Σωστή Αναπνοή στην Κατάδυση

[Σπύρος Κόλλας]

Ένα από τα θέματα που ακούμε και μαθαίνουμε όσοι και όσες ξεκινάμε την ενασχόλησή μας με την κατάδυση, είναι η πλευστότητα η οποία ρυθμίζεται με την αναπνοή και τον ρυθμιστή πλευστότητας.

Ένας βασικός παράγοντας που δυσκολεύει την επίτευξη της ρύθμισης της πλευστότητας, τόσο κατά τη διάρκεια των προγραμμάτων εκπαίδευσης όσο και κατόπιν, είναι η φράσεις ‘’Να Αναπνέετε Συνεχόμενα Αργά & Βαθειά’’ και ο ‘’χρυσός κανόνας’’ ‘’Να Αναπνέετε Συνέχεια και ΠΟΤΈ μα Ποτέ να ΜΗΝ κρατάτε την αναπνοή σας’’!!!

Έτσι λοιπόν, από τα πρώτα μας βήματα προσπαθούμε να λειτουργήσουμε πάνω στις πληροφορίες που διαβάσαμε και διδαχτήκαμε, με αποκορύφωση τη στιγμή που πρέπει να κάνουμε την άσκηση Fin Pivot που σημαίνει αιώρηση στις μύτες – άκρες των βατραχοπέδιλων. Είναι η στιγμή που αυτό που διαβάσαμε και διδαχτήκαμε στις πρώτες μας, εισαγωγικές εκπαιδευτικές καταδύσεις, πρέπει να ‘’αλλάξει’’ γιατί πλέον πρέπει να κρατήσουμε την αναπνοή μας, σύμφωνα με τις οδηγίες του εκπαιδευτή μας πλέον.

Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να γράψω δύο πραγματάκια που ίσος σας φανούν χρήσιμα σε ότι έχει να κάνει με τη σωστή αναπνοή και τη ρύθμιση της πλευστότητας.

Για αρχή χρειάζεται να ‘’διαγράψουμε’’ αυτές τις δύο εκφράσεις :
1) Να Αναπνέετε Συνεχόμενα Αργά & Βαθειά
2) Να Αναπνέετε Συνέχεια και ΠΟΤΈ μα Ποτέ να ΜΗΝ κρατάτε την αναπνοή σας
μιας και στις μόνες περιπτώσεις που μπορεούν αν έχουν εφαρμογή είναι σε κατάδυση γνωριμίας (DSD) ή στην πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση των προγραμμαάτων εισαγωγικού επιπέδου όπως για παράδειγμα το OW


Οι φάσεις κατά τις οποίες ο δύτης καλείται να κάνει ρύθμιση της πλευστότητας του, άρα και σωστή – αποτελεσματική χρήση του όγκου των πνευμόνων, είναι τρείς
1) Κάθοδος
2) Πλεύση (στο επιθυμητό προγραμματισμένο βάθος)
3) Ανάδυση




1) Κάθοδος

• Το κράτημα της αναπνοής κατά την κάθοδο ΔΕΝ θα προκαλέσει υπερδιάταση των πνευμόνων και εξ αιτίας του ότι είναι γεμάτοι με αέριο, ΔΕΝ θα συνθλιβούν. Βλέπε ελεύθερη κατάδυση!!!
• Οι πνεύμονες είναι το πρώτο μέσο ρύθμισης – τελειοποίησης της πλευστότητας μας, στο οποίο μάλιστα έχω τον 100%, απευθείας και άμεσο έλεγχο, δια μέσου του ‘’αυτόματου’’ μηχανισμού, της αναπνοής.
• ΔΕΝ θα ξεχάσετε να επανεισπνεύσετε γιατί το διάφραγμα είναι εκεί για να σας ‘’θυμίσει’’ ότι δεν μπορείτε να κρατήσετε άλλο την αναπνοή σας και πρέπει να εκπνεύσετε και να πάρετε νέα ανάσα!!!

Λαμβάνοντας λοιπόν υπ όψιν τα παραπάνω, κατά τη διάρκεια της καθόδου θα πρέπει να εφαρμόσω με τη σειρά τα παρακάτω:
• παίρνω βαθιά εισπνοή,
• ΚΡΑΤΆΩ την αναπνοή μου για να ‘’φρενάρω’’
• Όταν δεν είναι αρκετός ο όγκος των πνευμόνων για τη μείωση του ρυθμού καθόδου, τότε προσθέτω αέριο στον ρυθμιστή πλευστότητας
• Εκπνέω και παίρνω νέα ανάσα επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία


2) Πλεύση (στο επιθυμητό προγραμματισμένο βάθος)

• Το κράτημα της αναπνοής στο βάθος ΔΕΝ θα προκαλέσει υπερδιάταση των πνευμόνων μιας και κατά τη διάρκεια της πλεύσης, δεν έχουμε σημαντικές μεταβολές της πίεσης.
• Κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος εξασφαλίζουμε ότι ο οργανισμός, μέσα από τον μηχανισμό του μεταβολισμού, θα ‘’εκμεταλλευτεί’’ – μεταβολίσει μεγαλύτερο ποσοστό οξυγόνου από το εισπνεόμενο αέριο, πράγμα που θα μας δώσει πλεονέκτημα στην παραγωγή ενέργειας στο σώμα, η οποία με τη σειρά της θα μας δώσει πλεονέκτημα στα θέματα της νάρκωσης.
• Γνωρίζοντας ότι η διάρκεια μιας κατάδυσης εξαρτάται πρωτίστως από το βάθος και το χρόνο και κατόπιν από το ρυθμό κατανάλωσης, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό. Συμπερασματικά λοιπόν, φαίνεται ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να έχουμε τον ‘’έλεγχο’’ σε ότι αφορά στο βάθος και το ρυθμό κατανάλωσης αλλά όχι στον χρόνο ο οποίος ‘’τρέχει’’. Το αναφέρω αυτό γιατί από ένα σημείο και μετά, παρουσιάζονται θέματα διαχείρισης αερίου και ασφάλειας, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ζευγαριού ή ομάδας.
• Αν τα παραπάνω σας φαίνονται λίγο περίεργα, σκεφτείτε ότι καθ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας υποβρυχίως, υπάρχει ένας τεράστιος όγκος νερού, ο οποίος σε συνδυασμό με τη βαρύτητα, μας ασκεί πίεση. Έτσι λοιπόν εξηγείται το γεγονός ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους προς τα πάνω, πράγμα που οφείλεται στον όγκο και το βάρος του νερού που βρίσκεται από ‘’πάνω’’ μας. Για να γίνει αυτό (να αλλάξουμε επίπεδο προς τα πάνω) χρειάζεται να περιμένουμε μερικά δευτερόλεπτα με κρατημένη την αναπνοή μας.


