![]() |
|
Νέα, ειδήσεις, πληροφορίες που αφορούν το θαλάσσιο περιβάλλον |
![]() |
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
||||
|
||||
Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Άρθρο στο Wired Δεκεμβρίου 2009 με αφορμή πρόσφατα δημοσιευμένα επιστημονικά άρθρα σχετικά με την υπεραλίευση και το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής στη Μεσόγειο.
Mediterranean Is Scary Laboratory of Ocean Futures Παράθεση:
Τίποτα, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που ήταν η Μεσόγειος πριν από μερικές δεκαετίες! Σήμερα βλέπουμε ό,τι λίγο έχει απομείνει από την αλόγιστη, χυδαία εκμετάλλευση της πιο όμορφης θάλασσας του κόσμου... Τα καλά νέα μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα είναι ότι η ανατολική Μεσόγειος "κρατάει" λίγο ακόμη σε σχέση με τη δυτική. Δε ξυπνάμε λίγο, μπας και σώσουμε τίποτα; |
#2
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Όσο ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι η μόνη λύση για τα προβλήματα του περιβάλλοντος είναι η δραστική μείωση του πληθυσμού της γης σε βάθος 50-70 χρόνια, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον πολιτισμό μας.
Η μείωση του πληθυσμού δεν είναι ο μόνος παράγοντας που θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν, αλλά είναι με τρομακτική διαφορά ο σημαντικότερος. |
#3
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Μπάμπη, με το να ρίχνουμε τις αιτίες των προβλημάτων μακριά από την εμβέλεια των προσωπικών μας δυνατοτήτων (σε επίπεδο πράξεων και όχι απλά σχολιασμού) δε πιστεύω ότι βοηθάει σε τίποτα.
Ο υπερπληθυσμός δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε εμείς άμεσα να κάνουμε κάτι, αλλά ούτε επηρρεάζει τα οικοσυστήματα της Μεσογείου, το Ιόνιο, το Αιγαίο, τον Κορινθιακό με ΑΜΕΣΟ τρόπο, μόνο με έμμεσο. Για τα δίχτυα που ξηλώνουν τις γοργονίες δε φταίει ο υπερπληθυσμός, ούτε για τις άγκυρες που ξηλώνουν τις ποσειδωνίες, ούτε για την υπεραλίευση συγκεκριμένων ειδών φταίει τελικά ο υπερπληθυσμός. Αυτό που φταίει είναι η ασυδοσία στην εκμετάλλευση της φύσης, του φυσικού και τελικά δημόσιου πλούτου. Δε σεβόμαστε τα δημόσια αγαθά γενικότερα και στο πλαίσιο αυτό αδιαφορούμε και για το περιβάλλον, είτε είμαστε απλοί καταναλωτές, είτε ψαράδες, είτε βιομήχανοι. Ούτε σαν πολίτες δε μας καίει τι γίνεται ΜΕΣΑ στη θάλασσα, αφού δεν επηρρεάζει τη δική μας ζωή ΑΜΕΣΑ. Για όλα αυτά τα απλά, άμεσα και χειροπιαστά τσαντίζομαι, και όχι για πιο πολύπλοκες διεργασίες όπως η κλιματική αλλαγή. Καμία διαχείριση, καμία προστασία, μηδαμινό ενδιαφέρον. Γι' αυτά δε φταίει ο υπερπληθυσμός αλλά η αδιαφορία για τα κοινά. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Μπλε : 29-03-10 στις 19:12. |
#4
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Παράθεση:
|
#5
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Το παρακάτω video συμπεριλαμβάνεται στο υλικό ευαισθητοποίησης του κοινού, παράλληλα με το ντοκυμαντέρ "The End of the Line" (παλιότερη συζήτηση εδώ).
