirty word in the O/W community but it was common, and pure 02 was a standard in the deco procedures of our cave diving community. Frank Howard and I even went up to Terrytown, New York to Dr. Bill Hamilton’s home and engaged him to work with us in developing a “conservative” breathing mix catalog & philosophy for our ages which we incorporated into all our diving primarily for cave diving but for open water as well. It is well known that some folks on Bonaire would not dive with me. I was a “pain in the ass on conservatism” and went overboard on “being prepared.” Thank God I was. Also, looking back 20/20, Polly and I were prepared at our home, and we did everything right under the circumstances first aide wise. We had a full ‘80’s of 02 on hand, and Polly did exactly the right thing.

However, I should have insisted the physician put me in the chamber immediately rather “observe” me for recurring neurological symptoms. I think he (and I) erred seriously. The immediate 02 at my home gave me temporary and very misleading recovery symptoms. With my experience, I should have known better and insisted on immediate chamber treatment rather than “observation.” Who knows how many myelin cells were damaged beyond repair in that time? No one. My gut tells me that immediate chamber treatment would have changed my life. Point: If you have a “hit” and 02 relieves the symptoms, don’t think you are cured: stay on the 02 get to a chamber!!

Τώρα στο φιλοσοφικό κομμάτι που λες, προσπαθώ να είμαι πιο συντηρητικός όσο μεγαλώνω (έχω πιάσει ήδη τα 43), κάνω όσο μπορώ λιγότερες επαναληπτικές βουτιές κι οι περισσότερες βουτιές μου είναι ρηχά (μέχρι -25).
Αν μπορούσα να γεμίζω πιο εύκολα, θα έκανα σίγουρα τις πρισσότερες από αυτές τις ρηχές βουτιές με Nitrox.

Τελείως φιλοσοφικά τώρα (το λέω συχνά και στους δικούς μου ανθρώπους για να το θυμούνται): Αν μου συμβεί κάτι σε κατάδυση, τουλάχιστον το έχω ευχαριστηθεί όσο δεν παίρνει, έχω γνωρίσει ένα καινούργιο κόσμο που άλλαξε τη ζωή μου και την οπτική μου - δεν θα έχω πάει άδοξα όπως π.χ. σε ένα αυτοκινητιστικό.

Υπάρχει σίγουρα ένα ρίσκο, αλλά μπροστά στη μαγεία της κατάδυσης λέω: ΝΑΙ αξίζει τον κόπο !

[Skipper]

Αρχικό μήνυμα απο fivos

... Αν μου συμβεί κάτι σε κατάδυση, τουλάχιστον το έχω ευχαριστηθεί όσο δεν παίρνει, έχω γνωρίσει ένα καινούργιο κόσμο που άλλαξε τη ζωή μου και την οπτική μου - δεν θα έχω πάει άδοξα όπως π.χ. σε ένα αυτοκινητιστικό.
Υπάρχει σίγουρα ένα ρίσκο, αλλά μπροστά στη μαγεία της κατάδυσης λέω: ΝΑΙ αξίζει τον κόπο !

Κάθε μέρα κάνω 26 χλμ με την μηχανή μου πήγαινε - έλα στη δουλειά. Αν όχι κάθε μέρα, μια στις τρεις θα γίνει κάποια μικροστραβή που θα μου θυμήσει πόσο ευάλωτος - και συνάμα τυχερός είμαι που γυρίζω σπίτι μου εντάξει. Μπροστά στον καθημερινό αυτόν κίνδυνο - που βεβαίως επέλεξα - οι καταδύσεις δεν με φοβίζουν.
Δεν με πτοεί το βάθος και δεν τρελαίνομαι αν ξεπεράσω τον χρόνο "0". Δεν βγαίνω από την κάθε βουτιά λέγοντας μέσα μου "άντε πάλι τα καταφέραμε - άγιο είχαμε κλπ." Απεναντίας απολαμβάνω κάθε στιγμή της κάθε μου βουτιάς αλλά παράλληλα είμαι προετοιμασμένος για την στιγμή που θα χρειαστεί να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω το 7216166 (ΝΝΑ).

[Physalia]

Πολύ πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά....

Ομολογώ ότι η ιδέα να "χτυπηθώ" κάνοντας μια βουτιά εντός ορίων ήταν κάτι που λίγο καιρό πριν θα αντιμετώπιζα μάλλον ειρωνικά.
Μου συνέβη όμως κάτι που μου άλλαξε αρκετά τη νοοτροπία. Αυτό το κάτι ήταν ότι μετά από κάποια βουτιά -άψογα σχεδιασμένη και εκτελεσμένη κατά τη γνώμη μου- ένιωσα κάποια περίεργα μουδιάσματα στο χέρι μου.
Εννοείται ότι ...μέτρησα όλη τη λίστα συμπτωμάτων του DCI denial μέσα στα πρώτα 5 λεπτά αυτής της ιστορίας! Τελικά όμως, και εκ των υστέρων χαίρομαι πολύ γι' αυτό, αποφάσισα να το αντιμετωπίσω σαν νόσο, εισπνέοντας το εμπλουτισμένο μίγμα που είχα μαζί μου και επικοινωνώντας με το ΝΝΑ.

Αποδείχτηκε τελικά ότι το περιστατικό δεν ήταν νόσος. Αρχικά επιφυλασσόμουν ως προς αυτό μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσα ακριβώς το ίδιο μούδιασμα χωρίς να έχει προηγηθεί κατάδυση για αρκετό καιρό οπότε και το σιγούρεψα.

Παρόλ' αυτά η όλη ιστορία αποδείχθηκε πολύ ψυχωφελής για μένα διότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ασχολήθηκα σοβαρά με την κατανόηση των συμπτωμάτων, διάβασα, μίλησα με γιατρούς, απομυθοποίησα καταστάσεις, συνειδητοποίησα πόσο εκτεθειμένοι είμαστε ως έλληνες δύτες και γενικά πήρα ένα καλό μάθημα αντίστοιχο του να είχα πράγματι πάθει νόσο.

Όλα είναι δυνατά, το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να τα αντιμετωπίσουμε, είτε έρθει είτε όχι η ώρα να το αποδείξουμε......

[DimitrisK]

Αρχικό μήνυμα απο Skipper

Κάθε μέρα κάνω 26 χλμ με την μηχανή μου πήγαινε - έλα στη δουλειά. Αν όχι κάθε μέρα, μια στις τρεις θα γίνει κάποια μικροστραβή που θα μου θυμήσει πόσο ευάλωτος - και συνάμα τυχερός είμαι που γυρίζω σπίτι μου εντάξει. Μπροστά στον καθημερινό αυτόν κίνδυνο - που βεβαίως επέλεξα - οι καταδύσεις δεν με φοβίζουν.

Σκέψου να έτρεχες και σε πίστα. 'Οπως και να έχει οι πιθανότητες να την πάθεις με μηχανή είναι απείρως περισσότερες από νόσο στα καλά καθούμενα. Είναι σα να λες κάνω μια πολύ καλή ζωή και θα πάθω καρδιακό επεισόδιο. Δεν είναι αδύνατο αλλά πολύ απίθανο.
Και στην τελική όποιος φοβάται κάθεται σπίτι και κοιμάται.

[akef]

Αρχικό μήνυμα απο GKAM

Σε διάφορες παρουσιάσεις, συζητήσεις και κείμενα συναντάμε περιστατικά νόσου που προέκυψαν σε καταδύσεις «εντός των πινάκων». Η κλασσική απάντηση είναι οτι δεν υπάρχει καμία εγγύηση και πως (προφανώς) το ρίσκο αυξάνει όσο βαθύτερα καταδύεται κανείς ή όσο μεγαλώνει η διάρκεια της αποσυμπίεσης. Ο μοναδικός τρόπος να είμαστε απόλυτα ασφαλείς είναι απλά να μη καταδυόμαστε.