3) Ανάδυση

• Η ανάδυση έχει δύο σκέλη
- Ανάδυση μέχρι τη στάση ασφαλείας
- Στάση ασφαλείας
• Ας θεωρήσουμε ότι βρισκόμαστε στα 18μ όπου έχοντας εφαρμόσει τα παραπάνω, έχουμε καταφέρει να ρυθμίσουμε την πλευστότητά μας. Έχουμε λοιπόν σαν δεδομένα ότι
- Υπάρχει ποσότητα αερίου στον ρυθμιστή πλευστότητας
- Όσο μειώνεται η πίεση (βάθος), αυξάνεται ο όγκος
Τη στιγμή που αποφασίζω να ξεκινήσω την άνοδο, παίρνω μια μεγάλη και βαθιά εισπνοή την οποία και κρατάω. Με το που αρχίσει να με ανεβάζει προς τα πάνω, ταυτόχρονα έχει διογκωθεί το αέριο μέσα στο ρυθμιστή πλευστότητας. Κάνοντας μια μικρή, γρήγορη εκπνοή και ξανά εισπνοή, θα διαπιστώσω ότι έχω ή δη ξεκινήσει να ταξιδεύω προς τα πάνω. Από το σημείο αυτό και μετά, παύω να κρατάω την αναπνοή μου γιατί αυτό είναι που θα προκαλέσει υπερδιάταση των πνευμόνων. Αρκεί μόνο να αναπνέω κανονικά – φυσιολογικά, αφαιρώντας σταδιακά και ελεγχόμενα αέριο από τον ρυθμιστή πλευστότητας, το οποίο όσο πιο πάνω πάω τόσο περισσότερο διογκώνεται. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφαλίσω τον αργό ρυθμό ανόδου ο οποίος δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 10 μέτρα ανά λεπτό και ότι δεν πάθω υπερδιάταση των πνευμόνων, μιας και είτε μεμονωμένα είτε συνδυαστικά θα προκαλέσουν τη νόσο των δυτών.
• Έχουμε φτάσει λοιπόν στο βάθος των 5 μέτρων που πρέπει να κάνουμε την στάση ασφαλείας. Εδώ πρέπει να αντιστρέψουμε λίγο τα πράγματα. Η ρύθμιση της πλευστότητας πρέπει να γίνει και πάλι με τη σωστή χρήση του όγκου των πνευμόνων. Αυτή τη φορά όμως θα πρέπει να κρατάω την ΕΚΠΝΟΉ ΜΟΥ!!! Θέλω δηλαδή κατά την εκπνοή να είμαι τόσο αρνητικός ώστε να μη γίνεται να βρεθώ σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό των 5.5 μέτρων και κατά την εισπνοή να μπορώ ελεγχόμενα πλέον να φτάσω στα περίπου 4,5 μέτρα όπου εκεί με μια νέα γρήγορη εκπνοή θα επανέλθω στο βάθος των 5, 5,5 μέτρων. Θυμηθείτε ότι εκπνέοντας έχω απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή βάθους προς τα κάτω. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να μείνω για τα 3 τουλάχιστον λεπτά στη στάση ασφαλείας, έχοντας μια απόκλιση βάθους +,-1 μέτρο.

Μικρές συμβουλές
Ξεκινήστε με δοκιμές αρχίζοντας από μικρά βάθη. Είναι εξακριβωμένο αλώστε ότι ο καλός δύτης χτίζεται στα ρηχά. ( Θα το αναπτύξω σε ένα επόμενο άρθρο).

Ιδανικά ζητήστε τη βοήθεια και τη συνδρομή του εκπαιδευτή σας. Αυτός είναι ο οποίος θα μπορέσει να εντοπίσει το λάθος και να σας το επισημάνει για το διορθώσετε.

Εκμεταλλευτείτε τις στάσεις ασφαλείας των μελλοντικών σας καταδύσεων. Σκεφτείτε πόσο χρόνο για εξάσκηση έχετε αθροίζοντας μόνο τα τρίλεπτα των στάσεων ασφαλείας.



Εύχομαι τα παραπάνω να σας φανούν χρήσιμα και να σας βοηθήσουν στις μελλοντικές σας καταδύσεις. Η επίτευξη μικρών στόχων θα σας βοηθήσει για να πάτε πιο μακριά. Είτε αυτό είναι το βάθος, είτε η επόμενή σας εκπαίδευση είτε ο βαθμός δυσκολίας των καταδύσεων, είτε ακόμα και το αντικείμενο των καταδύσεων σας (βίντεο, φωτογραφία κλπ)


Καλές καταδύσεις σε όλους

[dmanetakis]

Μιας και ξεκίνησε ένα πολύ ωραίο θέμα, να προσθέσω και εγώ κάποια πολύ ενδιαφέροντα άρθρα :

Breathing, Aerobic Conditioning and Gas Consumption

CARBON DIOXIDE, NARCOSIS, AND DIVING

Συγνώμη αλλά δεν έχω το χρόνο να κάνω μετάφραση, αλλά μπορείτε να βρείτε πολλά από τα γραφόμενα εδώ: ( O2 & CO2 ) , καθώς και links (στις τελευταίες σελίδες του pps) για περαιτέρω διάβασμα ...

[sharkius]

Ενδιαφέρον άρθρο και απόψεις, μερικές απορίες

Κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος εξασφαλίζουμε ότι ο οργανισμός, μέσα από τον μηχανισμό του μεταβολισμού, θα ‘’εκμεταλλευτεί’’ – μεταβολίσει μεγαλύτερο ποσοστό οξυγόνου από το εισπνεόμενο αέριο, πράγμα που θα μας δώσει πλεονέκτημα στην παραγωγή ενέργειας στο σώμα, η οποία με τη σειρά της θα μας δώσει πλεονέκτημα στα θέματα της νάρκωσης.

Θα μπορούσες να επεκταθείς λίγο στις αρχές που βασίζονται τα πραπάνω

μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό.

και το παραπάνω αν θα μπορούσες να το εξηγήσεις λίγο.

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται λίγο περίεργα, σκεφτείτε ότι καθ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας υποβρυχίως, υπάρχει ένας τεράστιος όγκος νερού, ο οποίος σε συνδυασμό με τη βαρύτητα, μας ασκεί πίεση. Έτσι λοιπόν εξηγείται το γεγονός ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους προς τα πάνω, πράγμα που οφείλεται στον όγκο και το βάρος του νερού που βρίσκεται από ‘’πάνω’’ μας. Για να γίνει αυτό (να αλλάξουμε επίπεδο προς τα πάνω) χρειάζεται να περιμένουμε μερικά δευτερόλεπτα με κρατημένη την αναπνοή μας.

Δηλαδή αν ένα αντικείμενο με όγκο που δεν αλλάζει "αιωρείται" (έχει ουδέτερη πλευστότητα όπως λέμε) σε κάποιο βάθος είναι πιο εύκολο να πάει βαθύτερα από το να πάει ρηχότερα εξαίτιας του όγκου του νερού που βρίσκεται απο πάνω του? Κατάλαβα σωστά?

Θέλω δηλαδή κατά την εκπνοή να είμαι τόσο αρνητικός ώστε να μη γίνεται να βρεθώ σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό των 5.5 μέτρων και κατά την εισπνοή να μπορώ ελεγχόμενα πλέον να φτάσω στα περίπου 4,5 μέτρα όπου εκεί με μια νέα γρήγορη εκπνοή θα επανέλθω στο βάθος των 5, 5,5 μέτρων. Θυμηθείτε ότι εκπνέοντας έχω απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή βάθους προς τα κάτω. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να μείνω για τα 3 τουλάχιστον λεπτά στη στάση ασφαλείας, έχοντας μια απόκλιση βάθους +,-1 μέτρο.

Άφου είμαι αρνητικός πως γίνεται να μην μπορώ ξεπερνάω τα 5,5 ? Και δηλαδή στην στάση δεν μπορώ να μείνω στα 5 ακριβώς πρέπει να παίζω +/- 1 μέτρο επειδή αναπνέω?

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις / διευκρινίσεις

[darisg]

Ωραίο το θέμα, αλλά εγώ μπερδεύτηκα.......

Έτσι όπως γίνετε η παράθεση:

2) Πλεύση (στο επιθυμητό προγραμματισμένο βάθος)
• Το κράτημα της αναπνοής στο βάθος ΔΕΝ θα προκαλέσει υπερδιάταση των πνευμόνων μιας και κατά τη διάρκεια της πλεύσης, δεν έχουμε σημαντικές μεταβολές της πίεσης.
• Κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος εξασφαλίζουμε ότι ο οργανισμός, μέσα από τον μηχανισμό του μεταβολισμού, θα ‘’εκμεταλλευτεί’’ – μεταβολίσει μεγαλύτερο ποσοστό οξυγόνου από το εισπνεόμενο αέριο, πράγμα που θα μας δώσει πλεονέκτημα στην παραγωγή ενέργειας στο σώμα, η οποία με τη σειρά της θα μας δώσει πλεονέκτημα στα θέματα της νάρκωσης.
• Γνωρίζοντας ότι η διάρκεια μιας κατάδυσης εξαρτάται πρωτίστως από το βάθος και το χρόνο και κατόπιν από το ρυθμό κατανάλωσης, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό. Συμπερασματικά λοιπόν, φαίνεται ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να έχουμε τον ‘’έλεγχο’’ σε ότι αφορά στο βάθος και το ρυθμό κατανάλωσης αλλά όχι στον χρόνο ο οποίος ‘’τρέχει’’. Το αναφέρω αυτό γιατί από ένα σημείο και μετά, παρουσιάζονται θέματα διαχείρισης αερίου και ασφάλειας, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ζευγαριού ή ομάδας.

Έρχεται σε αντίθεση με όσα γνωρίζουμε σχετικά με το skip breathing και το CO2 build up .....,

Επίσης κατατοπιστικά είναι αυτά που επισυνάπτει ο dmanetakis (και η παρουσίαση του πλήρης) και είμαι σίγουρος οτι και οι περισσότεροι έχετε στη βιβλιοθήκη σας μερικά papers σχετικά με το θέμα, οπότε μια περαιτέρω ανάλυση είναι καλοδεχούμενη......

Αναφορικά με τον έλεγχο της αναπνοής και τον ρόλο της στην πλευστότητα, νομίζω ότι τα παρακάτω άρθρα είναι αρκετά ενημερωτικά:

Buoyancy Control Tips

Fine Tuning Buoyancy

[fivos]

Αρχικό μήνυμα απο Σπύρος Κόλλας

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται λίγο περίεργα, σκεφτείτε ότι καθ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας υποβρυχίως, υπάρχει ένας τεράστιος όγκος νερού, ο οποίος σε συνδυασμό με τη βαρύτητα, μας ασκεί πίεση. Έτσι λοιπόν εξηγείται το γεγονός ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους προς τα πάνω, πράγμα που οφείλεται στον όγκο και το βάρος του νερού που βρίσκεται από ‘’πάνω’’ μας. Για να γίνει αυτό (να αλλάξουμε επίπεδο προς τα πάνω) χρειάζεται να περιμένουμε μερικά δευτερόλεπτα με κρατημένη την αναπνοή μας.

Για να μη ξεχάσουμε και την στοιχειώδη Φυσική που ξέρουμε, η εξήγηση που δίνεται παραπάνω σχετικά με "τον όγκο και το βάρος του νερού που βρίσκεται από ‘’πάνω’’ μας" είναι παντελώς λανθασμένη.

Το βάρος του νερού που βρίσκεται πάνω μας είναι ουσιαστικά το μέτρο της υδροστατικής πίεσης σε κάθε βάθος.
Η πίεση όμως επηρεάζει ελάχιστα (εως καθόλου*) την άνωση που δέχεται το σώμα μας με την αναπνοή ή την εκπνοή.
Το μόνο που μπορεί να επηρεάσει είναι η συμπίεση της στολής μας που είναι πιο έντονη στα βαθιά, με αποτέλεσμα να χάνουμε όγκο, άρα και άνωση.

Από τη στιγμή που έχουμε ουδέτερη πλευστότητα (σε οποιοδήπτε βάθος), αν εισπνεύσουμε και αυξήσουμε π.χ. τον όγκο των πνευμόνων μας κατά 1 λίτρο, θα δεχτούμε μια δύναμη 1 Κg προς τα πάνω (όσο είναι και το βάρος του εκτοπιζόμενου υγρού), ενώ αντίστοιχα αν εκπνεύσουμε και μειώσουμε τον όγκο των πνευμόνων μας κατά 1 λίτρο θα δεχτούμε μια δύναμη 1 Kg προς τα κάτω.
Αυτό ισχύει ανεξαρτήτως του βάθους που βρισκόμαστε και είναι γνωστό από την εποχή του Αρχιμήδη.

Ισχύει όμως και κάτι άλλο: Ενώ όταν αναπνέουμε εκτός νερού τείνουμε να έχουμε τους πνεύμονές μας τον περισσότερο χρόνο σε κατάσταση εκπνοής, όταν καταδυόμαστε η κατάσταση αντιστρέφεται και έχουμε τον περισσότερο χρόνο τους πνεύμονές μας γεμάτους με άερα (κατάσταση εισπνοής).

Αυτό ισχύει και όταν ρυθμίζουμε την πλευστότητά μας (είμαστε δηλ. τον περισσότερο χρόνο σε κατάσταση εισπνοής), σκεφτείτε το δηλ. σαν να είναι οι πνεύμονες γεμάτοι π.χ. κατά το 75% του συνολικού όγκου τους.
Σε αυτή την κατάσταση είναι λογικό ότι όταν εκπνεύσουμε, μπορούμε να αποβάλουμε π.χ. ένα 50% του όγκου των πνευμόνων, ενώ όταν εισπνεύσουμε μπορούμε μόνο να συμπληρώσουμε ένα 25%, οπότε το αποτέλεσμα είναι όντως η εκπνοή μας να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά (κάθοδος) απ' όσο η εισπνοή (άνοδος) αλλά αυτό το φαινόμενο δεν έχει καμμία μα καμμία σχέση με το βάρος ή τον όγκο της στήλης του νερού που βρίσκεται από πάνω μας, αλλά με το ότι συνηθίζουμε να ρυθμίζουμε την πλευστότητά μας με έναν σχεδόν γεμάτο πνεύμονα.


Επίσης, σχετικά με αυτό εδώ:

Αρχικό μήνυμα απο Σπύρος Κόλλας

Για αρχή χρειάζεται να ‘’διαγράψουμε’’ αυτές τις δύο εκφράσεις :
1) Να Αναπνέετε Συνεχόμενα Αργά & Βαθειά
2) Να Αναπνέετε Συνέχεια και ΠΟΤΈ μα Ποτέ να ΜΗΝ κρατάτε την αναπνοή σας
μιας και στις μόνες περιπτώσεις που μπορεούν αν έχουν εφαρμογή είναι σε κατάδυση γνωριμίας (DSD) ή στην πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση των προγραμμαάτων εισαγωγικού επιπέδου όπως για παράδειγμα το OW

Συμφωνώ ότι ο δύτης θα πρέπει με την εμπειρία να ανακαλύψει μόνος του (ή και να διδαχτεί κάποια στιγμή) την επίδραση που έχει το κράτημα της αναπνοής και να αρχίσει να την χρησιμοποιεί για την πλευστότητά του, αλλά το θεωρώ παρακινδυνευμένο και θέλει προσοχή στο να δίνουμε αντιφατικές οδηγίες (κράτα/μη κρατάς την αναπνοή σου) σε δύτες OW κατά την εκπαίδευσή τους, γιατί ο δύτης στη φάση της πρώτης του εκπαίδευσης είναι αγχωμένος και αισθάνεται πως πρέπει να ελέγξει ένα σωρό άγνωστα -γι αυτόν- πράγματα.
Είναι προτιμότερο να του δίνουμε σαφείς οδηγίες προς την ασφαλή κατεύθυνση (δηλ. να μην κρατάει την αναπνοή του) και να αφήσουμε τον δύτη να ανακαλύψει μόνος του τις μικρορυθμίσεις του κρατήματος της αναπνοής αργότερα.

Ένας πρόσθετος λόγος γι αυτό, είναι ότι κάποιοι μαθητές μπορεί να έχουν εμπειρία από τα μακροβούτια που κάναμε μικροί ή από ελεύθερη κατάδυση στην οποία το κράτημα της αναπνοής είναι ασφαλές και να τους έχει δημιουργηθεί αυτή η συνήθεια, την οποία όμως θα πρέπει στην αυτόνομη κατάδυση να εγκαταλείψουν.

Ένας πιο σοβαρός λόγος είναι πως οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει από εμβολή γιατί κράτησαν την ανάσα τους είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που δεν μπόρεσαν π.χ. να ρυθμίσουν την πλευστότητά τους στη στάση των -5μ. (τα ατυχήματα με "εκτόξευσή" στην επιφάνεια από μεγαλύτερα βάθη, συνήθως αναφέρονται σε συνδυασμό με στεγανές στολές, κολλημένες βαλβίδες BCD κλπ, οπότε τα θεωρώ ψιλοάσχετα)

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα πριν 3-4 χρόνια με φίλο, γνωστό φωτογράφο που μου έλεγε πως ένας γνωστός του στο εξωτερικό, αρκετά έμπειρος δύτης, κράτησε την ανάσα του για να φωτογραφίσει ένα ψαράκι στα 6-7 μέτρα, κι επειδή κοιτούσε μόνο μέσα από την φωτ. μηχανή, χωρίς σημείο αναφοράς, δεν κατάλαβε ότι ανέβαινε ταυτόχρονα κι αυτός και το ψαράκι κάμποσα μέτρα και ο άνθρωπος πέθανε από εμβολή!

Αρχικό μήνυμα απο Σπύρος Κόλλας

Γνωρίζοντας ότι η διάρκεια μιας κατάδυσης εξαρτάται πρωτίστως από το βάθος και το χρόνο και κατόπιν από το ρυθμό κατανάλωσης, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό.

Αυτό θα μπορούσε να το κάνει ένας έμπειρος δύτης όταν συντονίζει το ρυθμό αναπνοής του με το κράτημα αναπνοής δηλ. τελικά αυτό που κάνει είναι ότι παίρνει βαθιές και αργές ανάσες.
Αν όμως ο δύτης είναι αρχάριος ή φωτογραφίζει (και κρατάει την αναπνοή του ακανόνιστα για μεγάλα διαστήματα για να ελέγξει το θόρυβο ή να μείνει ακίνητος), το ακανόνιστο αυτό κράτημα της αναπνοής συνήθως οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα δηλ. μεγαλύτερη κατανάλωση αερίου, μια και μετά από ένα υπερβολικό κράτημα αναπνοής συνήθως ακολουθούν πολλές ρηχές και γρήγορες ανάσες.
Στην περίπτωση δε των φωτογράφων που το παρακάνουν με το κράτημα αναπνοής, δεν είναι ασυνήθιστο να βγαίνουν από τη βουτιά με πονοκεφάλους - ενώ είναι μια χαρά, όταν βουτάνε χωρίς φωτογραφική μηχανή - που δείχνει ότι το υπερβολικό κράτημα αναπνοής δεν είναι καθόλου υγειινή συνήθεια.

Θα έλεγα λοιπόν ναι, πρέπει να μάθει ένας δύτης να χρησιμοποιεί το κράτημα της αναπνοής, αλλά θέλει προσοχή να μη δίνουμε απόλυτες και αφοριστικές οδηγίες γιατί μπορούν να αποβούν επικίνδυνες για κάποιους από αυτούς που μας διαβάζουν.

-------------------------------------
(*) Η μόνη επιρροή της υδροστατικής πίεσης στην άνωση που δέχεται το σώμα μας με την εισπνοή/εκπνοή προέρχεται από το ότι ο αέρας που εισπνέουμε π.χ. στα -30 μ (4 ατμ.) είναι διπλάσιας πυκνότητας από αυτόν που εισπνέουμε στα -10 μ (2 ατμ.) και επομένως ο ίδιος όγκος εισπνεόμενου άερα έχει μεγαλύτερο βάρος στα -30, το οποίο προστίθεται στο βάρος του σώματός μας αλλά:
α) Αυτή είναι μια αμελητέα διαφορά αν την συγκρίνει κανείς με το βάρος του εκτοπιζόμενου νερού
β) Αν συγκρίνουμε εισπνοή/εκπνοή ίδιου όγκου στο ίδιο βάθος, αυτή η διαφορά δεν υφίσταται

[Vasilis_UW]

Αρχικό μήνυμα απο fivos

...το αποτέλεσμα είναι όντως η εκπνοή μας να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά (κάθοδος) απ' όσο η εισπνοή (άνοδος) αλλά αυτό το φαινόμενο δεν έχει καμμία μα καμμία σχέση με το βάρος ή τον όγκο της στήλης του νερού που βρίσκεται από πάνω μας, αλλά με το ότι συνηθίζουμε να ρυθμίζουμε την πλευστότητά μας με έναν σχεδόν γεμάτο πνεύμονα.

Αν και συμφωνώ απόλυτα με τον Φοίβο, παρατηρώ ότι ο Σπύρος αναφέρεται στην 'ταχύτητα' και όχι στην 'αποτελεσματικότητα', (..ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους). Επομένως θα ήθελα να συμπληρώσω στη συζήτηση ότι αν η εκπνοή είναι πιο γρήγορη από την εισπνοή, κάτι που νομίζω συμβαίνει, αυτό επίσης εξηγεί μια γρηγορότερη αντίδραση όταν εκπνέουμε παρά όταν εισπνέουμε, ακόμα και αν πρόκειται για ίδια ποσότητα αερίου.

Β.

[eye love scuba]

Αρχικό μήνυμα απο Vasilis_UW

Αν και συμφωνώ απόλυτα με τον Φοίβο, παρατηρώ ότι ο Σπύρος αναφέρεται στην 'ταχύτητα' και όχι στην 'αποτελεσματικότητα', (..ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους). Επομένως θα ήθελα να συμπληρώσω στη συζήτηση ότι αν η εκπνοή είναι πιο γρήγορη από την εισπνοή, κάτι που νομίζω συμβαίνει, αυτό επίσης εξηγεί μια γρηγορότερη αντίδραση όταν εκπνέουμε παρά όταν εισπνέουμε, ακόμα και αν πρόκειται για ίδια ποσότητα αερίου.

Β.

[Σπύρος Κόλλας]

Κατ αρχήν σας ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σας στο θέμα και χαίρομαι πολύ για τα ερωτήματα και τις τοποθετήσεις σας.

Μιας και ξεκίνησε ένα πολύ ωραίο θέμα, να προσθέσω και εγώ κάποια πολύ ενδιαφέροντα άρθρα :

Breathing, Aerobic Conditioning and Gas Consumption

CARBON DIOXIDE, NARCOSIS, AND DIVING

Συγνώμη αλλά δεν έχω το χρόνο να κάνω μετάφραση, αλλά μπορείτε να βρείτε πολλά από τα γραφόμενα εδώ: ( O2 & CO2 ) , καθώς και links (στις τελευταίες σελίδες του pps) για περαιτέρω διάβασμα ...

Δημήτρη σε ευχαριστώ για την προσθήκη των πληροφοριών. Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω από κοντά την παρουσίασή σου και θα συμφωνήσω και εγώ ότι ήταν πλήρης. Θα πρότεινα και εγώ με τη σειρά μου σε όποιον ενδιαφέρεται να ασχοληθεί περαιτέρω να τη διαβάσει μιας και αποτελεί έναν πολύ καλό ‘’οδηγό’’ για περισσότερη έρευνα και μελέτη.

Θα μπορούσες να επεκταθείς λίγο στις αρχές που βασίζονται τα πραπάνω

και το παραπάνω αν θα μπορούσες να το εξηγήσεις λίγο.

Με την εισπνοή πετυχαίνουμε την παροχή οξυγόνου (Ο2) στον οργανισμό μας και με την εκπνοή πετυχαίνουμε την απομάκρυνση διοξειδίου του άνθρακα (CO2).

Το διοξείδιο του άνθρακα είναι ένα από τα παράγωγα των καύσεων που γίνονται στο σώμα. Εισπνέοντας μπαίνει οξυγόνο στους πνεύμονές μας.