Παράθεση:
Για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όλα τα προβλήματα δημιουργούνται από κάποιους κακούς σε τόπους μακρινούς... |
#6
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Για την αδιαφορία για τα κοινά δεν μπορώ να διαφωνήσω, είναι ενδημική στη χώρα που ζούμε και φαίνεται σε πολλά πράγματα. Ακόμα και σε ποιο "προηγμένες" χώρες, τα αποτελέσματα είναι ίδια όταν το θέμα είναι η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε για λελογισμένη και βιώσιμη ανάπτυξη / εκμετάλλευση (δηλαδή αυτή που αφήνει το προς εκμετάλλευση οικοσύστημα σε μια κάποια, έστω τεχνητή, ισορροπία) ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις "αναλήψεις" από αυτό. ΟΣΟ και προσεκτικά και αν ψαρεύουμε (δηλαδή να μη ξηλώνουμε τις ποσειδώνιες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο), αν χρειάζεται να ταΐσουμε τα 380 εκατομμύρια κατοίκους της λεκάνης της μεσογείου (με 146 εκατομμύρια από αυτούς σε παραθαλάσσιους οικισμούς) με "φτηνό ψάρι", απλά δεν θα μείνει λέπι. http://www.aaas.org/international/eh...s/hinrichs.htm Πράγμα που βέβαια δεν είναι ακριβός αλήθεια. Η μεσόγειος θα συνεχίσει να υφίσταται, και αλλές (μη βρώσιμες, για κάποιο καιρό) μορφές ζωής θα ευδοκιμήσουν σε αυτή, μέχρι η ανάγκη για "φτηνή" τροφή τις βάλει και αυτές στο τραπέζι. Η συνιστώσα του δραματικά αυξανόμενου πληθυσμού και της αύξησης του βιοτικού επιπέδου (λίγο ακόμα σούσι? ψαράκι με "καλά" λιπαρά για το βράδυ? ψαρομπουκιές για τα παιδάκια?) θα οδηγήσει σε καταστροφική πίεση πάνω στις πεπερασμένες πηγές τροφής. Και αν κάποια φυσική ή άλλη καταστροφή αυξήσει το κόστος απόκτησης τροφής (σας θυμίζω τις τιμές των δημητριακών πριν δύο χρόνια) σε μια υπεράριθμη κοινότητα ανθρώπων που ήδη στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση για την επιβίωση της, και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για όποια οικοσυστήματα γειτνιάζουν. Και δεν μπορείς να πεις στον πεινασμένο να μη φάει ή ότι δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του επειδή κινδυνεύει με εξαφάνιση ο τόνος στη μεσόγειο. Το να κοιτάμε 5-10 χρόνια μπροστά, μπορεί να είναι παρήγορο για τη συνείδηση μας και να βάζει βάσεις για το μέλλον (καλύτερη αντιμετώπιση των διαθεσίμων πόρων). Αλλά το να εθελοτυφλούμε μπροστά στο μέγεθος και μορφή της επερχόμενης κρίσης, θα αποβεί μοιραίο. Είναι σαν να έχουμε ένα καλό φίλο που είναι αλκοολικός και αντί να προβληματιζόμαστε για την κύρωση ύπατος που θα τον σκοτώσει, του δίνουμε μια ασπιρίνη για να του περάσει ο πονοκέφαλος. |
#7
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Εκπληκτικό κείμενο Μπάμπη
![]() Ευχαριστώ πολύ για την κοινοποίηση της οπτικής σου. DG |
#8
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Παρά το όμορφο κείμενό σου Μπάμπη, επιμένω στην αρχική μου άποψη. Το να μεταθέτουμε τα προβλήματα σε αόρατες, άυλες και σύντομα επερχόμενες απειλές δε βοηθάει σε τίποτα. Το μόνο που πετυχαίνει είναι να αναισθητοποιεί τον κόσμο σε τοπικό επίπεδο, στο οποίο επίπεδο θα μπορούσε να προσφέρει ουσιαστικά εάν το ήθελε.