Που και πού όμως εμφανίζονται περιστατικά που μας βάζουν πραγματικά σε σκέψεις όπως η περίπτωση του Philip Greenspun και του John W. Burge, Jr. (WANNA KNOW WHAT IT’S LIKE TO BE REALLY BENT?) ... Ιδίως η περίπτωση του John με εμφάνιση νόσου μετά από κατάδυση σε μέγιστο βάθος 12m...

Μια άλλη ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο είναι αυτή του David Pelly ο οποίος συνειδητοποίησε το χτύπημα της νόσου ενώ ολοκλήρωνε την αποσυμπίεση παρόλο που ήταν «εντός πινάκων» σε μια βαθιά βουτιά.

Οι πίνακες αποσυμπίεσεις όπως και οι ώρες μηδέν όπως ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα είναι προϊόν στατιστικής μελέτης. Αυτό νομίζω τα λέει όλα!!!

Η πιθανότητα της νόσου είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά, ιδίως στις βαθιές τεχνικές καταδύσεις. Προσωπικά, γνωρίζω περί τα 15 άτομα στην Ελλάδα που καταδύονται συστηματικά σε μεγάλα βάθη (>70m) για συγκεκριμένο σκοπό και παραμένουν σε αυτά για ΒΤ από 10-25 λεπτά αναλόγως βάθους. Μέχρι στιγμής, οι 4 (!) από αυτούς έχουν σε κάποια φάση της καριέρας τους εμφανίσει νόσο (DCI Type II κυρίως) και έχουν νοσηλευτεί σε θάλαμο ευτυχώς με πλήρη ίαση. Κανένα από τα προφίλ που ακλούθησαν δεν ήταν «εκτός ορίων» και σε όλες τις περιπτώσεις μόνο ο ένας εκ των δύο εμφάνισε νόσο.

Όπως έχει παρατηρήσει δεν έχει σημασία αν κάνεις μια recreational ή μια technical βουτιά. Όσον αφορά το θέμα πινάκων το ρίσκο είναι περίπου το ίδιο. Οπότε η πιθανότητα της νόσου δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί μόνο στις τεχνικές καταδύσεις αλλά και στις ερασιτεχνικές σου.

Θα με ενδιέφερε να μοιραστείτε εμπειρίες και το δικό σας (περισσότερο φιλοσοφικό) σκεπτικό για το πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της νόσου «εντός των πινάκων» (αν φυσικά σας απασχολεί)

/GKAM

Εγώ γενικά εμπειρίες τέτοιου είδους δεν έχω και εύχομαι ποτέ να μην αποκτήσω.
Λογική μου όμως είναι οτι η Κατάδυση (rec or tec) είναι ένα extreme sport και σαν κάθε extreme sport έχει αυξημένο δείκτη επικυνδινότητας είτε εντός/είτε εκτός ορίων. Άλλωστε όπως είπα το μέγεθος είναι στατιστικό οπότε το τι είναι εντός και τι εκτός ορίων πάλι σχετικό είναι, αφού έχουμε δεί αρκετές φορές τους πίνακες να αλλάζουν και ίσως στο μέλλον να ξανα-αλλάξουν!!!. Απο εκεί και πέρα δέχομαι αυτό το επιπλέον ρίσκο και συνεχίζω να βουτάω.
Βέβαια εγώ μιλάω εκ του ασφαλούς. Δεν ξέρω αν αύριο/μεθαύριο που θα κάνω οικογένεια ίσως επανεκτιμίσω την όλη κατάσταση και αποφασίσω οτι δεν αξίζει το ρίσκο.
Ίσως τότε να μην οδηγώ, να μην μπαίνω σε αεροπλάνα κλπ κλπ

[GKAM]

Αρχικό μήνυμα απο akef

Οι πίνακες αποσυμπίεσεις όπως και οι ώρες μηδέν όπως ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα είναι προϊόν στατιστικής μελέτης. Αυτό νομίζω τα λέει όλα!!!