Όταν εισπνέω, το οξυγόνο μπαίνει στο αίμα μας και μεταφέρεται από τις αρτηρίες στο σώμα. Όταν για παράδειγμα κάνω πεδιλιές, το οξυγόνο αυτό καίγεται και παράγεται διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό Το διοξείδιο αυτό μπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος, φτάνει από τις φλέβες στους πνεύμονες και απομακρύνεται μέσω της εκπνοής.

Κατά τη διάρκεια μιας υποβρύχιας πλεύσης λοιπόν το μόνο που κάνει ο δύτης είναι να προωθείται με τη χρήση των πέδιλων. Αυτό σημαίνει πως έχουμε ναι μεν αργή, αλλά σταδιακή αύξηση των επιπέδων του διοξειδίου, το οποίο, σε συνδυασμό με την αναπνοή αδρανούς αερίου υπό πίεση, συμβάλλουν στην εμφάνιση συμπτωμάτων της νάρκωσης. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως δεν κινδυνεύουμε απ το να ‘’ξεμείνουμε’’ από οξυγόνο, αλλά από την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα η οποία επέρχεται εξ αιτίας κακής πλευστότητας, κακής χρήσης των πέδιλων, κακή επικοινωνία με το ζευγάρι ή την ομάδα, με αποκορύφωση της επίλυση ενός προβλήματος υποβρυχίως π.χ διακοπή παροχής αέρα.

Άρα όσο περιορίζω τις άσκοπες κινήσεις μου υποβρυχίως, τόσο μειώνω τις πιθανότητες εμφάνισης συμπτωμάτων της νάρκωσης και με αυτόν τον τρόπο έχω πλεονέκτημα.

Είναι δεδομένο ότι με κάθε εισπνοή καταναλώνω ποσότητα αερίου από τη/τις φιάλες μου. Έστω ότι σε κάθε εισπνοή καταναλώνω απ τη φιάλη π.χ 5 λίτρα. με αργό ρυθμό αναπνοής σε ένα λεπτό θα πάρω 10 ανάσες. Άρα θα έχω καταναλώσει 50 λίτρα. Αν στο ίδιο λεπτό πάρω 20 ανάσες τότε θα έχω καταναλώσει 100 λίτρα. (τα νούμερα είναι τυχαία)

Δηλαδή αν ένα αντικείμενο με όγκο που δεν αλλάζει "αιωρείται" (έχει ουδέτερη πλευστότητα όπως λέμε) σε κάποιο βάθος είναι πιο εύκολο να πάει βαθύτερα από το να πάει ρηχότερα εξαίτιας του όγκου του νερού που βρίσκεται απο πάνω του? Κατάλαβα σωστά?

Νομίζω πως γίνεται αναφορά σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις. Σε αυτό που περιγράφω, αναφέρομαι σε δύτη του οποίου ο όγκος μεταβάλλεται εξ αιτίας της εισπνοής εκπνοής, ενώ στο ερώτημά σου αναφέρεσαι σε συγκεκριμένου όγκου και χωρίς μεταβολές αντικείμενο.
Νομίζω πως με τα στοιχεία που μου δίνεις δε μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Θα ήθελες να μου δώσεις ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω το συλλογισμό σου;

Άφου είμαι αρνητικός πως γίνεται να μην μπορώ ξεπερνάω τα 5,5 ? Και δηλαδή στην στάση δεν μπορώ να μείνω στα 5 ακριβώς πρέπει να παίζω +/- 1 μέτρο επειδή αναπνέω?

Η φράση κλειδί είναι η ‘’τόσο αρνητικός ώστε’’. Με άλλα λόγια τόσο αρνητικός όσο’’. Να υπάρχει για παράδειγμα στον ρυθμιστή πλευστότητας τόση ποσότητα αερίου ώστε κατά την εκπνοή μου να είναι δύσκολο να γλιστρήσω βαθύτερα.

Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαμε να καθίσουμε ακριβώς στα 5μ. Επειδή όμως εισπνέουμε και εκπνέουμε είναι λίγο δύσκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο αν δουλέψουμε και κάνουμε εξάσκηση σε αυτό. Παρ όλα αυτά, ακόμα και αν το καταφέρουμε, θα υπάρχουν οι τριτογενής παράγοντες όπως ελαφρύς κυματισμός, απόσπαση προσοχής κ.α, που θα μας αναγκάζουν να έχουμε μια απόκλιση στο βάθος.



Γεια σου Γρηγόρη.

Έρχεται σε αντίθεση με όσα γνωρίζουμε σχετικά με το skip breathing και το CO2 build up .....,

Αυτό που θα βοηθούσε ίσως στην καλύτερη κατανόηση είναι ότι μετά από μια εισπνοή, στο σώμα μας έχει μπει οξυγόνο. Κατόπιν ανάλογα με την ένταση των κινήσεων, αυξάνονται τα επίπεδα του διοξειδίου. Όταν το διοξείδιο φτάσει σε όρια που δεν μπορεί να διαχειριστεί ο οργανισμός, τότε ενεργοποιείται το διάφραγμα.
Έχουμε λοιπόν ως δεδομένο ότι ο οργανισμός μας παράγει διοξείδιο. Το build up έχει να κάνει με την επανεισπνοή διοξειδίου μέσα από ρηχή – κοφτή αναπνοή, νεκρούς αεροφόρους χώρους κλπ. Θα λέγαμε λοιπόν ότι μετά από μια άπνοια το ιδανικό είναι μια έντονη εκπνοή ώστε να αποβληθεί αυτό το διοξείδιο. Μακρόσυρτες εισπνοές και οι γρήγορες εκπνοές. Νομίζω πως στην ελεύθερη κατάδυση το ονομάζουν ‘’μηχανική χαλάρωσης’’




Φοίβο γεια και σ εσένα και σε ευχαριστώ επίσης.

Το βάρος του νερού που βρίσκεται πάνω μας είναι ουσιαστικά το μέτρο της υδροστατικής πίεσης σε κάθε βάθος.
Η πίεση όμως επηρεάζει ελάχιστα (εως καθόλου*) την άνωση που δέχεται το σώμα μας με την αναπνοή ή την εκπνοή.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Για το λόγο αυτό ίσος θα ήταν πιο δόκιμος ο όρος ‘’μάζα’’ του νερού η οποία επηρεάζει την άνωση που δέχεται το σώμα μας με την εισπνοή και εκπνοή.