Τα προβλήματα λύνονται ένα-ένα, με μεθοδικότητα, θέτοντας στόχους που μπορούν να πραγματοποιηθούν. Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού όπως το θέτεις νίωθω να χρησιμοποιείται πλεόν σαν άλλοθι απάθειας, όπως όλα εκείνα που μας ξεπερνούν και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε "Τι νόημα έχει να προσπαθείς;", οδηγώντας μας μεθοδικά στον καναπέ της απραξίας. Εξάλλου, με το να επιτρέπουμε να εκφυλίζονται ή και να καταστρέφονται σημαντικά για την υπάρχουσα ζωή στον πλανήτη γενικότερα αλλά και συμβολικά για τον άνθρωπο οικοσυστήματα και βιοκοινωνίες, χάνουμε σιγά σιγά την έμπνευση και το κουράγιο που αντλούμε από τη φύση και τις διεργασίες της. Χάνουμε την αναφορά στο ωραίο και τότε είναι που θα χάσει τελείως το νόημα η όποια ανθρώπινη προσπάθεια. Για τον υπερπληθυσμό δεν μπορώ να κάνω κάτι (δε σκοπεύω να γίνω πολύτεκνος ούτως ή άλλως), σόρρυ. Να μην κάνω τίποτα γενικότερα δηλαδή γιατί θα πάει στράφι; Υ.Γ. (1): Btw, η ανάλυση που παράθεσες σχετικά με τις πιέσεις της παράκτιας ζώνης μιλάει ξεκάθαρα για διαχείριση των δραστηριοτήτων και όχι για αδυναμία κάλυψης πόρων υπό την πίεση του υπερπληθυσμού. Y.Γ. (2): Σχετικά με τη συσχέτιση του πραγματικού βιοτικού επιπέδου και την κατανάλωση τροφής, επέτρεψε μου να έχω διαφορετική άποψη. Θίγεις θέματα καταναλωτισμού που στην ουσία τους στηρίζονται στη κακοδιαχείριση των διαθέσιμων πόρων by default. Εκεί είναι η ρίζα του κακού! |
#9
|
||||
|
||||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Γιάννη, νομίζω με έχεις παρεξηγήσει. Πουθενά δεν ισχυρίστηκα ότι η κατάσταση είναι τέτοια που θα πρέπει να αποφύγουμε τη προσωπική δράση γιατί θα πάει χαμένη... Κάθε άλλο.
Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθώ να μοιραστώ με άλλους το προσωπικό μου ενδιαφέρον για τα υποβρύχια οικοσυστήματα. Αυτό που βρίσκω ανησυχητικό, είναι ότι αν μας παίρνει (σαν είδος) τόσο πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουμε την επίπτωση της παρουσίας μας στον πλανήτη και το τι πρέπει να κάνουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο για το αλλάξουμε, τότε μπορείς να φανταστείς πόσος χρόνος και πόση αντίδραση θα υπάρξει μέχρι να το πάρουμε απόφαση ότι δεν μπορούμε να πολλαπλασιαζόμαστε σαν κουνέλια στην επιφάνεια του πλανήτη? Η κατάσταση ΕΙΝΑΙ αναστρέψιμη, και η αρχή γίνεται από την προσωπική δράση και ευαισθητοποίηση του κάθε ένα από εμάς. Μπορεί να μην επιστρέψουμε σε κάποια ουτοπιστική οίκο-οικονομία, αυτό είναι αδύνατο, αλλά μπορούμε να κάνουμε μια λογική χρήση των πόρων στην διάθεση μας και να σταματήσουμε τη δραματική μείωση της βιοποικιλότητας στον πλανήτη (που είναι και το πραγματικό πρόβλημα). Επιμένω όμως, ότι αν χαράζαμε στρατηγική σήμερα, η μακροχρόνια πολιτική θα έπρεπε να είναι αυτή της δραματικής μείωσης των γεννήσεων με την ταυτόχρονη ευαισθητοποίηση των νέων γενεών για τις προκλήσεις του μέλλοντος. Πιστεύω ότι ευκολότερα πείθει κανείς για την αξία των εναπομεινάντων οικοσυστημάτων 6 δις σήμερα, παρά 9 δις 20 χρόνια αργότερα. |
#10
|
|||
|
|||
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Συγγνώμη που επεμβαίνω στην όμορφη συζήτηση σας, αλλά μου έχει δημιουργηθεί μια απορία στην οποία δεν μπορώ να βρω απάντηση απο χθες το βράδυ που το σκέφτομαι. Πως θα μειώσουμε τον υπερπληθυσμό της γης? Να κάνουμε πόλεμο? Να φτιάξουμε μια νέα Αφρική που πεθαίνουν απο την πείνα? Ή να σταματήσουμε να κάνουμε κουτσούβελα αριστερά και δεξιά? Νόμιζα ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας πολύ πριν ξεκινήσει αυτή η συζήτηση.
*τα 3 δις επιπλέον που θα υπάρχουν σε 20 χρόνια νομίζω ότι θα βρίσκονται κάπου ανάμεσα απο Ινδία και Κίνα. Είτε αναφέρεις λύσεις τώρα είτε τότε , το νόημα αποκλείεται να περαστεί Και πάλι με συγχωρείται για την άγαρμπη εμβολή του θέματος. |
![]() |
|
|