01.05.2008 - Τετραήμερη εκδρομή στην λίμνη Κρεμαστών

[DHMHTRHS]

Τι έγινε με εκείνες τις φωτογραφείες βρε......
Πόση επεξεργασία θα πέσεις ακόμα? ??????

Ας είναι θολές, κακοεστιασμένες ή με κόκκινα μάτια .... είναι και πιό φυσικές!!!!!
ή................................. ..... μπα.

[Physalia]

Ξεκινάω μικρή αφήγηση των περιπετειών μας στα Κρεμαστά, με την ελπίδα να το γυρίσουμε σε σκυταλοδρομία....
Αναμένοντας τη συμβολή όλων σας....
Ίτε Δύται!!

Μέρα πρώτη.

Η παρέα άρχισε να καταφτάνει στο πανέμορφο και λουλουδόπνιχτο "Κονάκι" του κυρ-Κώστα και της κυρίας Ουρανίας ήδη από την Τετάρτη το βράδυ. Μέχρι την Πέμπτη το μεσημεράκι είχαμε πλέον μαζευτεί όλοι.

Η πρώτη "επίσημη συγκέντρωση" έγινε πάνω στην γέφυρα της λίμνης, όπου μας συνάντησε ο παπα-Βαγγέλης.



Εκεί μας έφερε τα πρώτα στοιχεία, παλιές φωτογραφίες από το χωριό που τώρα βρισκόταν βυθισμένο στα ήρεμα νερά της λίμνης.
Ειλικρινά, δεν μου είναι πάντα εύκολο να συμπαθήσω ανθρώπους του κλήρου (συνήθως αβίαστα μου συμβαίνει το αντίθετο ), όμως ο παπά-Βαγγέλης είχε κάτι πολύ συγκινητικό στην αυθεντικότητα, την απλότητα αλλά και την ορμητικότητα του χαρακτήρα του.



Ο τρόπος που μας περιέγραφε τον πόνο των ανθρώπων για την πατρίδα που είδαν να πνίγεται, τα σπίτια και τις αναμνήσεις που άφησαν πίσω αλλά κυρίως τον περίφημο βυζαντινό ναό της Παναγίας, την τότε Επισκοπή, ομολογώ ότι με άγγιξε πάρα πολύ. Ο Παπά-Βαγγέλης πίστευε ότι μας έστειλε ο Θεός για να βρούμε ξανά την όμορφη αυτή εκκλησία και να ανακινήσουμε 45 χρόνια μετά την περηφάνεια των ανθρώπων του τόπου αυτού για την παράδοση και την ιστορία του....

Μπορεί από την ιντερνετική απόσταση όλα αυτά να σας ακούγονται μελοκατάσταση.... Δεν σας αδικώ καθόλου.
Είμαι όμως σίγουρη ότι αν ήσασταν εκεί, η νοσταλγία και η ελπίδα που εξέπεμπε ολόκληρος, θα σας έπαιρνε κι εσάς παραμάζωμα... όπως πήρε όλους εμάς καλή ώρα!!

Από τις φωτογραφίες και τα σχέδια που είχε συλλέξει ο παπα-Βαγγέλης, κάναμε μια πρώτη εκτίμηση για το που περίπου βρίσκεται η βυθισμένη πλέον εκκλησία.
Δυστυχώς, την μέρα εκείνη δεν μπορούσαμε να έχουμε τη συνδρομή κάποιου βαρκάρη οπότε η μόνη μας ελπίδα θα ήταν να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τη λίμνη από κάποια βατή όχθη.

Πράγμα που αποδείχτηκε παν-φρούδα ελπίδα, αλλά έδωσε μεγάλη χαρά στους τζιπάτους της παρέας που ...άλλο που δεν ήθελαν....
Μέχρι και φτυάρια επιστρατεύθηκαν εκεί που ο δρόμος είχε υποχωρήσει από τα ορμητικά ρέματα της εποχής.....
Η αναζήτηση πρόσβασης είχε πολλή πλάκα και περιπέτεια.
Σε ένα από τα (ελε)χαντάκια όπου αναγκαστικά ακινητοποιηθήκαμε προσπαθώντας να "ισιώσουμε" το δρόμο ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμασταν αν έχει νόημα να προχωρήσουμε παρακάτω, συνέβη τελείως τυχαία να συναντηθούμε μούρη με μούρη με τον Yan και τη Ζίνα που εμφανίστηκαν από την τελείως ανάποδη διαδρομή. Οπότε η απορία λύθηκε επιτόπου!
Αυτό θα πει timing...