Συμφωνώ ότι ο δύτης θα πρέπει με την εμπειρία να ανακαλύψει μόνος του (ή και να διδαχτεί κάποια στιγμή) την επίδραση που έχει το κράτημα της αναπνοής και να αρχίσει να την χρησιμοποιεί για την πλευστότητά του, αλλά το θεωρώ παρακινδυνευμένο και θέλει προσοχή στο να δίνουμε αντιφατικές οδηγίες (κράτα/μη κρατάς την αναπνοή σου) σε δύτες OW κατά την εκπαίδευσή τους, γιατί ο δύτης στη φάση της πρώτης του εκπαίδευσης είναι αγχωμένος και αισθάνεται πως πρέπει να ελέγξει ένα σωρό άγνωστα -γι αυτόν- πράγματα.
Είναι προτιμότερο να του δίνουμε σαφείς οδηγίες προς την ασφαλή κατεύθυνση (δηλ. να μην κρατάει την αναπνοή του) και να αφήσουμε τον δύτη να ανακαλύψει μόνος του τις μικρορυθμίσεις του κρατήματος της αναπνοής αργότερα.

Η παρατήρησή σου σε γενικές γραμμές δεν είναι λάθος και για το λόγο αυτό στις ‘’μικρές συμβουλές προτρέπονται οι αναγνώστες να ζητήσουν τη βοήθεια και τη συνδρομή του εκπαιδευτή τους. Ταυτόχρονα διευκρινίστηκε πως οι παραπάνω εκφράσεις μπορούν να έχουν εφαρμογή σε προγράμματα DSD και στις πρώτες καταδύσεις του OW.
Σε ότι αφορά στις αντιφατικές οδηγίες στις οποίες αναφέρθηκες, επίσης θα συμφωνήσω μαζί σου μιας και εξ αιτίας των αντιφάσεων σε ένα OW ο μαθητευόμενος δύτης καταλήγει σε σύγχυση και σε τακτικές με πολλά παραπάνω κιλά στη ζώνη βαρών πχ, μεγαλύτερου όγκου φιάλες και μεγαλύτερου όγκου ρυθμιστές πλευστότητας, που πίστεψέ με, είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνα από το κράτημα της αναπνοής κατά την κάθοδο και την παραμονή σε βάθος!!!

Αυτό το να ανακαλύψει μόνος του με τρομάζει λίγο για τους λόγους που σου ανέφερα παραπάνω.

Ένας πιο σοβαρός λόγος είναι πως οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει από εμβολή γιατί κράτησαν την ανάσα τους είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που δεν μπόρεσαν π.χ. να ρυθμίσουν την πλευστότητά τους στη στάση των -5μ. (τα ατυχήματα με "εκτόξευσή" στην επιφάνεια από μεγαλύτερα βάθη, συνήθως αναφέρονται σε συνδυασμό με στεγανές στολές, κολλημένες βαλβίδες BCD κλπ, οπότε τα θεωρώ ψιλοάσχετα)

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα πριν 3-4 χρόνια με φίλο, γνωστό φωτογράφο που μου έλεγε πως ένας γνωστός του στο εξωτερικό, αρκετά έμπειρος δύτης, κράτησε την ανάσα του για να φωτογραφίσει ένα ψαράκι στα 6-7 μέτρα, κι επειδή κοιτούσε μόνο μέσα από την φωτ. μηχανή, χωρίς σημείο αναφοράς, δεν κατάλαβε ότι ανέβαινε ταυτόχρονα κι αυτός και το ψαράκι κάμποσα μέτρα και ο άνθρωπος πέθανε από εμβολή!

Η αναφορά σου στα ατυχήματα της εμβολής είναι επίσης σωστά αλλά όπως πολύ σωστά γράφεις ‘’δεν μπόρεσαν’’ να ρυθμίσουν την πλευστότητά τους. Όπως όμως μπορεί κανείς να διαβάσει και στα άρθρα που αναρτήθηκαν προηγουμένως, το κράτημα ή όχι και με ποιόν τρόπο, της αναπνοής, καθορίζει το fine tuning που σημαίνει ‘’για την καλύτερη ρύθμιση - τελειοποίηση’’. Έτσι λοιπόν με την ευκαιρία που μου δίνεις επισημαίνω πως η πλευστότητα ρυθμίζεται με τον ρυθμιστή πλευστότητας και ‘’τελειοποιείται’’ με τη σωστή χρήση του όγκου των πνευμόνων.

Το παράδειγμα με το φωτογράφο δε θα πρέπει να το λάβουμε υπ όψιν μας μιας και μιλώντας για σωστή εκπαίδευση και εμπειρία, συμπεριλαμβάνουμε μεταξύ άλλων, τη χρήση της περιφερικής όρασης η οποία βοηθάει – εξασφαλίζει την επικοινωνία με το τρισδιάστατο περιβάλλον του βυθού, με το ζευγάρι και με την ομάδα.

Συμφωνείς όμως στο ότι δε θα θέλαμε να επεκταθούμε στους λόγους και τις προϋποθέσεις που οδήγησαν στο εν λόγο ατυχές περιστατικό;

Αυτό θα μπορούσε να το κάνει ένας έμπειρος δύτης όταν συντονίζει το ρυθμό αναπνοής του με το κράτημα αναπνοής δηλ. τελικά αυτό που κάνει είναι ότι παίρνει βαθιές και αργές ανάσες.
Αν όμως ο δύτης είναι αρχάριος ή φωτογραφίζει (και κρατάει την αναπνοή του ακανόνιστα για μεγάλα διαστήματα για να ελέγξει το θόρυβο ή να μείνει ακίνητος), το ακανόνιστο αυτό κράτημα της αναπνοής συνήθως οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα δηλ. μεγαλύτερη κατανάλωση αερίου, μια και μετά από ένα υπερβολικό κράτημα αναπνοής συνήθως ακολουθούν πολλές ρηχές και γρήγορες ανάσες.
Στην περίπτωση δε των φωτογράφων που το παρακάνουν με το κράτημα αναπνοής, δεν είναι ασυνήθιστο να βγαίνουν από τη βουτιά με πονοκεφάλους - ενώ είναι μια χαρά, όταν βουτάνε χωρίς φωτογραφική μηχανή - που δείχνει ότι το υπερβολικό κράτημα αναπνοής δεν είναι καθόλου υγειινή συνήθεια.