Δε νομίζω πως η ιστορία «τα λέει όλα» έτσι απλα, ιδίως αν δείς μελέτες με τις πιθανότητες. Από όσα έχω διαβάσει, οι πιθανότητες εμφάνισης νόσου σε καταδύσεις αναψυχής χωρίς αποσυμπίεση, και κάτω από ιδανικές συνθήκες είναι γύρω στο 0,03% αλλά μπορεί να ανέβουν στο 0,3% σε κάποιες περιπτώσεις. Οι δύτες του USN, καταδύονται με πλάνα που φέρουν <2% πιθανότητα εμφάνισης ήπιας μορφής νόσου και <0,1% βαριάς μορφής.

Άρχισε τώρα να πολλαπλασιάζεις τις καταδύσεις σου με τις πιθανότητες και δες πόσο άνετος είσαι καθώς μετακινείται η υποδιαστολή...

Αρχικό μήνυμα απο akef

Όπως έχει παρατηρήσει δεν έχει σημασία αν κάνεις μια recreational ή μια technical βουτιά. Όσον αφορά το θέμα πινάκων το ρίσκο είναι περίπου το ίδιο.

Εδώ πάλι θα διαφωνήσω μερικώς. Το ότι δεν έχει σημασία αν κάνεις recreational ή μια technical βουτιά, το δέχομαι μόνο ως προς το ότι και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει το ρίσκο εμφάνισης νόσου. Αυτό όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο και αυξάνει σχεδόν εκθετικά με το βάθος, την διάρκεια της κατάδυσης ή/και αποσυμπίεσης.

Δεν είμαι τρομολάγνος ούτε προσπαθώ να σοκάρω κανέναν. Απλά με ενδιαφέρει να διαβάσω το σκεπτικό ή εμπειρίες τρίτων. Η πιθανότητα νόσου είναι πραγματικότητα, ιδίως στις τεχνικές καταδύσεις και είναι κάτι που επιβάλλεται να έχουμε ξεκάθαρο μέσα μας από τη στιγμή που αποφασίζουμε να ασχοληθούμε συνειδητά με αυτές.

/GKAM

[Andreas Triantopoulos]

my two cents...

Έχοντας 4τραψήφιο ασφαλή αριθμό καταδύσεων και (θέλω να πιστεύω) πλήρη συναίσθηση των κινδύνων κάνω τρία πράγματα:

1. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω – ψυχολογικά – το θέμα denial. Πριν καταδυθώ κάνω πάντα μία λίστα των σημείων του σώματος μου που πονάω ή κάτι δεν είναι 100%, ώστε όταν βγώ και κάτι πονάει να μην τρελαθώ. Κάνω επίσης πάντα το visualizationτης αντιμετώπισης καταδυτικού ατυχήματος, δικό μου ή άλλου.
2. Προετοιμάζομαι (ειδικά για τις βαθιές και decoβουτιές) με καλό ύπνο, ενυδάτωση και ξεκούραση.
3. Σχεδιάζω τις βαθιές και decoκαταδύσεις προσθέτοντας (πολύ) χρόνο και οξυγόνο στο πλάνο. Για παράδειγμα σε μία κατάδυση 25’@45μ η αποσυμπίεση θα γίνει με ΕΑΝ50 αλλά σε χρόνους αέρα.

[fin]

Αρχικό μήνυμα απο GKAM

Θα με ενδιέφερε να μοιραστείτε εμπειρίες και το δικό σας (περισσότερο φιλοσοφικό) σκεπτικό για το πώς αντιμετωπίζετε το θέμα της νόσου «εντός των πινάκων» (αν φυσικά σας απασχολεί)

/GKAM

Λιγο ξεφυγαμε νομιζω.
Δυστυχως οι περισοτεροι (καπως και γω) απωθουν στο ασυνειδητο την πιθανοτητα της νοσου εντος πινακων. Η πιθανοτητα εχει δικαια υποβιβαστει απο την ψυχαγωγικη εκπαιδευση για να μην επηρεαζει τους αρχαριους με τον απειροελαχιστο συντελεστη της, ομως δεν θα επρεπε να ειναι ταμπου.
Ενταξει! Εγω εγω τα παω καλα με το φιλοσοφικο σκεπτικο οποτε εχω να πω. Πρεπει να πω οτι ανηκω στους ατυχους που ακομα δεν ειχαν συμπτωμα στη ζωη τους. Λεω ατυχους γιατι αυτο με κατατασει στη μεγαλη μαζα των συνειδησεων "καλα σε μενα θα γινει αυτο;".
Οι γνωστοι μου που το εχουν περασει ειναι πιο ψυχικα ετοιμοι να το δεχτουν να το αντιμετωπισουν και να το αναγνωρισουν.
Καποιες φορες που παρασυρθηκα και παραβιασα για λογους ασφαλειας αλλων (σε ξεναγηση) στοιχειωδεις κανονες ομολογω πως για 24 ωρες.
Γνωριζω οτι ο λογος που δε μου συνεβη δεν συνισταται καθαρα στην ευλαβικη τηρηση των πινακων (ποιων απο ολους αλλωστε) γιατι στην αρχη ειδικα της καριερας μου προτιμουσα κατι ινδιανικα επιθετικους us navy.
Βλεπεται σα παιδι και γω ηθελα να με "βολευουν".
Τωρα πλεον ενα τετοιο συμπτωμα (ελαφρας μορφης) δε θα με απογοητευε τοσο για τις συνεπειες, οσο για το τερματισμο αυτης της καλης αντιδρασης του σωματος μου στις μεταβολες πιεσης.
Ομως ας μην επηρεαζομαστε ψυχικα απο την βαρυτητα μιας εντος πινακων νοσου, που με σωστο προγραμματισμο θα θεραπευτει ευκολα ακομα και στην Ελλαδα. Παρατηρω οτι εχουμε μεγαλυτερες ελλειψεις σε θεματα τηρησης διαδικασιων σε ακομα και τις ,πιο "ψυχαγωγικης" μορφης, καταδυσεις. Σε αυτες ειναι που υπαρχουν πιθανοτητες λογω χαλαροτητας να συμπεσουν παραγοντες για δυσαρεστη κατασταση (αλλη κουβεντα αυτη).
Να ειμαστε παντα βεβαιοι, οτι φτανουμε την ομαδικοτητα και υπευθυνοτητα μας στο επιπεδο που βρισκεται η τεχνικη μας καταρτιση (την οποια ξετιναζουμε κυριως για προσωπικη ασφαλεια).
Το ρισκο απο "κολημενα γραναζια" μιας ομαδας ειναι σαφως μεγαλυτερο απο την ψιλοχαοτικη ᾱντιδραση του σωματος μας (ποσο να την ελεγξεις αλλωστε).

[fin]

Αρχικό μήνυμα απο GKAM

Η πιθανότητα νόσου είναι πραγματικότητα, ιδίως στις τεχνικές καταδύσεις και είναι κάτι που επιβάλλεται να έχουμε ξεκάθαρο μέσα μας από τη στιγμή που αποφασίζουμε να ασχοληθούμε συνειδητά με αυτές.
/GKAM

Αυτο θα ηταν το copy paste μου αν ειχες ενταξει το thread στην ενοτητα τεχνικης καταδυσης. Ευτυχως η τεχνικη καταδυση ετσι οπως υλοποιειται στη πραξη (σαν new style) δεν εχει μεγαλη σχεση με ακραια περιβαλοντα αλλα με χρηση προιοντων ακραιου κοστους. Κατα συνεπεια ναι μεν χρειαζεται η συνειδηση του ρισκου αλλα ο πραγματικος κινδυνος ειναι χαμηλοτερος του αναμενομενου.