Δυστυχώς πρόσβαση για αυτοκίνητα (έστω και 4Χ4) στην περιοχή που μας είχε υποδείξει ο παπα-Βαγγέλης, δεν υπήρχε.
Αλλά οι πεισματάρηδες δεν το έβαλαν κάτω.
Κατηφορίσαμε μια σχετικά ομαλή πλαγιά μέσα από θάμνους και πουρνάρια, όπου ο Γιάννης (grandbleu) και ο Φοίβος το έριξαν στο snorkeling....

Οι πρώτες αναφορές ήταν πολύ απογοητευτικές....
Παρόλο που η θερμοκρασία επιφανείας μετρήθηκε στους 18 βαθμούς, η ορατότητα αποδείχτηκε μια σκέτη απελπισία.... Το βυθόμετρο χειρός έδειχνε βάθη των 30-40 μέτρων εκεί που οι εκτιμήσεις του παπά-Βαγγέλη μας είχαν προετοιμάσει για μικρότερα....

Τελικά, η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε κι όλοι μαζί, συντετριμμένοι , ανηφορίσαμε στη Δυτική Φραγκίστα όπου πνίξαμε τον πόνο της ήττας μας στα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια μιας πολύ αυθεντικής ταβέρνας με το υπερ-ειλικρινές (ή και προφητικό αν θέλετε) μότο "Θα φας, θα φας και θα ξαναφάς"



Αν θέλει κάποιος να εμπλουτίσει/διορθώσει την αφήγηση της πρώτης ημέρας με περισσότερες λεπτομέρειες/πληροφορίες και κυρίως φωτογραφίες....
Be my loveliest guest!!


(βρε kristalia, ακόμα δε γυρίσαμε καλά καλά, σταμάτα να ζητάς την επόμενη εκδρομή!! Κύριοι Συντονιστές με παρενοχλεί με πμ και μου λέει ότι έρχεται Αγίου Πνεύματος!!!)

[Μπλε]

Να και μερικές φωτογραφίες που ταιριάζουν στην αφήγηση της 1ης ημέρας...

Μια γενική άποψη της γέφυρας της Επισκοπής




Η συνάντηση με τον παπά-Βαγγέλη








Το τελείωμα της ημέρας μέσα στα έλατα

[Χρηστος Ευθυμιου]

Το Εκκλησάκι όπως είχε χτιστεί πριν 1200 χρόνια.

Tο βράδυ στον ξενώνα.

Μετά το φαγητό πήραμε τον δρόμο για τον ξενώνα όπου λίγο αργότερα μας επισκέφτηκε ο παπά - Βαγγέλης ο οποίος. Μαζί του είχε και μια παλιά φωτογραφία που τραβήχτηκε την ώρα που το εκκλησάκι βρισκόταν ήδη το μισό κάτω από το νερό.



Το εκκλησάκι χάνεται σιγά -σιγά μέσα στα ορμητικά νερά των ποταμών.

Το ποίημα

Και ένα απόσπασμα ενός ποιήματος που διάβασα στην Εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ”, γραμμένο από τον Νίκο Στρατόπουλο.

Ο ΠΟΘΟΣ

Ήθελα να βγω ένα πρωί, στου Κωνσταντή την ράχη
και τα γαλάζια να κοιτώ, της λίμνης τα νερά
και να γυρίζει ο λογισμός, στα σκοτεινά της βάθη
κει στα σοκάκια στις αυλές, που παίζαμε παιδιά……

Ο ξεριζωμός

Ο παπά - Βαγγέλης γεννήθηκε την χρονιά που κατασκευάστηκε το φράγμα. Μας διηγήθηκε συγκινημένος πως μόλις άρχισε να πλημμυρίζει το σπίτι τους τον πείρε η μητέρα του νεογέννητο παιδί στην αγκαλιά της και το εγκατέλειψαν για να σωθούν......

Η περιγραφή του παπά - Βαγγέλη μας συγκλόνισε, μας έδωσε όμως δύναμη και ελπίδα. Μας διαβεβαίωσε πως θα επικοινωνήσει με τον ψαρά και ότι ο ψαράς ήταν ο ποιο κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να μας βοηθήσει περισσότερο.

Αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για το επόμενο πρωί. Μας υποσχέθηκε ότι το αργότερο μέχρι στις 11:00 θα μας έπαιρνε τηλέφωνο για να μας πει ακριβώς την ώρα που θα γινόταν η συνάντηση. Πέρασαν μεσάνυχτα και αφού συνεννοηθήκαμε για το πλάνο της επόμενης ημέρας, ορίσαμε την ώρα συνάντησης για το πρωινό και ένας ένας πήγαινε για ύπνο.

Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό, μη μπορώντας να περιμένουμε άλλο το τηλεφώνημα του παπά - Βαγγέλη, φορτώσαμε τους εξοπλισμούς μας και κατεβήκαμε μερικά άτομα της ομάδας στην γέφυρα και με την παλιά φωτογραφία στο χέρι προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε σταθερά σημεία να βγάλουμε συντεταγμένες, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι η φωτογραφία είχε τραβηχτεί πριν 43 χρόνια και με διαφορετική στάθμη νερού από ότι σήμερα.

Τυχαία συνάντηση με τον κύριο Κώστα τον ψαρά.

.....

[geogeo]

Αρχικό μήνυμα απο Χρηστος Ευθυμιου

... κατεβήκαμε μερικά άτομα της ομάδας στην γέφυρα και με την παλιά φωτογραφία στο χέρι προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε σταθερά σημεία να βγάλουμε συντεταγμένες, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι η φωτογραφία είχε τραβηχτεί πριν 43 χρόνια και με διαφορετική στάθμη νερού από ότι σήμερα.
....
.....

... και η σχετική φωτογραφία

[Physalia]

Ακόμα μία φωτογραφία από το αρχείο του παπά-Βαγγέλη και της εφημερίδας "Παλμός Ευρυτανικός"

[geogeo]

Στη συνέχεια μετά από συνεννόηση του Κώστα (αν θυμάμαι καλά), ο (άλλος) Κώστας ο ψαράς μας περίμενε κάτω από την γέφυρα για να μας πάει για μια πρώτη εξερεύνηση – αναζήτηση της εκκλησίας.


Το σχέδιο έλεγε ότι θα γινόταν κατ’ αρχήν εξερεύνηση της περιοχής με το βυθόμετρο του ψαρά (και την μπαταρία απ' το αυτοκίνητο του Χρήστου) και με το βυθόμετρο χειρός του Γιάννη, στην περιοχή που φανταζόμασταν με βάση την την φωτογραφία απ’ την εποχή που είχε αρχίσει να πλημμυρίζει η περιοχή, ότι πρέπει να βρίσκεται η εκκλησία.

Μετά και εφόσον είχαμε κάποια ένδειξη, θα καταδυόμασταν σε δύο ομάδες, η μία ήταν ο Χρήστος, ο Κώστας και εγώ, που θα προσπαθούσαμε να επιβεβαιώσουμε ότι «πετύχαμε» την εκκλησία και να δέσουμε επάνω της κάποιο σκοινί. Η δεύτερη ομάδα (Ιορδάνης, Μιχάλης και Ζίνα) θα βούταγε μετά από το σκοινί αυτό για να δει την εκκλησία και πιθανόν να βγάλει κάποιες πρώτες φωτογραφίες.

Ο Γιάννης στην εξερεύνηση που έκανε με τον Φοίβο την προηγούμενη ημέρα είχε δει βάθη γύρω στα 30 – 32 μ. στην περιοχή εκείνη, οπότε αναζητούσαμε κάτι που να ανασηκώνεται απότομα από τον βυθό τουλάχιστον 10 μ.



- Προετοιμασία του εξοπλισμού



- Οι τελευταίες συνεννοήσεις και φόρτωμα της βάρκας



- Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν ... (που σαν τους τελευταίους γελάνε πάντα καλύτερα )




- E la nave va ...
Η ομάδα από αριστερά: Χρήστος Ευθυμίου, Μιχάλης Παπαδογιαννάκης, εγώ (και πιό .. φαρδύς ) , Κώστας Μυλωνάκης, Ιορδάνης Οργαντζόγλου, Ζίνα Μακροπούλου και τέλος ο super Κώστας (που χωρίς το κέφι του και την βοήθεια του, ακόμα θα κολυμπάγαμε)

Φτάνοντας στην περιοχή και μετά από πολύ ψάξιμο, δεν είχαμε κάποιο αποτέλεσμα, έτσι μπήκαν στη μάχη οι χρυσές εφεδρείες. Ο Κώστας (ο ψαράς) με το ένα χέρι στη λαγουδέρα και το άλλο στο κινητό, μιλούσε με τον πατέρα του, ο οποίος παρακολουθούσε την βάρκα από το σπίτι του (κάτι σαν τον Ξέρξη δηλαδή, μόνο το βουνό αλλάζει …) και με δεδομένο ότι ήξερε που ήταν η εκκλησία πριν βυθιστεί, μας οδήγησε με αρκετά μεγάλη ακρίβεια στην περιοχή που έπρεπε να ψάχνουμε και η οποία ήταν αρκετά πιο ανοιχτά από εκεί που ψάχναμε εμείς. Εκεί που ψάχναμε στην αρχή ήταν παλαιότερα χωράφια, η εκκλησία ήταν χτισμένη «πάνω» στην κοίτη του ποταμού.
Τελικά μετά από λίγο ακόμα ψάξιμο βρήκαμε ένα σημείο που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις (από βάθη 42-45 μέτρων ανέβαινε στα 31 – 32 μέτρα) που είχαμε βάλει, ώστε να δοκιμάσουμε τη βουτιά.
Το παιχνίδι εκείνη την ημέρα παίχτηκε (κατ’ αρχήν) στην μ*&#$%νη σημαδούρα μου, που όταν πήγαμε να την ποντίσουμε αποφάσισε ότι δεν ήθελε να δουλέψει και έχανε τον αέρα αμέσως από την βαλβίδα … Έτσι μέχρι να βρούμε ένα μπουκάλι να δέσουμε ο καιρός μας ξέσυρε λίγο μακρύτερα …

Ξέροντας ότι δεν θα πέσουμε πάνω στον «στόχο» ετοιμαστήκαμε για την βουτιά όπως είχαμε προγραμματίσει. Θα κατεβαίναμε από το σχοινί ένας – ένας σε κοντινή απόσταση ώστε να βλεπόμαστε (με δεδομένη την αναφορά του Γιάννη και του Φοίβου από την προηγούμενη ημέρα για ορατότητα μικρότερη των δύο μέτρων).

Βουτώντας κάναμε και εμείς την πατάτα μας (μετά την σημαδούρα) και ξεχάσαμε στην βάρκα το βυθόμετρο χειρός του Γιάννη, που με οριζόντια σάρωση θα μας έδειχνε την κατεύθυνση του «εμποδίου» μπροστά μας για να κατευθυνόμασταν….



