Το ιταλικό Βασιλικό Ναρκαλιευτικό R.D. 7

[Dimitris Galon]

Το ιταλικό ναρκαλιευτικό R.D.7 κατά την διάρκεια επιχείρησης στην βόρεια Αδριατική, τον Οκτώβρη του 1940. (© Collection Achille Rastelli)

Στις 15 Ιουνίου του 1942, το γερμανικό Πολεμικό Ημερολόγιο της «Γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αττικής» (Kommandant der Seeverteidigung Attika), εμπεριέχει μια καταχώρηση η οποία αναφέρει ότι:

Στις 07.15, στο ναρκοπέδιο Μεθάνων βυθίστηκε το ιταλικό ναρκαλιευτικό πλοίο “RD7“, μετά από πρόσκρουση σε νάρκη. Σκάφη που απέπλευσαν από την Πέρδικα [Αίγινα] κατάφεραν να σώσουν 6 άτομα από τα συνολικά 24 άτομα του πληρώματος.



(Η καταχώρηση του ΚΤΒ της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αττικής (Seeko Attika)

Πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο παρέμεινε γραμμένο στα «ψηλά» της ιστορίας, και αν δεν υπήρχαν οι γέροι ψαράδες της Πέρδικας και το ωραίο άρθρο του ιταλού ερευνητή Aldo Fraccaroli, με τον τίτλο IL DRAGAMINE «R.D.7», κανείς δεν θα γνώριζε σήμερα κάτι για το συγκεκριμένο ναυάγιο.

Φέτος, τον Αύγουστο του 2010, μετά από πολλές έρευνες και στηριγμένοι στα διορθωμένα στίγματα των ναυαγίων του Σαρωνικού από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού –όπως αυτά βρίσκονται καταχωρημένα στο δελτάριο των Οδηγιών προς τους Ναυτιλλόμενους, του τεύχους Μαρτίου 2010-, προσπαθήσαμε να βρούμε το προαναφερόμενο ναυάγιο χωρίς αυτό να σταθεί αρχικά δυνατό. Μόνο μετά από πολλές προσπάθειες και την συνδρομή του φίλου δύτη Βασίλη Π., καθώς και την βοήθεια περδικιωτών ψαράδων, καταφέραμε να το εντοπίσουμε, σε επικλινή βυθό, εκτινόμενο από τα 96 έως τα 102 μέτρα βάθος, στα νότια της ακατοίκητης νήσου Μονής, η οποία βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της Αίγινας.

Το φερόμενο ως το ιταλικό ναρκαλιευτικό R.D.7 ναυάγιο, βρίσκεται βυθισμένο στην περιοχή του παλαιού ελληνικού ναρκοπεδίου το οποίο βρισκόταν ποντισμένο ανάμεσα στον Άγιο Γεώργιο Μεθάνων και την νήσο Μονή Αιγίνης.



Η ενδεικτική θέση του ναυαγίου R.D. 7

Στα μέσα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1916, το ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό, η Regia Marina Italiana, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης του στόλου του, υπέγραψε εθνικές συμβάσεις, με ιταλικά ναυπηγεία, για την κατασκευή 69 ναρκαλιευτικών, των 200 περίπου τόνων έκαστο. Από τα ναρκαλιευτικά αυτά, τα οποία έφεραν τα διακριτικά R.D., προερχόμενα από τον όρο «Regio Dragamine», που σημαίνει «Βασιλικό Ναρκαλιευτικό», παραδόθηκαν και τέθηκαν σε υπηρεσία πριν από το τέλος του πολέμου 26. Μετά το τέλος του πολέμου, το 1918, και μέχρι το 1926 παραδόθηκαν στο ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό άλλα 28. Ας ληφθεί υπ΄ όψιν ότι η Ιταλία συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σαν σύμμαχος της Entente, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στο τέλος του πολέμου από την πλευρά των νικητών.