Το θέμα ''έμπειρος δύτης'' θα ήταν επίσης ωραίο θέμα για επόμενη συζήτηση. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ως προς το οτι ο όρος ''εμπειρία'' είναι πολύ γενικός και περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους.
Με τον ίδιο τρόπο που προτείνεις και πολύ σωστά, να αποφεύγονται απόλυτες και αφοριστικές οδηγείες, θα πρότεινα και εγώ απ την πλευρά μου να μη βάζουμε ''ταμπέλες'' του τύπου φωτογράφος, κινηματογραφιστής, κ.α μιας και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και πόσο μάλλον να είμαστε σίγουροι για τα αίτια που οδήγησαν στους πονοκεφάλους!!!

Προσπάθησα να απαντήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που παρέχει ο γραπτός λόγος μιας και το θέμα για το οποίο συζητάμε δυστυχώς (ή ευτυχώς), δεν καλύπτεται μεσα σε μερικές γραμμές ή παραγράφους.

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται δοκιμές και εξάσκηση σε συνδυασμό με την καθοδήγηση κάποιου που μπορεί να σας εξασφαλίσει προυποθέσεις ασφάλειας προς αποφυγή ατυχήματος!!!

Σας ευχαριστώ για ακόμη μια φορά όλους για το χρόνο σας και τη συμμετοχή σας σε αυτή τη συζήτηση.

[dmanetakis]

H αλλαγή στην ταχύτητα μεταβολής του βάθους σε ένα δύτη ( τονίζω υπό δεδομένες συνθήκες ) που εκπνέει και καταδύεται ή εισπνέει και αναδύεται στη στήλη του νερού, δεν έχει να κάνει με την υδροστατική πίεση ή αλλιώς τη μάζα νερού που έχει από πάνω του , αλλά στη μεταβολή του όγκου του και την υδροδυναμική αντίσταση /οπισθέλκουσα. ( Drag !)

Όταν εισπνέουμε αυξάνεται ο συνολικός όγκος μας (έστω κατά τα δύο –τρια-πέντε λίτρα αέρα των πνευμόνων μας ) , αυξάνοντας παράλληλα και την υδροδυναμική αντίσταση που δεχόμαστε από το νερό. (…η αντίσταση στο νερό είναι περίπου 800 φορές μεγαλύτερη από αυτή στον αέρα !! )

Αντιθέτως όταν εκπνέουμε , μειώνεται ο συνολικός όγκος μας , μειώνοντας παράλληλα και την υδροδυναμική αντίσταση που δεχόμαστε από το νερό.

Γι αυτό και η εκπνοή συνοδεύεται με πιο άμεση αλλαγή βάθους (κατάδυση) ενώ η εισπνοή με πιο αργή ανάδυση. ( ξανατονίζω, υπό δεδομένες συνθήκες )

Αυτός είναι και ο λόγος που μπορούμε πιο εύκολα να κρατήσουμε βάθος σε οριζόντια θέση.
Έχουμε μεγαλύτερη επιφάνεια ( μέτωπο ) ως προς τον κάθετο άξονα άρα και μεγαλύτερη υδροδυναμική αντίσταση !

[Vasilis_UW]

Αρχικό μήνυμα απο dmanetakis

Όταν εισπνέουμε αυξάνεται ο συνολικός όγκος μας (έστω κατά τα δύο –τρια-πέντε λίτρα αέρα των πνευμόνων μας ) , αυξάνοντας παράλληλα και την υδροδυναμική αντίσταση που δεχόμαστε από το νερό. (…η αντίσταση στο νερό είναι περίπου 800 φορές μεγαλύτερη από αυτή στον αέρα !! )
Αντιθέτως όταν εκπνέουμε , μειώνεται ο συνολικός όγκος μας , μειώνοντας παράλληλα και την υδροδυναμική αντίσταση που δεχόμαστε από το νερό.
Γι αυτό και η εκπνοή συνοδεύεται με πιο άμεση αλλαγή βάθους (κατάδυση) ενώ η εισπνοή με πιο αργή ανάδυση. [i]( ξανατονίζω, υπό δεδομένες συνθήκες )

Από άποψη φυσικής αυτό είναι σωστό, αλλά αν αναλογιστεί κανείς τους αριθμούς θα δει ότι ίσως μια διαφορά στην ταχύτητα που να οφείλεται σε αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον αυτοδύτη.

Ο όγκος ενός ανθρώπου είναι περίπου 70λίτρα (μέσο βάρος και πυκνότητα περίπου όσο το νερό δίνουν αυτό το νούμερο, μετρήσεις σε μεγάλο αριθμό ατόμων επίσης το επιβεβαιώνουν). Η αναπνοή - Tidal Volume είναι μισό λίτρο αλλά σε ηρεμία, επομένως ας πούμε ότι γίνεται διπλάσια, ή και τριπλάσια (αλλά μην το παρακάνουμε :-). Επομένως η μεταβολή όγκου κατά την αναπνοή θα είναι το 2%. Αν υπολογίσουμε και τον όγκο του εξοπλισμού, κατά το μεγαλύτερο μέρος ασυμπίεστος, το τελικό ποσοστό μεταβολής είναι ακόμα λιγότερο από αυτό το ελάχιστο 2%. Είναι τόσο λίγο που η υδροδυναμική διαφορά του πάνω μέρους του αυτοδύτη με το κάτω, μπορεί να επηρεάζει τόσο ή και περισσότερο.

Για άσκηση Φυσικής είναι καλή, αμφιβάλω όμως αν οι αισθήσεις μας είναι τόσο ευαίσθητες για να το αντιληφθούμε.

Θα επαναλάβω λοιπόν ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα εκπνοής ίσως κάνει πιο γρήγορο το προς-τα-κάτω, και αντιστρόφως.

Χαιρετώ,
Β.

Υ.Γ. Θα μπορούσαμε να αυξήσουμε τον όγκο ελάχιστα και την υδροδυναμική αντίσταση πάρα πολύ, αν ο +όγκος αυτός είχε σχήμα πχ βατραχοπέδιλου σε οριζόντια θέση. Αλλά ο όγκος που μεγαλώνει στην εισπνοή και μειώνεται στην εκπνοή είναι τόσο 'σφαιρικός' που υποθέτω ότι επηρεάζει το σύνολο πολύ λιγότερο και από τον παραπάνω υπολογισμό, αφού είναι το σχήμα περισσότερο που έχει την αντίσταση.