- Είμαστε στο νερό ο Χρήστος, ο Κώστας κι εγώ. (Η φωτογραφία τραβηγμένη από την στεριά με τηλεφακό 450mm και μεγεθυνμένη στην επεξεργασία πολλές φορές, οπότε ... μην περιμένετε πολλά πράγματα)

Ξεκινώντας για την πρώτη βουτιά της ζωής μου σε ορεινό περιβάλλον, αρχικά εντυπωσιάστηκα από την ορατότητα (την έλλειψή της δηλαδή) και μετά από την θερμοκρασία η οποία ήταν πολύ υψηλότερη απ’ αυτήν που περίμενα (περίπου 17 βαθμοί στην επιφάνεια). Τα πράγματα άλλαξαν πολύ μετά από τα 20 πρώτα μέτρα όπου ξαφνικά «έσβησαν τα φώτα» και βρεθήκαμε σε μαύρο σκοτάδι. Οι φακοί μας, παρόλη την δύναμή τους, μετά από 1 - 1,5 μέτρο, ήταν σαν να έφεγγαν πάνω σε τοίχο, ενώ και η θερμοκρασία έκανε βουτιά στο ίδιο σημείο στους 10 βαθμούς.
Τελικά φτάνοντας στα 35 μέτρα, αποφασίσαμε ότι δεν είχε κανένα νόημα να συνεχίσουμε (ο Χρήστος έκανε μια επιπλέον προσπάθεια μέχρι τα 37 – 38 μήπως άλλαζε κάτι βαθύτερα) και αρχίσαμε την ανάδυσή …

Έγιναν κι άλλα πράγματα εκείνη την ημέρα, όπως τα πατροπαράδοτο ξέσκισμα στο φαγητό στην ταβέρνα … ποιου άλλου του Κώστα, που τώρα, μετά από ψαράς και στην συνέχεια βαρκάρης, ήταν εστιάτορας
αλλά και απογευματινές βουτιές από τα άλλα παιδιά (Μαρία, Γιάννης και Φοίβος) … οπότε συνεχίζεται ….

[Physalia]

Αρχικό μήνυμα απο geogeo

Ο Κώστας (ο ψαράς) με το ένα χέρι στη λαγουδέρα και το άλλο στο κινητό, μιλούσε με τον πατέρα του, ο οποίος παρακολουθούσε την βάρκα από το σπίτι του (κάτι σαν τον Ξέρξη δηλαδή, μόνο το βουνό αλλάζει …) και με δεδομένο ότι ήξερε που ήταν η εκκλησία πριν βυθιστεί, μας οδήγησε με αρκετά μεγάλη ακρίβεια στην περιοχή που έπρεπε να ψάχνουμε...

Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται αυτό αλλά εγώ δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να το πιστέψω... Μου φαινόταν αδιανόητο ότι η ναυτική πείρα του κυρ-Κώστα μπορούσε να παντρευτεί τηλεφωνικά με τις αναμνήσεις του πατέρα του κι όλο αυτό σε συνδυασμό να οδηγήσει σε ένα στίγμα ακριβείας....

Ο παπά-Βαγγέλης είχε αρχικά εκτιμήσει το βάθος του προαυλίου στα 30 περίπου μέτρα, πράγμα που θα σήκωνε τον τρούλο και τον σταυρό σε βάθος λιγότερο από 20 μέτρα. Αυτό το σενάριο θα ήταν ιδανικό. Οι νέες αναφορές όμως μετά την πρώτη εξερεύνηση της ομάδας, έδιναν βυθό στα 40 και το σήκωμα του τρούλου στα 30 μέτρα....

Δυστυχώς σε μια τεχνητή λίμνη όπως αυτή των Κρεμαστών -η οποία δυστυχώς δεν είναι για τη ΔΕΗ παρά μια δεξαμενή νερού- η στάθμη αλλάζει συνεχώς. Πριν αρκετά χρόνια είχε πέσει τόσο χαμηλά που ο σταυρός είχε ξεμυτίσει στην επιφάνεια. Φέτος όμως τα νερά ήταν περισσότερα και παρά την πρόσφατη χρήση του φράγματος για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών που είχε προκαλέσει η απεργία των υπαλλήλων της ΔΕΗ, το βάθος εξακολουθούσε να είναι πολύ ζόρικο για τα δεδομένα μιας βουτιάς σε ορεινή λίμνη.... Όσοι όμως δεν βουτήξαμε εκείνη τη μέρα, διατηρούσαμε ακόμα την επιθυμία να κάνουμε μια προσπάθεια, παρόλο που οι περιγραφές της πρώτης ομάδας μας είχαν (δε λέω) ανησυχήσει αρκετά.... Έλα όμως που και ο παπά-Βαγγέλης δεν είχε πάψει να ελπίζει... Πίστευε σε μια δεύτερη προσπάθεια.

Σκεφτήκαμε ότι αν το σημάδι του κυρ-Κώστα απείχε καμιά 50ρια μέτρα (μια ελάχιστη απόσταση για "στο περίπου" εντοπισμούς αλλά τεράστια για δύτες υπό τέτοιες συνθήκες), θα ήταν σαν να ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα (και μάλιστα μια κρύα νύχτα του χειμώνα). Αν όμως δεν ήταν πολύ μακριά, με την κατάλληλη προετοιμασία θα μπορούσαμε να το κάνουμε.
Με πολλή δυσπιστία ομολογουμένως ρώτησα τον κυρ-Κώστα πόσο κοντά πίστευε ότι είχε δέσει το μπαλόνι.

- Παιδιά, είναι πολύ κοντά... Λίγο παραπέρα, το πολύ σε 5-10 μέτρα απόσταση....

Αφού το σκεφτήκαμε αρκετά σοβαρά, αποφασίσαμε με τον Γιάννη ότι ήταν κρίμα να πάει χαμένη τόσο η πρωινή προσπάθεια εντοπισμού όσο και όλη αυτή η ελπίδα που ο κυρ-Κώστας και ο παπά-Βαγγέλης είχαν κρεμάσει πάνω μας.....
Ξανακούσαμε προσεκτικά τις περιγραφές των τριών μπροστάρηδων (Χρήστος, Γιώργος και Κώστας Μυλ.) και νομίζω ότι το εμπεδώσαμε αρκετά ότι τα πράγματα δε θα ήταν πολύ απλά.

Το πλάνο βγήκε τσάκα-τσάκα αλλά στην πραγματικότητα δε νιώθαμε ακόμα έτοιμοι. Χρειάστηκαν πάνω από 2 ώρες συζήτησης ώστε να σκεφτούμε όλες τις πιθανότητες, με όλα τα μερφικά σενάρια αλλά και να απορρίψουμε μεγάλες προσδοκίες τύπου διείσδυση και φωτογράφηση (τρελό ανέκδοτο όπως αποδείχθηκε ). Πέρα από τις συζητήσεις όμως, ούτε ο Γιάννης ούτε κι εγώ είχαμε βουτήξει ξανά σε λίμνη και χρειαζόμασταν -αν μη τι άλλο- μία πρώτη εντύπωση. Εκτός αυτού, όλες μας οι συνεννοήσεις έπρεπε να γίνουν με μίτο, οπότε νιώσαμε την ανάγκη μιας μικρής "προπόνησης".

Ο Φοίβος είχε ήδη πάρει τα κουβαδάκια του και το Μούργο (μέγας καταδυτικός σκύλος, πιο πιστός και από το civic ) με σκοπό να βουτήξει σε μια ρηχή προσβάσιμη όχθη.
Τον βρήκαμε σε μια ωραία προβλήτα να ετοιμάζεται και πέσαμε κι εμείς εκεί κοντά του (κι ωστόσο τόσο μακριά αφού μετά τα 2 μέτρα ακολουθούσε το χάος).

Το τοπίο της λίμνης ήταν τελείως απόκοσμο....
Αυτή η συνεχής αυξομείωση της στάθμης δεν έχει επιτρέψει σε κανένα γνωστό οργανισμό να επιβιώσει για πολύ. Ο βυθός ήταν γεμάτος πνιγμένα χερσαία φυτά ενώ ένα στρώμα κυανοβακτηρίων κάλυπτε τα πάντα δίνοντας μια όψη αραχνιασμένη και πολύ spooooookyyyyyyyy

Κι ενώ ο Γιάννης κι εγώ προπονούμασταν στο να ....χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε, ο Φοίβος έκανε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον...
Έβγαζε φωτογραφίες!

(Φοίβε, αυτό ήταν πάσα αν δεν το κατάλαβες )

[Χρηστος Ευθυμιου]

Αφού ολοκληρώσαμε την κατάδυση η απογοήτευση επανήλθε πάλι στα πρόσωπα μας, είμαστε σίγουροι όμως αυτή την φορά ότι, το Εκκλησάκι ήταν πολύ κοντά μας και λόγω της κακής ορατότητας που επικρατούσε δεν καταφέραμε να το εντοπίσουμε.
Το Βράδυ μετά το φαγητό μια από τα ίδια, συζητήσεις και πλάνα για την επόμενη μέρα.



Η απογοήτευση στα πρόσωπα μας.



Δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και βγάζουμε πλάνο για την επόμενη μέρα.

Αποφασίσαμε να πάμε και για μια βουτιά στην Λίμνη Καστρακίου 65km από την Αν. Φραγγίστα, μια πανέμορφη διαδρομή με το τοπίο να εναλλάσσεται συνεχώς, έλατα, βουνά και θέα από ψιλά προς της Λίμνη Κρεμαστών. Ο Γιάννης και η Μαρία αποφάσισαν να δοκιμάσουν ξανά στο σημείο που είχαμε βουτήξει εμείς, την επόμενη μέρα (Σάββατο) με την ελπίδα να το εντοπίσουν.

Μετά από αρκετή ώρα Φτάσαμε στο χωριό Μπαμπαλιό ακριβώς πάνω από την λίμνη Καστρακίου με πολύ καλή πρόσβαση στο νερό από την "παραλία" του χωρού. Όπως πάντα ρωτήσαμε τον πρώτο άνθρωπο που συναντήσαμε για να περούμε τις πρώτες πληροφορίες.

Η Έκπληξη.
Ο άνθρωπός που ρωτήσαμε αμέσως μας είπε ότι στην αριστερή πλευρά της λίμνης βρίσκεται ένα εκκλησάκι το οποίο έχει καταρρεύσει αλλά υπάρχουν ακόμα οι τείχοι περιμετρικά. Μας άρεσε το τοπίο και αποφασίσαμε να βουτήξουμε εκεί και να το βρούμε. Οι πληροφορίες του γέροντα ήταν ακριβώς και δεν κουραστήκαμε να το βρούμε. Η βουτιά (40 λέπτα) ήταν στο βαθύτερο σημείο -9m και το εκκλησάκι περίπου στα -5m.
Η ορατότητα δεν ήταν και τόσο καλή αλλά καλύτερη από την λίμνη των κρεμαστών.



Λίμνη Καστακίου, ένας μικρός παράδεισος που ακούγονταν μόνο τα βατράχια και τα κελαδήματα των πουλιών.


Άνετη πρόσβαση στο νερό από την "παραλία" του χωριού Μπαμπαλιό..


Ότι απέμεινε από το Εκκλησάκι.


Ότι απέμεινε από το Εκκλησάκι.


Ότι απέμεινε από το Εκκλησάκι.


Ότι απέμεινε από το Εκκλησάκι.


Μύδια γλυκού νερού.


Υποβρύχια βλάστηση.


Ο ήλιος από –4m.


Υποβρύχια βλάστηση.


Υποβρύχια βλάστηση.

[Zin]

Καπου εδώ χωράνε να μπουν και μερικές δικες μου φωτογραφίες απο τη λίμνη στο Καστράκι


Η Ingeborg είχε αναλάβει τον φωτισμό.


Ο Χρήστος εν ώρα δράσης..






αυτα τα κλαδιά εμφανίζονταν απο το πουθενα!


δεν ειναι και πολύ ευκολή η συννενόηση εντός της λίμνης...


στην επιφάνεια φαίνονται όλα πιο όμορφα.. (κατι που δε συμβαίνει συνήθως με τις καταδύσεις στη θάλασσα )

Η κατάδυση σε λίμνη ειναι μια μονάδική εμπειρία!! Την προτίνω ανεπιφύλακτα σε οποιον δεν έχει δοκιμάσει...