Αν και τα συγκεκριμένα πλοία είχαν, εν μέρει, σημαντικές κατασκευαστικές διαφορές, η γενική ναυπηγική τους φόρμα, σύμφωνα με τα σχέδια, ήταν όμοια. Η ναυπηγική γραμμή του σκάφους έμοιαζε με ρυμουλκό, φέρον κανόνι του ναυτικού, σε πυργίσκο, στο πρωραίο τμήμα του σκάφους, σκοπός του οποίου ήταν αφ΄ ενός η χρησιμοποίηση του για την βύθιση των αποκομμένων ναρκών, αλλά και ταυτόχρονα για την προστασία του σκάφους σε ναυμαχία ή σε αεροπορική επιδρομή.

Ένα από τα ναρκαλιευτικά αυτά, φέρον τον αύξοντα αριθμό κατασκευής 7, ήταν και το φερόμενο ως το R.D.7 ναυάγιο που βρίσκεται μέχρι σήμερα βυθισμένο στα νότια της νήσου Μονής. Το πλοίο παραγγέλθηκε στα ναυπηγεία Tosi, του Τάραντα (Taranto) της Ιταλίας, και η ναυπήγηση του άρχισε στις 15 Μαΐου του 1916. Καθελκύστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1916 και παραδόθηκε στην Regia Marina στις 2 Μαρτίου του 1917. Τα γενικά τεχνικά του χαρακτηριστικά ήταν:

Κλάση: RD7
Τύπος: Ναρκαλιευτικό
Εκτόπισμα: 215,67 τόνοι
Ολικό μήκος: 35,25 μέτρα
Πλάτος: 5,88 μέτρα
Βύθισμα: 2,11 μέτρα
Κινητήρας: Κάθετη παλινδρομική μηχανή, τριπλής εκτόνωσης
Ισχύς μηχανής: 950 ίπποι (ονομαστική ιπποδύναμη)
Ενδεικτική ταχύτητα: 14,4 κόμβοι
Επιχειρησιακή εμβέλεια: 750 ναυτικά μίλια, με ταχύτητα 14 κόμβων
Κύριος οπλισμός: Ένα ναυτικό-αντιαεροπορικό κανόνι των 76/40
Βοηθητικός οπλισμός: Δύο πολυβόλα των 6,5 χιλ.
Ενδεικτικό πλήρωμα: 22 άτομα



(© Collection Achille Rastelli)

Κατά το διάστημα του Μεσοπολέμου, και μέχρι τις 11 Ιουνίου του 1940, το R.D.7 ανήκε στον 21 Στολίσκο Ναρκαλιευτικών του ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού (XXI Flottiglia Dragamine) με βάση του το Λίντο της Βενετίας, επιχειρώντας στην βόρεια Αδριατική. Κατά το διάστημα αυτό η ταχύτητα του, λόγω παλαιότητας και συχνής χρήσης, μειώθηκε στους εννέα κόμβους. Στις 26 Μαρτίου του 1940 το πλοίο, με κυβερνήτη τον Salvatore Galatolo, εστάλη στην περιοχή των ελληνοαλβανικών συνόρων όπου και παρέμεινε μέχρι και την υπογραφή παράδοσης του ελληνικού στρατού στις «Δυνάμεις του Άξονα», από τον στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου, τον Απρίλη του 1941. Στην συνέχεια, το R.D.7, κατέπλευσε στον Πειραιά όπου εντάχθηκε στον 39 Στολίσκο Ναρκαλιευτικών του ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού, επιχειρώντας πρωτίστως στην περιοχή του Σαρωνικού. Το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1942, και βρισκόμενο κάτω από τις διαταγές του κυβερνήτη Vito Guglielmi, αναχώρησε, σαν εποπτικό σκάφος, για την τελευταία του αποστολή. Το πρωί της επόμενης ημέρας, 15 Ιουνίου 1942, πλέοντας στην θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην χερσόνησο Μεθάνων και στην νήσο Μονή Αιγίνης, προσέκρουσε σε νάρκη του παλαιού ελληνικού ναρκοπεδίου Αγίου Γεωργίου Μεθάνων-Μονής Αιγίνης, με αποτέλεσμα να βυθισθεί. Κατά την διάρκεια της βύθισης απωλέσθηκαν 18 από τα 24 μέλη του πληρώματος, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνήτη.